เวลาได้ฟังคำสอนของพระเจ้า มักจะยกเรื่องบุญคุณพ่อแม่ ที่เฝ้าเลี้ยงดูเรามาอย่างยากลำบาก พระสอนให้เราสำนีกในบุญคุณ และทำตัวเป็นลูกที่ดี พอพ่อแม่แก่ชรา เลอะเลือน ป่วย เราก็ต้องหันมาดูแลท่าน เหมือนที่ท่านเคยดูแลเรา
แต่ถ้าคิดแบบเห็นแก่ตัว ว่าเราก็ไม่ได้บังคับว่าให้พ่อแม่ปฏิสนธิเราออกมา และเป็นภาระหน้าที่ที่เขาต้องรับผิดชอบในการเลี้ยงดูเราอยู่แล้ว ซึ่งก็มีหลายคนคิดแบบนั้นในชีวิตจริงแต่อาจจะไม่พูดออกมาก็ได้ เพราะไม่ใช่ลูกทุกคนที่จะมีสำนึกในการดูแลตรงนี้ จะด้วยนิสัยหรือประสบการณ์การเลี้ยงดูที่ไม่ทำให้เขารู้สึกว่า พ่อแม่มีบุญคุณอะไรต่อเขาเลย
ดังนั้นเมื่อเกิด "อาการอกตัญญู" ไม่ว่าจะเป็นของคนอื่น หรือแม้แต่ตัวเราเอง ถ้ามองว่า ไม่มีหรอกความกตัญญู ดังนั้นจึงไม่มีอกตัญญู
มันก็ไม่ผิด หรือมองให้ร้ายหรือหลุดไปกว่านั้น พ่อแม่ก็แค่มนุษย์สองคนที่เกิดก่อนเรา และทำหน้าที่ตามสังคมมนุษย์คือการเลี้ยงเด็ก ซึ่งก็มีคุณค่าแค่นั้น
เราจะไม่ตระหนักถึงคุณค่านี้ก็ไม่ผิด ต่อให้สังคมกล่อมเกลาเราว่าควรต้องกตัญญู หรือพระเทศนาสั่งสอนอะไรมาก็เหมือนคำพูดผ่านๆ ไม่เห็นต้องเก็บมาคิด มาพิจารณาอะไร
แม้บางที ในชีวิตบั้นปลาย พ่อหรือแม่บางคนอาจจะวิกลจริต สร้างความลำบากใจ เหนื่อยใจให้กับเรา หรือช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ เราก็รู้สึกอยากเขี่ยทิ้ง อยากให้ตายไปเร็วๆ มันก็เป็นความรู้สึกที่ผ่านเข้ามาได้เหมือนกัน เพราะความแก่ ความเลอะเลือน หลงลืม มันไม่ได้น่าเอ็นดูเหมือนความไร้เดียงสาของเด็ก การเห็นแล้วมันจึงทำให้ฉุนเฉียว โมโห หรือ ขยะแขยงพ่อแม่ก็เป็นได้ ในความเป็นมนุษย์ที่มีความสกปรกของร่ายกาย และพฤติกรรมเป็นทุนเดิม ยิ่งพอแก่มา อาการต่างๆ ก็ยิ่งปรากฏชัด
เคยได้ยินมาว่า หากใครคิดอะไรแบบนี้ จะมีคนที่ไม่เห็นด้วย สาปแช่งหรือพูดเปรียบเปรย ว่าระวังไว้เถอะ แก่มา จะไม่มีคนดูแล แก่มาระวังจะถูกทอดทิ้งแล้วจะรู้สึก แต่ถ้ารู้ว่ายังไงก็ต้องแก่ ต้องตายอยู่แล้ว ยังไงมันก็ไม่มีทางหรอกที่จะไม่ทุกข์ เพราะถึงมี หรือไม่มีใครดูแล เราก็ต้องแก่ ต้องเจ็บ ต้องป่วย ต้องตายอยู่ลำพังอยู่ดี แล้วเผลอๆ อาจไม่ได้แก่ก่อนตาย คืออาจตายก่อนได้แก่
การตายก่อนได้แก่ บางคนอาจจะรู้สึกสมน้ำหน้า เพราะคนคิดชั่วแบบนี้ไม่สมควรได้มีอายุยืน แต่ถ้าเขาคนที่คิดแบบนั้น ไม่คิดจะมีชีวิตยืนยาวอยู่แล้ว การได้ตายไปก่อนที่จะพบกับความแก่ ความทรุดโทรม ความพังของร่างกาย อาจจะมีความสุขมากกว่าหรือเปล่า เหมือนยึดหลักว่าใช้ชีวิตตามอยากให้เต็มที่แล้วก็ตายไป เพราะถึงจะใช้ชีวิตดีงาม มีคนยกยอ หรืออยู่มีความสุขจนแก่ได้ สุดท้ายมันก็ตายเหมือนกันอยู่ดี
