ที่จริงเป็นคำพูดนี้นะคะ “คุยกับพ่อได้มั้ยไม่ต้องรักพ่อก็ได้” ทำไมเราอ่านแล้วรู้สึกแย่ รู้สึกว่าตัวเองแย่มากๆ เป็นลูกที่เลวที่สุด
หดหู่บอกไม่ถูก อยากร้องไห้ แต่เราก็ทำหน้าที่ของลูกที่ควรจะทำนะคะ จากที่ตัดสินใจจะไม่ทำก็กลับมาทำแล้ว เพราะมันเป็นหน้าที่ๆควรจะทำ จะให้ท้าวความเป็นมาก็ยาวเกิน เอาเป็นว่ามันมีที่มาที่ไป มีเหตุผล และเราทำถูกแล้วที่มันกลายเป็นแบบนี้ ที่พ่อต้องพูดแบบนี้ เราทำถูกแล้ว พ่อต้องเจ็บปวด พ่อต้องได้รับบทเรียน พ่อต้องได้รับผลการกระทำของตัวเอง

ขอเป็นพื้นที่ระบายนะคะ ในเฟสก็ระบายแต่ได้แค่อ้อมๆ เดียวมีปัญหาอีก จะแสดงความคิดเห็นก็ได้คะ เปื่อเป็นแนวทาง ตอนนี้ญาติๆไม่อยากปรึกษาใคร เข้าใจมั้ยว่า ฝั่งใครก็เข้าข้างฝั่งนั้น! ญาติฝั่งพ่อก็พูดอวยพ่อ ฝั่งแม่ก็ทางแม่ แต่เราโตแล้ว คิดเองได้ เลยไม่อยากพูดหรือระบายกับใคร.

คือเราอ่านซ้ำไปซ้ำมา ก็รู้สึกแย่กับสิ่งที่ทำ แต่ทำไมอีกใจมันสั่งให้เดินหน้าต่อไป มันบอกว่าเราทำถูกแล้ว