เราเป็นแค่เด็ก เราอายุ 13 ปีเองเราเครียดเรื่องครอบครัว แม่เราเป็นคนที่มีสติ แต่มักไม่ใช้ ชอบถามเรา ว่าเราจะเลือกเกิดมาเป็นลูกเค้าทำไม ทั้งๆที่เรายังไม่รู้เลยว่าเราเป็นคนเลือกเกิด เค้ามีอะไรเครียดๆก็เอามาลงที่หนู บางที การที่ทนไม่ไหว...ใครๆก็ต้องตอบโต้ เราเถียงแม่มาจนเป็นนิสัย เราพูดไม่เพราะกับครอบครัว มีความเห็นอยากตอบโต้อย่างไร แม่ก็หาว่าเถียงและใช้กำลัง...อย่างหนัก จนเรามานั่งร้องไห้คนเดียว ต่อยกำแพง เอาดัมเบลกระแทกหน้า(1kg) แม่เราเครียดหลายๆเรื่องเอามาก แต่เราก็ยังเถียงๆเค้า เป็นเด็กเลวใส่เค้า อยากขอโทษนะ แต่เราเป็นเด็กปากแข็ง ชอบเก็บเอามานั่งคิดมากกว่าไปบอกตรงๆ แม่เค้าชอบบอกว่าเค้าถูก...เพราะเค้าเป็นแม่ เราผิด...เพราะเราเป็นลูก แล้วชอบเอาเราไปเปรียบกับคนอื่น เราขาดความมั่นใจในตัวเองไปมากๆ วันนึงเราจะไปโลตัสกับแม่ แล้วแม่ก็ถามเกี่ยวกับ มหาวิทยาลัยในลำปาง เราไม่รู้เลยตอบๆไป แต่แม่บอกว่าเรากวนตีน พูดไม่เพราะ แม่บ่นมานาน เราหมดความอดทนแบบจริงๆจังๆตรงคำพูดของแม่ที่พูดว่า "เกลียดกูนักก็อย่ามาเป็นลูกกู" เราไม่เคยพูดเลย ว่าเราเกลียด [แค่เหตุการณ์ก่อนหน้านั้นแม่ชอบทาแป้งตลับแบบเป็นคราบๆ เราเลยบอกว่า แม่ทาดีๆดิ มันเป็นคราบ จะน่าเกียจ] เราเลยพูดเบาๆว่า ยังไม่ได้พูดเลยเลย(ว่าเกลียด) แม่ตะโกนอย่างดังว่า มะกี๊พูดอะไร แล้วเอามือมาตบปากเรา 3 ครั้ง ปากแตกด้วย เค้าหาว่าเราเถียงและแม่ก็บ่นๆ เราก็โต้ตอบอย่างตรงไปตรงมา บอกให้แม่ใช้สติ แม่ก็ไม่ใช้ แม่กรี๊ดดังมาก เราก็สะอื้นร้องไห้ เราเจ็บทั้งตัว และก็ใจ แล้วแม่ก็บอกว่า เราไม่ใช่แม่ลูกกันแล้ว แล้วก็พูดคำพูดให้เราหมดหวัง บอกว่าโตไป เราจะหนีพ่อหนีแม่ เราก็มีความคิดในอนาคตนะ ว่าอยากเป็นอะไร แม่ก็บอกว่าเราพูดขัด เด็กเลว เราควรทำอย่างไรดี เราว่าเราหมดหวังมีครอบครัวแสนสุขแล้วอ้ะ...เราควรทำอย่างไรดีคะ หนูไม่ไหวแล้ว