เราเป็นคนนึงที่เกลียดพ่อตัวเองมากๆ ตอนเด็กประมาณ ป.5 แม่เล่าให้เราฟังว่าพ่อเราไปมีอะไรกับพี่สาวเราที่เป็นลูกติดแม่ก็คือพี่คนละพ่อของเรา และพ่อเราทำแบบนี้กับพี่สาวเราจนพี่สาวเรา 17-18 ตอนแม่เล่าให้ฟังเราก็เกลียดพ่อมากๆแม่เราเผลอไม่ได้พ่อจะแอบไปทำอะไรกับพี่สาวเราตลอด เราเกลียดมากๆตอนนั้น แม่เราขึ้นกรุงเทพไปทำธุระ พ่อเรารู้ว่าพี่สาวเราท้องก็แอบพาไปแท้ง แม่เราจับได้ก็ให้โกหกว่าลูกคนอื่นที่โรงเรียน แต่พอพี่สาวเราเริ่มโต มีแฟนไปอยู่กับแฟน เราก็เริ่มไม่อะไรกับพ่อเรามาก 3-4 ปีหลัง จนกระทั่งพ่อเราเส้นเลือดในสมองแตก นอนโรงพยาบาลแม่เราดูแลอย่างดีมาตลอด พอหาย เดินได้ แรกๆก็ดีอยู่ แต่พอผ่านไปไม่กี่เดือน เวลาโมโหก็โมโหร้ายตลอด ทำลายข้าวของ ตะคอกใส่แม่ แล้วอ้างว่าเป็นเพราะผ่าตัด ทำให้หงุดหงิด ด่าแม่เราบ่อยมากๆ จนตอนนี้ผ่านมา 7 ปีแล้ว พ่อเราเข้ารพเกือบตายแม่เราก็ดูแลอย่างดี แต่พอหายป่วยมา ก็ทำนิสัยเดิมๆ ทำลายข้าวของ ด่าแม่ แต่ไม่เคยทำร้ายร่างกายนะ จนผ่านมา 2 ปี ปัจจุบัน โมโหง่ายมาก แม่เราพูดอะไรไม่ได้เลย ชอบทำตัวนิสัยเสียมากๆ ทั้งทำลายข้าวของ ด่าแม่เรา คำด่าเป็นคำที่ด่าออกมาแล้วให้ตัวเองรู้สึกสะใจแบบไม่คิดถึงคนอื่นเลย ด่าแม่เราว่าอีนี้อีบ้า เปรต อุบาท ขึ้นกู แล้วแม่เราก็ต้องเงียบ ถ้าแม่เราเถียงก็จะหนักกว่าเดิม เราสงสารแม่มากต้องมารองรับอารมณ์พ่อที่นิสัยแบบนี้ เราอยากแยกออกมาอยู่คนเดียวมาก เราทนกับอารมณ์แบบนี้มาเป็นตั้งแต่ยังเด็ก เราควรทำไง เราเกลียดพ่อมาก แต่ตอนพ่อโมโหทำลายข้าวของตะคอกลั่นบ้านจนมาดูว่าบ้านนี้เป็นไร เพราะบ้านเราขายอาหาร พอพ่ออาลาวาดเราต้องเป็นคนไปกอดแล้วพูดให้พ่อใจเย็นทั้งที่เราก็ไม่ได้อยากไปกอดเลย เรากอดเพื่อให้สงบ เราเริ่มรู้สึกอยากปล่อยๆไปแล้ว เราเกลียดมากเต็มทนตอนนี้