บ้านเรามีกัน5คน มีพ่อ แม่ ยาย น้องและเรา ตั้งแต่เราขึ้นม.1 น้องเราขึ้นป.1 ทุกคนในบ้านก็มีแต่สนใจน้อง ไม่เคยสนใจเราเลยกลับบ้านมาไม่เคยถามว่าเราเรียนเป็นไงมั่ง แต่น้องโดนถามโดนดูแลทุกอย่าง จนปัจจุบัน เราอยู่ม.2 ผ่านไปปีหนึ่ง ทุกคนในบ้านด่าว่าเราหนักมาก แต่น้องไม่เคยโดนถึงโดนก็แค่พูดเบาๆ ตอนที่เราอายุเท่าน้อง พ่อแม่ก็ตีก็ด่าแล้ว เราเคยคิดนะว่าเราใช่ลูกแท้ๆหรึป่าว เคยมีหลายครั้งที่พ่อแม่พูดเล่นๆหรือจริงไม่รู้ พ่อเราพูดว่าเดี๋ยวโตมาจะพาไปหาพ่อแม่แท้ๆ ซึ่งเราก็เก็บมาคิดตลอด คำพูดนี้พ่อเราพูดตั้งแต่เราอยู่ป.4-5  ทุกวันนี้เราอยากรู้ว่าเราใช่คนในครอบครัวมั้ย ไม่เคยมีใครสนใจเราซักคน เคยคิดมาตลอดนะว่าอยู่ครอบครัวมีความสุข แต่ไม่ใช่เลย  ทุกวันนี้เราเครียดมาก คนในบ้านด่าว่าเราไม่เคยทำอะไร ซึ่งมันไม่ใช่ เราซักผ้าให้ทุกคนตอนเช้าทุกเช้า กวาดบ้านตลอดไม่เคยมีใครทำ ถูก็คนเดียว ตอนเย็นเราก็ล้างจาน พอพ่อกับแม่กลับมาบ้านก็จะว่าเราตลอดว่าไม่ทำอะไรเลย เวลาคุยกับเราจะพูดแรงๆ แต่พอน้องเข้ามาบ้านนะคนละอารมณ์เลย เวลาเราขอตัง20-30 กะจะไปหาไรกอนกับเพื่อน ก็จะบอกว่าเอาไปทำไรนักหนา หาเงินไม่เป็น ตัดภาพไปที่น้อง หานู่นหานี่มาประเคนให้ ไม่เคยบ่น เราอยากได้อะไรก็จะบอกว่าไม่มีประโยชน์ เวลากินข้าว ไม่เคยที่จะถามเราหรือเรียกเราไปกินด้วยเลย อะไรเราก็ผิด เคยอยากตายนะ ทุกวันนี้ทั้งบ้านก็พูดคำหยายใส่เราหมดแล้ว ทุกคนในบ้านเหมือนไม่เห็นเราเป็นครอบครัวเลย ถ้ารู้ว่ามีน้องแล้งเราจะโดนคนในบ้านว่าแบบนี้ รู้งี้เราไม่น่าบอกให้แม่มีน้องเลย ตอนนี้เราเกลียดทุกคนในบ้านไปหมดเลย เห็นหน้าทีไรเราก็ไม่อยากมองแล้ว พ่อแม่เวลาจะใช้ให้เราทำอะไรก็จะพูดดีกับเรา พอใช้เสร็จก็ไม่สนใจเราแถมไล่เราไปอีก ยายเหมือนกันชอบด่าเราคือเราก็อยากถามว่าทำไมต้องด่าเราคนเดียวด้วย คือทุกวันนี้เครียดมาก วันเกิดน้องจำได้ทั้งบ้าน วันเกิดเราถ้าเราไม่เตือนก็ไม่มีใครรู้ ถ้าเลือกได้เราไม่อยากเกิดมาในครอบครัวนี่เลย