สวัสดีค่ะ หนูอายุ 15 ค่ะ คือเวลาป่วยจะเป็นคนๆนึงที่อารมณ์เปลี่ยนแปลงบ่อยมาก และง่ายๆมากๆเลยค่ะ อย่างตอนเช้ายันบ่ายก็จะอารมณ์บูดๆน่ะค่ะ แบบว่าไม่อยากจะทำอะไรเลย อยากอยู่เฉยๆ ใครมาคุยด้วยก็รำคาญก็เบื่อง่าย ทั้งที่ปกติเป็นคนชอบคุยค่ะ คุยได้ทั้งวัน พอตกเย็น ก็จะอารมณ์ดีแบบสุดๆไปเลยค่ะ จากที่ปกติพูดมากอยู่แล้ว พออารมณ์ดีตอนป่วย ยิ่งพูดมากไปอีกค่ะ แต่ก็เพราะอารมณ์มันขึ้นๆลงๆเปลี่ยนแปลงบ่อย ทำให้เผลอตะคอกใส่พ่อไป เพราะเรารู้สึกหงุดหงิดกับทุกอย่างรอบตัว เรียกได้ว่ากำลังอารมณ์เสียสุดขั้วเลยค่ะ แล้วตอนนั้นพ่อก็เข้าห้องหนูมาแล้วมาสั่งให้ทำนู่นนี่เกือบ 20 อย่างค่ะ มันเลยยิ่งหงุดหงิดไปอีก เลยเผลอตะคอกไปว่า อย่ามายุ่งได้มั้ย!!! พอเราตะคอกออกไปพ่อเค้าก็ทำหน้าอึ้งๆแล้วเค้าก็ออกไปเลยค่ะ พอเค้าออกไป เราก็ร้องไห้เลยค่ะ เราคิดว่าทำไมเราถึงตะคอกออกไป ทั้งๆที่เรารักพ่อมากแท้ๆ ปกติจะพูดอะไรกับเค้า จะคิดก่อนตลอด คิดว่าคำพูดที่จะพูดมันทำร้ายจิตใจเค้ามั้ย และเพราะเราไม่มีแม่ ถูกเลี้ยงมาโดยพ่อ และพี่ชาย ทำให้เราเนี่ย ยิ่งรักพวกเค้ามากขึ้นไปอีก แต่พอป่วยความรักที่เรามี เราไม่รู้สึกถึงมันเลย เราจะรู้สึกแค่ว่า ต้องการอยู่คนเดียว ไม่ต้องการให้ใครมาวุ่นวายทั้งนั้น
     มันพอมีทางที่จะแก้มั้ยคะ? คือมันรู้สึกไม่ดีเลยน่ะค่ะที่ชอบเผลอไปตะคอกใส่เค้าอย่างนั้น