อกตัญญูแล้วผิดตรงไหน
แต่ถ้าคิดแบบเห็นแก่ตัว ว่าเราก็ไม่ได้บังคับว่าให้พ่อแม่ปฏิสนธิเราออกมา และเป็นภาระหน้าที่ที่เขาต้องรับผิดชอบในการเลี้ยงดูเราอยู่แล้ว ซึ่งก็มีหลายคนคิดแบบนั้นในชีวิตจริงแต่อาจจะไม่พูดออกมาก็ได้ เพราะไม่ใช่ลูกทุกคนที่จะมีสำนึกในการดูแลตรงนี้ จะด้วยนิสัยหรือประสบการณ์การเลี้ยงดูที่ไม่ทำให้เขารู้สึกว่า พ่อแม่มีบุญคุณอะไรต่อเขาเลย
ดังนั้นเมื่อเกิด "อาการอกตัญญู" ไม่ว่าจะเป็นของคนอื่น หรือแม้แต่ตัวเราเอง ถ้ามองว่า ไม่มีหรอกความกตัญญู ดังนั้นจึงไม่มีอกตัญญู
มันก็ไม่ผิด หรือมองให้ร้ายหรือหลุดไปกว่านั้น พ่อแม่ก็แค่มนุษย์สองคนที่เกิดก่อนเรา และทำหน้าที่ตามสังคมมนุษย์คือการเลี้ยงเด็ก ซึ่งก็มีคุณค่าแค่นั้น
เราจะไม่ตระหนักถึงคุณค่านี้ก็ไม่ผิด ต่อให้สังคมกล่อมเกลาเราว่าควรต้องกตัญญู หรือพระเทศนาสั่งสอนอะไรมาก็เหมือนคำพูดผ่านๆ ไม่เห็นต้องเก็บมาคิด มาพิจารณาอะไร
แม้บางที ในชีวิตบั้นปลาย พ่อหรือแม่บางคนอาจจะวิกลจริต สร้างความลำบากใจ เหนื่อยใจให้กับเรา หรือช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ เราก็รู้สึกอยากเขี่ยทิ้ง อยากให้ตายไปเร็วๆ มันก็เป็นความรู้สึกที่ผ่านเข้ามาได้เหมือนกัน เพราะความแก่ ความเลอะเลือน หลงลืม มันไม่ได้น่าเอ็นดูเหมือนความไร้เดียงสาของเด็ก การเห็นแล้วมันจึงทำให้ฉุนเฉียว โมโห หรือ ขยะแขยงพ่อแม่ก็เป็นได้ ในความเป็นมนุษย์ที่มีความสกปรกของร่ายกาย และพฤติกรรมเป็นทุนเดิม ยิ่งพอแก่มา อาการต่างๆ ก็ยิ่งปรากฏชัด
เคยได้ยินมาว่า หากใครคิดอะไรแบบนี้ จะมีคนที่ไม่เห็นด้วย สาปแช่งหรือพูดเปรียบเปรย ว่าระวังไว้เถอะ แก่มา จะไม่มีคนดูแล แก่มาระวังจะถูกทอดทิ้งแล้วจะรู้สึก แต่ถ้ารู้ว่ายังไงก็ต้องแก่ ต้องตายอยู่แล้ว ยังไงมันก็ไม่มีทางหรอกที่จะไม่ทุกข์ เพราะถึงมี หรือไม่มีใครดูแล เราก็ต้องแก่ ต้องเจ็บ ต้องป่วย ต้องตายอยู่ลำพังอยู่ดี แล้วเผลอๆ อาจไม่ได้แก่ก่อนตาย คืออาจตายก่อนได้แก่
การตายก่อนได้แก่ บางคนอาจจะรู้สึกสมน้ำหน้า เพราะคนคิดชั่วแบบนี้ไม่สมควรได้มีอายุยืน แต่ถ้าเขาคนที่คิดแบบนั้น ไม่คิดจะมีชีวิตยืนยาวอยู่แล้ว การได้ตายไปก่อนที่จะพบกับความแก่ ความทรุดโทรม ความพังของร่างกาย อาจจะมีความสุขมากกว่าหรือเปล่า เหมือนยึดหลักว่าใช้ชีวิตตามอยากให้เต็มที่แล้วก็ตายไป เพราะถึงจะใช้ชีวิตดีงาม มีคนยกยอ หรืออยู่มีความสุขจนแก่ได้ สุดท้ายมันก็ตายเหมือนกันอยู่ดี