เราอยากทราบว่าเพื่อนๆเคยทีปัญหาทะเลาะกับที่บ้านหนักๆบ้างไหม และจัดการกับปัญหานั้นอย่างไร
ในส่วนปัญหาของเรามันอาจจะยาวไปหน่อย ขออภัยด้วยนะคะ
เรื่องมีอยู่ว่า พ่อกับแม่มีปัญหาทะเลาะกันมาตลอดเท่าที่เราจำความได้ แต่หลักๆก็จะเป็นเรื่องการเอาเรื่องของญาติพี่น้องมาพูด เช่น ทางญาติฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งมาพูดหรือปฏิบัติไม่ดีกับอีกฝ่ายหนึ่ง ก็จะนำมาอยู่ในบทสนทนา และสุดท้ายก็ลงเอยด้วยการทะเลาะกัน และเหตุการณ์ก็เป็นแบบนี้เรื่อยมาจนเราเรียนจบ ที่ผ่านมาเราคิดมาตลอดเลยนะว่า "วุฒิภาวะยังไม่สูงพอ" ที่จะพูดอะไรให้ทั้งคู่เลิกทะเลาะกัน จึงรอจนเรียนจบ พอเราเรียนจบ เราทำงานต้องมาอยู่หอ ปรากฏว่าที่บ้านเราก็ยังคงสภาพเดิมไม่เปลี่ยนแปลง พอเรากลับไปบ้าน ก็จะทำตัวกันปกติ เหมือนไม่ได้มีปัญหาอะไรกันเป็นอย่างนี้เรื่อยมา แต่เรารู้นะว่ามีเพราะเราคุยกับน้องตลอด เราจึงใช้วิธีบอกห้ามพวกท่านอ้อมๆ เพราะว่ากลัวทางน้องจะโดนพ่อแม่มาต่อว่า เนื่องจากพ่อแม่เคยบอกน้องเราว่าเราทำงานหนัก ก็เหนื่อยมาพออยู่แล้ว จึงไม่อยากให้มารับรู้เรื่องราวอะไรแบบนี้อีก แต่ปัญหาเหล่านี้มันก็ยังไม่ใหญ่เท่ากับปัญหาที่เกิดขึ้นปัจจุบัน (ส่วนปัญหาปัจจุบันเราขอไม่บอกนะ เพราะว่ามันเป็นเรื่องราวระหว่างพ่อกับแม่ เรารู้สึกไม่ดีถ้าจะเล่าอ่า) สุดท้ายก็จบเรื่องราวทะเลาะกัน หนักมากถึงขั้นทำร้ายร่างกายกันเลย เรากับน้องก็ได้แต่เข้าไปห้ามปราม น้องก็โดนลูกหลง พ่อชกตั้งหลายหมัด เราว่าเหตุการณ์มันรุนแรงเกินไป บางครั้งมีการถือมีดเข้ามาขู่ด้วย เหตุการณ์นี้ได้ล่วงเลยผ่านมาหลายปีละ แต่ทุกวันนี้พ่อมักจะเอาเรื่องนี้ขึ้นมาพูดอยู่เสมอในระหว่างทานอาหารเย็นกันทุกวัน แล้วก็จะโมโหขึ้นเองจนถึงขั้นทำร้ายร่างกายกันในบางวันหรือข้าวมื้อนั้นต้องงดไปเลย (ในทุกเย็นพ่อจะดื่มเหล้าประจำ ยิ่งถ้าวันไหนแม่ดื่มด้วย แทบไม่ต้องนอน) จนมาช่วงหลังเราเริ่มทนไม่ไหว เวลาที่พ่อเริ่มพูดเราก็จะพูดห้ามเสมอ ช่วงแรกๆพ่อก็หยุดแต่หลังเริ่มไม่หยุด ทุกวันนี้พ่อมักจะพูดยั่วแม่ ทั้งแขวะ ทั้งเหน็บ แล้วพาลมาโดนเราเป็นประจำ เวลาเราห้ามพ่อพูดหรือทำอะไรไม่ดีก็จะหาว่าเข้าข้างแม่ ไม่รักพ่อ รักแต่แม่ หนักเข้าก็ว่าเราวางแผนกับแม่ที่จะทิ้งเขาแล้วหนีกันไป บอกว่าเราวางแผนการกันมาตลอด และด่าเราเสียๆหายๆมาตลอด จนเราเริ่มโมโห เรายอมรับนะว่าเราโมโหจะใช้เสียงดัง แต่คำพูดมันไม่ได้ด่าทอพ่อเลยนะ เป็นเชิงอธิบายมากกว่า ตอนนี้พ่อก็ฝังใจไปแล้วว่าเพราะเราเรียนจบสูง เราเป็นคนชั้นสูง เลยทำให้ไม่เชื่อฟังเขา ซึ่งเราไม่เคยคิดอะไรแบบนั้นเลย เราแค่อยากให้พ่อแม่เลิกทะเลาะกัน แล้วพ่อยังบอกกับเราอีกว่าเราเห็นคนอื่นสำคัญกว่า เห็นงานสำคัญกว่าที่บ้าน บอกเราไปทำงานอย่างมีความสุขแต่ที่บ้านกลับมีแต่ความทุกข์ เราพยายามอธิบายแล้วว่า หนี้สินที่บ้านเรามันมีเยอะมาก พ่อก็ไม่ทำงาน (ทำบ้างแต่รายได้ก็แค่กินไปวันต่อวัน) ส่วนรายรับแม่ก็น้อย พอได้ใช้จ่ายแค่ในครอบครัว เรามีไรต้องทำหมดขอให้เข้าใจเราด้วย เราก็ทุกข์เหมือนกันเป็นกังวลทั้งเรื่องงานและเรื่องที่บ้าน ทุกวันนี้เวลาเราอธิบายก็จะหาว่าเถียง แล้วมีคำพูดด่าเราสาระพัดตามมาตลอด สุดท้ายก็จะจบด้วยการว่าตัวเองว่าเป็นพ่อที่ไม่ดี ถ้าดีลูกก็คงเชื่อฟังบ้าง แล้วจะไล่เราออกจากบ้านตลอด (แต่เราไม่ออก) แถมยังบอกไม่ต้องมาเหยียบที่นี่ไม่ต้องมาเผาผีกัน ล่าสุดพ่อก็โกรธเรา บอกว่าเราไปด่าพ่อ รวมทั้งสายตาของเราที่มองเขาเหมือนเป็นหมูเป็นหมา ซึ่งบทสนทนาก็คือ
พ่อ: กูรู้ว่าวางแผนกับแม่ที่จะทิ้งกู แล้วแม่ก็จะมีพ่อใหม่ ก็จะได้พ่อใหม่สมใจ ไม่ต้องมีพ่อชั่วๆแบบนี้ หาให้ได้สมใจแม่นะ
เรา: (เริ่มโมโหพูดจาเริ่มขึ้นเสียงหลังจากบทสนทนาก่อนหน้าพูดจาดีๆ) ทำไมพ่อพูดแบบนี้ พ่อเลี้ยงหนูมากี่ปีทำไมพ่อคิดว่าหนูเป็นคนแบบนั้น พ่อไม่รู้นิสัยหนูแบบนี้เลยเหรอ หนูแค่ห้ามพ่อไม่ให้พูดเรื่องเก่า ไม่ให้ทะเลาะกันเฉยๆ แต่ดันมาด่าหนู ชีวิตพ่อจะย่ำอยู่กับอดีตแบบนี้ตลอดไปเหรอ ไม่อยากมีอนาคตเลยเหรอ หนูรู้ว่าเรื่องนี้แม่ผิดที่แม่ทำ แต่มันก็ไม่ได้เสียหายขนาดนี้หนิ ทำไมไม่ให้โอกาสกันมั่ง จัดการปัญหาให้ถูกจุดสิ หนูถามหน่อยว่าพูดอย่างนี้ซ้ำๆมันได้อะไร? มันดีขึ้นไหม? แล้วต้องการอะไรจากการคำพูด?
