สวัสดีค่ะ เราอายุ15ปี อยู่จังหวัดปัตตานี คือเรียนอยู่ในเมืองปัตตานี แต่บ้านอยู่นอกเมืองซึ่งไกลมาก ตอนเช้าต้องตื่นมาตั้งแต่5โมง เพื่ออาบน้ำแต่งตัวไปรอรถเหมามารับ ทุกวันเราไม่ทันทานข้าวเช้าเลย แล้ว ไปถึงโรงเรียนบางวันก็เกือบสาย พอเวลากลับบ้านบางทีเราเลิกเรียนช้า รถเหมาก็ทิ้ง เราจึงต้องรบกวนญาติเพื่อไปส่งที่บ้านไกลมากเกือบ30กว่าๆกิโล ซึ่งเราก็เกรงใจเขาเหมือนกัน(ญาติไม่ค่อยสนิท) เวลาอยู่ในรถเหมามันแน่นมาก เราเป็นคนหายใจไม่ค่อยออกง่ายมาก และอีกอย่างบางวันครูนัดไปที่โรงเรียน หรือไปทำรายงานกับเพื่อน เราก็ไม่มีใครไปส่ง เพราะพ่อแม่ทำงานอยู่มาเล ส่วนเราอยู่บ้านกับยายและลูกของน้าซึ่งอายุใหล้เคียงกัน และที่สำคัญ เราอยู่บ้านเราท้อมาก เหนื่อยจากการเรียนแล้ว ยังจะมาทนเรื่องไร้สาระที่ยายบ่นอีก ทั้งๆที่เราไม่ได้ผิด ไม่ใช่เรื่องของเรา เราท้อและเหนื่อย เราอยากมีความเป็นส่วนตัวบ้าง  แล้วเราก้ขอแม่ แม่คงไม่เข้าใจเรา แม่คิดว่าเราจะเป็นเด็กนอกลู่นอกทาง ยังเด็ก คือเราอยากให้เเม่รู้ว่าเราโตแล้ว อายุ15แล้ว เรามีความรับผิดชอบพอ แต่ท่านไม่ไว้ใจเรา แต่เวลาอยู่หอ ก็จะดวกในการไปโรงเรียนไม่ต้องตื่นเช้ามาก มีเวลาทานข้าวเช้าทัน ไม่ต้องรีบไม่ต้องเหนื่อย นี่คือเหตุผลที่อยากอยู่หอ เราควรทำไงพูดยังไงให้ท่านเข้าใจเรา ไว้ใจเราดีค่ะ
พี่ๆ เพื่อนๆ น้องๆ
#ขอบคุณล่วงหน้าน่ะค่ะ