คืองี้ทุกคน เราชื่อ อีฟ (นามแฝง ) เราอายุ 17 ปี อยู่ ม.5  เราเป็นหลานสาวคนเดียวของปู่กับย่า ท้าวความก่อนน่ะ ปู่กับย่าเราเป็นคนจีน มีลูกทั้งหมด 3 คนเป็นลูกชายหมดเลย คนแรกเป็นพี่คนโตนั้นคือลุงเรา คนกลางเป็นพ่อเรา และคนเล็กเป็นอาเรา ซึ่งใน 3 คนนี้มีอค่พ่อเราที่มีครอบครัว แล้วมีเราเป็นลูกสาวคนเดียว ส่วนลุงกับอาปัจจุบันยังไม่มีวี่แววที่จะมีครอบครัวกันเลย  ซึ่งเพราะเราเป็นหลานสาวคนเดียวในบ้านนี้ ย่าเราเลยห่วงเรามาก ห่วงกว่าแม่เราอีก แม่เราเป็นคนใจดี อะไรปล่อยได้ก็ปล่อย พ่อเราก็ใจดี ส่วนย่าใจดีมากๆ เอาใจเราเก่งง อยากได้อะไรก็ซื้อให้ แต่สอนเสมอว่าไม่ให้เอาแต่ใจหรือเอาเปรียบใคร สอนแต่สิ่งดีดีให้เราเสมอ เราเลยเป็นคนที่ไม่เคยตัวกับการโดนตามใจ ยาาเป็นเหมือนแม่คนที่2 ย่าทำทุกอย่างเพื่อเรา แม่เคยบอกว่าย่ารักเรามาก ห่วงยิ่งกว่าอะไร ย่าเป็นคนกลัวน้ำ เช่น บ่อน้ำ คลอง หรือสระน้ำลึกๆ ซึ่งตั้งแต่1ขวบจนถึงม.3 เราไม่เคยได้เล่นน้ำเลย อย่างเช่นเวลาไปว่ายน้ำกับเพื่อนย่าต้องไปนั่งเฝ้าตลอดไม่ส่าจะกรณีใดๆ ตอนเด็กๆเคยแอบไปเล่นน้ำกับเพื่อนกลับมาย่าโมโหมาก โมโหอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนตั้งแต่นั้นมาเราเลยไม่ทำอะไรที่เกี่ยวกับน้ำอีกเลย เรารู้มาตลอดว่าย่ารักและห่วงหวงเรามากแค่ไหน แต่...พอเราจบม.3 ได้ 2 อาทิตย์ ย่าก็เริ่มป่วย ป่วยบ่อยขึ้น เข้าโรงบาลบ่อยขึ้น ตอนนั้นเราให้กำลังใจย่าตลอด แต่วันที่เราขึ้นม.4 จำได้เลยว่าวันนั้นเปิดเทอมวันแรก แต่งตัวใส่ชุดม.ปลายเรียบร้อย เดินมาอวดย่า ย่าจ๋าน้องได้ใส่ชุด นร ม.ปลายแล้วน่ารักมั้ย ย่าก็พยักหน้าด้วยหน้าตายิ้มมอย่างภูมิใจ แล้วอยู่ดีดีย่าก็หลับไป เราไม่ได้เอะใจอะไรนึกว่าย่าหลับพอเราจะไป รร เราเลยปลุกย่า ย่าก็ไม่ตื่นเรียกเสียงดังมาก เขย่าตัวก็ดูเหมือนจะรู้สึก เราเลยตัดสินใจเอามือมาแนบที่จมูกย่า แน่นอนไม่มีลมเลย เราเลยวิ่งไปเรียกลุง ลุงเราก็มาดู แกก็เรียก แม่ แม่ แม่เป็นอะไร แล้วแกก็รีบไปเอารถยนต์มาอุ้มตัวย่าไปส่งโรงพยาบาล โดยทั้งๆที่คำตอบมันอยู่ในใจเราอยู่แล้วเรากลัวมาก รร ไม่ไปมันสะเลยลาาตั้งแต่วันแรกที่เปิดเทอมนี่แหละ สักพักอาเราก็โทรมาบอกว่าย่าเสียแล้ว.....