พ่อ: การศึกษามันไม่ช่วยอะไรงเลย นี่เหรอคนที่จะห้ามกัน เรียนสูงซะเปล่า สันดานของทำไมถึงยังเป็นแบบนี้ กูไม่น่าส่งเสียให้เรียนจนจบเลย
เรา: หนูรู้นะว่าที่หนูขึ้นเสียงแบบนี้มันไม่ถูก มันไม่ดี แต่ว่าการที่พ่อมาพูดแบบนี้กับหนูมันก็ไม่ถูกนะ หนูทำงานทุกอย่างก็เพื่อครอบครัวเรา กลับมาว่ากันอย่างนี้ แล้วเรื่องการขึ้นเสียงหรืออะไรเนี่ย การเรียนมันไม่เกี่ยวนะ อาจมีบ้างแต่มันก็ขึ้นที่ตัวบุคลและสภาพแวดล้อมมากกว่านะหนูว่า
ซึ่งพอเราพูดเกี่ยวกับเรื่องการเรียน กลับกลายว่าพ่อคิดว่าเราด่าพ่อเป็นหมูเป็นหมา แล้วโกรธหนักมาก
อีกอย่างเรายังมีน้องคนเล็กที่กำลังอยู่ในวัยเรียนรู้ ยิ่งเรากับน้องอีกคนไม่อยู่บ้านต้องไปอยู่หอที่ทำงาน นึกสภาพไม่ออกเลยว่าน้องจะเป็นยังไง เราเป็นห่วงน้อง ห่วงพ่อ ห่วงแม่ เรารักทุกคนเหมือนเดิม แต่ตอนนี้พ่อก็เหมือนเอาอารมณ์นำหน้าเหตุผล เราไม่รูเราควรทำยังไงดี บางครั้งถึงกับมีความคิดอยากทำร้ายตัวเองเลยล่ะ เรากลัวที่วันนึงเราจะหน้ามืดตามัวทำอะไรไม่ดีไป เครียดมากๆตอนนี้ ถ้าเพื่อนๆมีความคิดเห็นอย่างไรบ้างแนะนำกันหน่อยนะ
ทะเลาะกับพ่อหนักมาก ทำยังไงดี
ในส่วนปัญหาของเรามันอาจจะยาวไปหน่อย ขออภัยด้วยนะคะ
เรื่องมีอยู่ว่า พ่อกับแม่มีปัญหาทะเลาะกันมาตลอดเท่าที่เราจำความได้ แต่หลักๆก็จะเป็นเรื่องการเอาเรื่องของญาติพี่น้องมาพูด เช่น ทางญาติฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งมาพูดหรือปฏิบัติไม่ดีกับอีกฝ่ายหนึ่ง ก็จะนำมาอยู่ในบทสนทนา และสุดท้ายก็ลงเอยด้วยการทะเลาะกัน และเหตุการณ์ก็เป็นแบบนี้เรื่อยมาจนเราเรียนจบ ที่ผ่านมาเราคิดมาตลอดเลยนะว่า "วุฒิภาวะยังไม่สูงพอ" ที่จะพูดอะไรให้ทั้งคู่เลิกทะเลาะกัน จึงรอจนเรียนจบ พอเราเรียนจบ เราทำงานต้องมาอยู่หอ ปรากฏว่าที่บ้านเราก็ยังคงสภาพเดิมไม่เปลี่ยนแปลง พอเรากลับไปบ้าน ก็จะทำตัวกันปกติ เหมือนไม่ได้มีปัญหาอะไรกันเป็นอย่างนี้เรื่อยมา แต่เรารู้นะว่ามีเพราะเราคุยกับน้องตลอด เราจึงใช้วิธีบอกห้ามพวกท่านอ้อมๆ เพราะว่ากลัวทางน้องจะโดนพ่อแม่มาต่อว่า เนื่องจากพ่อแม่เคยบอกน้องเราว่าเราทำงานหนัก