สวัสดีค่ะ ขอเกริ่นก่อนว่าเราไม่ใช่เด็ก หรือเด็กเห่อหมออ้อยอะไรทั้งสิ้นนะ
คือตอนนี้เราอายุ15 อยู่ม.3 ตอนนี้เราคบกับแฟนคนที่2อยู่ คนอื่นอาจจะคิดว่ายังเด็กเกินไปมั้ย อะไรยังงี้มั้ยบลาๆๆๆ แต่อย่างว่ามันคือpuppy love รักกันใสๆอะไรอย่างงี้ เราก็เป็นเด็กดีไม่ออกนอกลู่นอกทางอะไร
แต่ประเด็นมันอยู่ที่เราเริ่มรู้สึกแปลกๆ คือเราตอบคำถามตัวเองไม่ได้ว่าเรารู้สึกยังไงกับเค้า คือเรากับแฟนคนนี้รู้จักกันตั้งแต่ป.4 ก็ไม่ได้สนิทอะไรกัน พอขึ้นม.1 ได้อยู่รร.เดียวกัน ห้องเดียวกัน แล้วมาจากรร.ประถมเดียวกัน ทำให้เค้าเป็นคนแรกที่เราเข้าไปคุยตอนม.1 เราก็กลายมาเป็นเพื่อนสนิทกัน(มั้งนะ ถ้าเราไม่ได้คิดไปฝ่ายเดียว) จนมาปลายม.2 เราเลิกกับแฟนเก่าที่คบกันมาเกือบ2ปี (puppy loveนะฮะ) เราคิดว่าจะไม่มีใครจนกว่าจะจบม.3 แต่เรากลับรู้สึกว่าเราเริ่มมีใจให้กับเค้า(แฟนปัจจุบัน) แต่เราก็ยังไม่มั่นใจตัวเองว่าเรารู้สึกกับเค้ายังไง อาจรักแบบเพื่อนก็ได้ เรารู้สึกอยากระบายให้ใครฟัง เราเลยไปบอกเพื่อนคนนึง(ผช) ว่าเราชอบคนนี้นะ บลาๆๆ เหมือนเค้าจะเป็นแม่สื่ออะไรงี้ หลอกถามอีกฝ่ายว่าเราเป็นไง ชอบเรามั้ย ปรากฏว่าเค้าก็ชอบเราเหมือนกัน (คือจริงๆเรายังไม่อยากให้เค้ารู้ว่าเราชอบเค้า เพราะเรายังไม่มั่นใจตัวเองว่าเราชอบเค้าแบบไหน ) คือเราก็รู้ว่าต่างฝ่ายต่างชอบกัน ก็อะไรๆไปเรื่อยๆจนวันสอบวันสุดท้ายก่อนจะจบม.2 เราก็เป็นแฟนกัน(คือมันเหมือนทุกอย่างเกิดปุ๊บปับมันเร็วเกินไป แบบว่าเธอ2คนชอบกันก็คบกันเลยสิ)หลังจากนั้นก็ปิดเทอมยาวไปเลยจนถึงม.3 (ตอนปิดเทอมเราก็มีคุยกับเค้าบ้าง แต่ส่วนมากจะคอลกับเพื่อนในกลุ่มไลน์ที่เล่นเกมกัน แต่เค้าไม่ได้เข้าคอลด้วย) ช่วงนั้นเราก็รู้สึกคล้ายๆกับตอนนี้ คือเราไม่รู้ว่าเราคิดยังไงกับเค้ากันแน่ มันอาจเพราะปิดเทอมอยู่ เราห่างไกลกัน (เราเชื่อว่ารักแท้แพ้ระยะทาง) ก็เลยทำให้เป็นแบบนี้ เราเลยคิดว่าถ้าเปิดเทอมแล้วอะไรๆอาจจะดีขึ้นก็ได้ ถ้ามันยังเป็ยเหมือนเดิม เราก็คิดไว้แล้วว่าเราคงจะเลิกกับเค้า แต่มันก็ดีขึ้นเพราะมีเหตุการณ์บางอย่างทำให้เราเข้าใจความรู้สึกกันและกันมากขึ้น ความสัมพันธ์ก็ดีมาเรื่อยๆ จนกระทั่งช่วงนี้เรารู้สึกคล้ายกับตอนนั้นอีกแล้ว คิดแง่บวกนะว่าเปิดเทอมอาจจะดีขึ้น แต่ตอนนี้รู้สึกแย่กว่าตอนนั้น เพราะเรารู้สึกว่าเราไม่ได้รักเค้าในฐานะแฟน รู้สึกแค่เพื่อนกับเค้ามากกว่า อย่างที่บอกว่าอาจเป็นเพราะระยะทางเลยทำให้รู้สึกอย่างนั้น
แต่ถ้าเราไม่ได้รักเค้าแล้วล่ะ มันคงจะแย่ถ้าเรายังฝืนคบต่อไป เคยได้ยินมาว่า "บอกเลิกกันยังไม่เจ็บเท่ากับเก็บไว้แต่ไม่รัก" เราเคยบอกกันว่าเราไม่เล่นกับความรู้สึกของอีกฝ่ายนะบลาๆๆ แต่ทำไมตอนนี้เรารู้สึกเหมือนว่าเรากำลังเล่นกับความรู้สึกเค้าอยู่ เราไม่ตั้งใจนะ เราไม่อยากให้เค้าเจ็บ สงสารหรอ? ไม่รู้สิ
เก็บไว้แต่ไม่รักมันแย่มากเลยนะ เรากลัว กลัวว่าจะทำให้เค้าเสียใจ คือถ้าเรายังรู้สึกแบบนี้อยู่ เราคงจะฝืนคบต่อไปจนจบม.3แล้วก็บอกเลิกเค้าหลังจากนั้น เพราะอาจจะไม่ได้เจอกันอีกถ้าไม่ได้อยู่รร.เดียวกัน แต่ถ้าเราทนต่อไปไม่ได้แล้วล่ะ ถ้าเราไม่รักเค้าแล้วล่ะ
เราควรจะบอกเลิกกับเค้ายังไงให้เจ็บน้อยที่สุด????
เรายังอยากเป็นเพื่อนกับเค้าอยู่ เพราะเค้าเป็นเพื่อนที่ดีมากคนนึง เราไม่อยากเสียเค้าไป เราอยากจบกันด้วยดี เรากลัวมองหน้าเค้าไม่ติดเพราะเหลืออีกตั้ง1เทอมถึงจะจบ ทั้งเพื่อนเราและเพื่อนเค้าต่างก็อยู่กลุ่มเดียวกัน ถ้าเราเลิกกันเราคงไปเล่นกับเพื่อนเค้าไม่ได้เพราะเรารู้สึกผิดและเราไม่ควรไปยุ่งกับเค้าแล้ว เราคงต้องออกจากกลุ่มนั้นไป แต่เรายังอยู่ห้องเดียวกันต้องเจอกันตลอดๆ มันคงแย่มากแย่มากจริงๆ เราอาจจะเห็นแก่ตัวเกินไปรึป่าวกับสิ่งที่บอกมา แต่ถ้าไม่รักแล้ว....
*****สรุปจะถามว่า เราจะบอกเลิกเค้ายังไงให้เค้าเจ็บน้อยที่สุด อย่างน้อยกลับมาเป็นเพื่อนกันได้ ไม่ต้องถึงขั้นสนิทกัน ขอให้มองหน้ากันติดก็ยังดี*****