เราร้องไห้หนักมาก สุดท้ายเรื่องวันนั้นก็ผ่านมาได้ 2 ปีแล้ว จากม.4 เทอม 1 ถึงปัจจุบันม.5 เทอม 2 ขอโทดนะคะท้าวความยาวไปนิด เข้าเรื่องง เรื่องมันเกิดจากตรงนี้แหละคะตั้งแต่ย่าเสีย ปู่เราไปอยู่อีกบ้านนึง แต่ก็กลับมาหาเราทุกวันแค่ไม่ได้นอนบ้านนี้ ส่วนลุงก้มีแฟนคะแต่ยังไม่มีลูก ทำงานกลางคืน กลับทีก็ตอนเช้า ส่วนอาอยู่หอทำงานในเซนทรัล พ่อกับแม่เราทำงานต่างจังหวัด เราเลยเหมือนได้อยู่คนเดียวในบ้านแต่ด้วยความเคยชินเราก้ไม่กลัวอะไร นอนคนเดียว กินคนเดียวมาตลอด แล้วเราเอาเพื่อนมาอยู่ด้วยคนนึงคะเป็นเพื่อนสนิทมา ยู่ได้เดือนกว่าแล้ว วันก่อนทะเลาะกันหนักมาก เอาจิงๆมันเป็นคนผิด เราไม่ผิด เราโกดมากเลยออกมากับเพื่อนอีกกลุ่มนึงไปเที่ยวกันตามภาษาวัยรุ่น แล้วนางที่เป็นเพื่อนสนิทที่มาอยู่กับเราก็อยู่บ้านคนเดียว สักพักนางโทรมาคะ นางบอก อยู่ไหนอะ รีบกลับได้ไหม เราก็ตอบไปว่า ทำไม นางบอกนางได้ยินเสียงคนเดินบนบ้านแต่ในบ้านไม่มีใครอยู่ เราเลยบอกว่าคนข้างบ้านหรือปล่าว นางก็ยืนยันว่าไม่ใช่ แล้วมีเสียงน้ำเปิดเองด้วย น้ำเปิดเองแต่ปั้มน้ำไมร้อง นางร้องไห้หนักมาก เราเลยกลับไปบ้านหานาง นางก็เล่าทุกว่าให้ฟังนางกลัวมาก เราเลยตัดสินใจทิ้งเรื่องที่ทะเลาะกันไว้ก่อน แล้วพอผ่านคืนนั้นไป นางก็ไม่กล้าอยู่คนเดียว นางต้องให้เราอยู่ด้วยตลอด แล้ววันนั้นเราต้องไปกับเพื่อนเราอีกกลุ่ม นางเลยเอาเพื่อนมาอยู่ด้วย 2 คน รวมนางก็เป็น 3 คน แต่มีเพื่อนนาง1 ในนั้นขี้ขโมย แล้วพอเรากลับมาบ้าน โฟมล้างหน้าเราหายไป ซึ้งเราวางไว้ในห้องน้ำตลอด นางเลยบอกต้องเป็นเพื่อนนางแน่ๆ เพราะมีเพื่อนนางคนเดียวที่เข้าห้องน้ำ แล้วเดี๋ยวน่ะแค่โฟมล้างหน้าก็จะเอาหรอ? แล้วโฟมนั้นพึ้งซื้อด้วยน่ะ มี2 ขวด ขวดนนึงไม่เต้มใกล้หมด กับอีกขวดเป็นขวดใหม่ ใช่แล้เพื่อนนางขโมยขวดใหม่ไปแล้วคืนนั้นเพื่อนนางก็ทักมาว่า