ก็เหนื่อยมาพออยู่แล้ว จึงไม่อยากให้มารับรู้เรื่องราวอะไรแบบนี้อีก แต่ปัญหาเหล่านี้มันก็ยังไม่ใหญ่เท่ากับปัญหาที่เกิดขึ้นปัจจุบัน (ส่วนปัญหาปัจจุบันเราขอไม่บอกนะ เพราะว่ามันเป็นเรื่องราวระหว่างพ่อกับแม่ เรารู้สึกไม่ดีถ้าจะเล่าอ่า) สุดท้ายก็จบเรื่องราวทะเลาะกัน หนักมากถึงขั้นทำร้ายร่างกายกันเลย เรากับน้องก็ได้แต่เข้าไปห้ามปราม น้องก็โดนลูกหลง พ่อชกตั้งหลายหมัด เราว่าเหตุการณ์มันรุนแรงเกินไป บางครั้งมีการถือมีดเข้ามาขู่ด้วย เหตุการณ์นี้ได้ล่วงเลยผ่านมาหลายปีละ แต่ทุกวันนี้พ่อมักจะเอาเรื่องนี้ขึ้นมาพูดอยู่เสมอในระหว่างทานอาหารเย็นกันทุกวัน แล้วก็จะโมโหขึ้นเองจนถึงขั้นทำร้ายร่างกายกันในบางวันหรือข้าวมื้อนั้นต้องงดไปเลย (ในทุกเย็นพ่อจะดื่มเหล้าประจำ ยิ่งถ้าวันไหนแม่ดื่มด้วย แทบไม่ต้องนอน) จนมาช่วงหลังเราเริ่มทนไม่ไหว เวลาที่พ่อเริ่มพูดเราก็จะพูดห้ามเสมอ ช่วงแรกๆพ่อก็หยุดแต่หลังเริ่มไม่หยุด ทุกวันนี้พ่อมักจะพูดยั่วแม่ ทั้งแขวะ ทั้งเหน็บ แล้วพาลมาโดนเราเป็นประจำ เวลาเราห้ามพ่อพูดหรือทำอะไรไม่ดีก็จะหาว่าเข้าข้างแม่ ไม่รักพ่อ รักแต่แม่ หนักเข้าก็ว่าเราวางแผนกับแม่ที่จะทิ้งเขาแล้วหนีกันไป บอกว่าเราวางแผนการกันมาตลอด และด่าเราเสียๆหายๆมาตลอด จนเราเริ่มโมโห เรายอมรับนะว่าเราโมโหจะใช้เสียงดัง แต่คำพูดมันไม่ได้ด่าทอพ่อเลยนะ เป็นเชิงอธิบายมากกว่า ตอนนี้พ่อก็ฝังใจไปแล้วว่าเพราะเราเรียนจบสูง เราเป็นคนชั้นสูง เลยทำให้ไม่เชื่อฟังเขา ซึ่งเราไม่เคยคิดอะไรแบบนั้นเลย เราแค่อยากให้พ่อแม่เลิกทะเลาะกัน แล้วพ่อยังบอกกับเราอีกว่าเราเห็นคนอื่นสำคัญกว่า เห็นงานสำคัญกว่าที่บ้าน บอกเราไปทำงานอย่างมีความสุขแต่ที่บ้านกลับมีแต่ความทุกข์ เราพยายามอธิบายแล้วว่า หนี้สินที่บ้านเรามันมีเยอะมาก พ่อก็ไม่ทำงาน (ทำบ้างแต่รายได้ก็แค่กินไปวันต่อวัน) ส่วนรายรับแม่ก็น้อย พอได้ใช้จ่ายแค่ในครอบครัว เรามีไรต้องทำหมดขอให้เข้าใจเราด้วย เราก็ทุกข์เหมือนกันเป็นกังวลทั้งเรื่องงานและเรื่องที่บ้าน ทุกวันนี้เวลาเราอธิบายก็จะหาว่าเถียง แล้วมีคำพูดด่าเราสาระพัดตามมาตลอด สุดท้ายก็จะจบด้วยการว่าตัวเองว่าเป็นพ่อที่ไม่ดี ถ้าดีลูกก็คงเชื่อฟังบ้าง แล้วจะไล่เราออกจากบ้านตลอด (แต่เราไม่ออก) แถมยังบอกไม่ต้องมาเหยียบที่นี่ไม่ต้องมาเผาผีกัน ล่าสุดพ่อก็โกรธเรา บอกว่าเราไปด่าพ่อ รวมทั้งสายตาของเราที่มองเขาเหมือนเป็นหมูเป็นหมา ซึ่งบทสนทนาก็คือ
พ่อ: กูรู้ว่าวางแผนกับแม่ที่จะทิ้งกู แล้วแม่ก็จะมีพ่อใหม่ ก็จะได้พ่อใหม่สมใจ ไม่ต้องมีพ่อชั่วๆแบบนี้ หาให้ได้สมใจแม่นะ
เรา: (เริ่มโมโหพูดจาเริ่มขึ้นเสียงหลังจากบทสนทนาก่อนหน้าพูดจาดีๆ) ทำไมพ่อพูดแบบนี้ พ่อเลี้ยงหนูมากี่ปีทำไมพ่อคิดว่าหนูเป็นคนแบบนั้น พ่อไม่รู้นิสัยหนูแบบนี้เลยเหรอ หนูแค่ห้ามพ่อไม่ให้พูดเรื่องเก่า ไม่ให้ทะเลาะกันเฉยๆ แต่ดันมาด่าหนู ชีวิตพ่อจะย่ำอยู่กับอดีตแบบนี้ตลอดไปเหรอ ไม่อยากมีอนาคตเลยเหรอ หนูรู้ว่าเรื่องนี้แม่ผิดที่แม่ทำ แต่มันก็ไม่ได้เสียหายขนาดนี้หนิ ทำไมไม่ให้โอกาสกันมั่ง จัดการปัญหาให้ถูกจุดสิ หนูถามหน่อยว่าพูดอย่างนี้ซ้ำๆมันได้อะไร? มันดีขึ้นไหม? แล้วต้องการอะไรจากการคำพูด?
พ่อ: การศึกษามันไม่ช่วยอะไรงเลย นี่เหรอคนที่จะห้ามกัน เรียนสูงซะเปล่า สันดานของทำไมถึงยังเป็นแบบนี้ กูไม่น่าส่งเสียให้เรียนจนจบเลย
เรา: หนูรู้นะว่าที่หนูขึ้นเสียงแบบนี้มันไม่ถูก มันไม่ดี แต่ว่าการที่พ่อมาพูดแบบนี้กับหนูมันก็ไม่ถูกนะ หนูทำงานทุกอย่างก็เพื่อครอบครัวเรา กลับมาว่ากันอย่างนี้ แล้วเรื่องการขึ้นเสียงหรืออะไรเนี่ย การเรียนมันไม่เกี่ยวนะ อาจมีบ้างแต่มันก็ขึ้นที่ตัวบุคลและสภาพแวดล้อมมากกว่านะหนูว่า
ซึ่งพอเราพูดเกี่ยวกับเรื่องการเรียน กลับกลายว่าพ่อคิดว่าเราด่าพ่อเป็นหมูเป็นหมา แล้วโกรธหนักมาก
อีกอย่างเรายังมีน้องคนเล็กที่กำลังอยู่ในวัยเรียนรู้ ยิ่งเรากับน้องอีกคนไม่อยู่บ้านต้องไปอยู่หอที่ทำงาน นึกสภาพไม่ออกเลยว่าน้องจะเป็นยังไง เราเป็นห่วงน้อง ห่วงพ่อ ห่วงแม่ เรารักทุกคนเหมือนเดิม แต่ตอนนี้พ่อก็เหมือนเอาอารมณ์นำหน้าเหตุผล เราไม่รูเราควรทำยังไงดี บางครั้งถึงกับมีความคิดอยากทำร้ายตัวเองเลยล่ะ เรากลัวที่วันนึงเราจะหน้ามืดตามัวทำอะไรไม่ดีไป เครียดมากๆตอนนี้ ถ้าเพื่อนๆมีความคิดเห็นอย่างไรบ้างแนะนำกันหน่อยนะ