แม่นางได้กลิ่นดอกไม้งานศพจากตัวนาง ซึ่งนางอาบน้ำแล้ว? แล้วกลิ่นแรงมาก แม่นางนอนไม่ได้เลยคืนนั้น ... เอาตรงๆเรื่องทั้งหมดที่เกิด จากเพื่อนสนิทเราได้ยินเสียงคนเดินกับน้ำเปิดนี่เรา เชื่อ 50 50 อะ แต่พอมาเจอเพื่อนนางที่ขโมยของเราไป แล้วแม่นางได้กลิ่นดอกไม้งานศพนี่เราเชื่อเลย ว่าย่าเราแน่นอน เพราะถ้าอยู่เชยๆ ก็คงไม่มีอะไรหรอก แล้ว2คนนี้แบบคนนึงทำผิดกับเราแล้วทะเลาะกันหนักมาก กับอีกคนขโมย ซึ่งคนอื่นๆที่มาบ้านเราเค้าก็ไม่เจอกัน กลายเป็นทุกวันนี้เพื่อนเชื่อว่า เรามีผีย่าคุ้มครอง? เพราะเราเป็นคนยอมคน ไม่สู้ใคร อ่อนแอก็ว่าได้ใครว่าใครด่าก็ยอม  ปู่เลยบอกว่า ย่ายังมีห่วงอยู่กับเรา แล้วก็มีอีกเหตุการ์ณ คือเพื่อนคนนี้นิสัยใจร้อน ทะเลาะกับเราบ่อย มาบ้านเราบ่อยแต่ไม่ค่อยมีมารยาทมาทีไรก็กินอะไรไม่เคยเก็บ ทำห้องเรารกตลอด เราต้องเก็บตลอด แล้ววันนั้น เราทิ้งให้อยู่บ้าน เพราะเราจะไปซื้อของแปปเดียว กลับบมานางก็ถามเอ้ากลับมานานยัง เราก็บอก พึ้งกลับ นางก็เลยบอกว่า เอ้าา ก็10 นาทีที่แล้วได้ยินเสียงประตูบ้านเปิดหนิ เธอก็ยังเดินขึ้นมาบนบ้านอยู่เลยไม่ใช่หรอ เรางงมากตอนนั้น เพราะเราพึ้งกลับมา แล้วเราก็โทรหาลุงกับแฟนลุงว่าเมื่อ10นาทีที่แล้วมีใครกลับเข้าบ้านไปเอาของหรือป้าว ทุกคนบอกว่าไม่มีตั้งแต่เช้ายังไม่มีใครเข้าบ้านเลย....คืนนั้นเราก็ฝันเห้นย่าเรา ในฝันย่าเราบอกว่า อย่าไว้ใจใคร ทำอะไรให้รู้จักรอบคอบ อย่าจะคอยคุ้มครองอยู่ตรงนี้!!!!! เราสะดุ้งตื่นพร้อมน้ำตา ทั้งกลัว ทั้งคิดถึง ทั้งซึ้ง ทั้งสงสัย มีหลายความรู้สึกมาก ทุกคนขอโทดทีน่ะที่เรื่องยาวไปหน่อย แต่เราอยากมาเล่าให้ฟังจริงๆ ว่าควรทำยังไงดี ตอนนี้เพท่อนไม่มีใครกล้าเข้าบ้านเลย555 กลัวกันหมด เราก็ตื่นตักบาตทุกวันน่ะก็บิกกับย่าทุกวันว่าไม่ต้องห่วง น้องดูแลตัวเองได้น้องโตแล้ว แต่ก็มาเข้าฝรรบ่อยๆ บางครั้งเราตื่นสายลืมตั้งนาฬิกาปลุกไว้ ก็จะชอบฝันว่าย่ามาปลุกให้ตื่น ตลอดเลย ออกความเห็นกันได้น่ะทุกคน (ความเชื่อส่วนบุคคนน่ะเรื่องนี้)