สวัสดีค่ะ ปัจจุบัน จขกท.อายุ20+ ชีวิตวัยเด็กเติบโตมาได้เพราะยายกับตาเลี้ยง ตั้งแต่เด็กเราเป็นคนที่สมองพัฒนาการช้าค่ะ เพราะอย่างนั้นตอนยังเด็กฐานะครอบครัวก็ปานกลาง เราชอบว่ายน้ำ ยายก็พาไปว่ายน้ำทุกอาทิตย์วันเสาร์ ส่วนตาจะตามใจมากๆ ทำให้เราชอบตามาก เราเรียกตากับยายตั้งแต่ยังเด็กว่าพ่อกับแม่   สมัยป.1เข้ามาใหม่ๆยังบวกเลขยังไม่เป็นเลย สมัยป.1-ป.3 ยังไม่เท่าไหร่คะ แต่กำลังขึ้นป.4 จุดแตกหักระหว่างพ่อกับแม่คือหย่าร้างกัน ตอนนั้นเรายังเด็กมากๆ เลยไม่รู้ว่าเลิกกันเพราะอะไร แต่แม่เอารูปพ่อทั้งหมดไปเผาทิ้งหมด แล้วเราก็โดนครูพาไปหาหมอ สรุปแล้วเราเป็นสมาธิสั้นค่ะ สมัยประถมเด็กมักจะมีเหากันใช่ไหมคะ เรามี เยอะมาก ด้วยความที่ตอนนั้นยังเด็ก เราโดนเพื่อนล้อเยอะมาก เพื่อนผู้ชายจะล้อกันเยอะ ลืมบอกค่ะว่าตอนเด็กเราเป็นเด็กอ้วนดำ ช่วงเช้าเวลาเรียนเข้าห้องเรียนเท่าที่จำความได้จะกินหมูปิ้ง4-5ไม้ ข้าว2ห่อ เลิกเรียนมากินพวกของทอด ทำให้เราอ้วน จนเพื่อนผู้ชายในห้องมันล้อ บางทีด่าจนถึงพ่อแม่เลยก็มี ตอนช่วงเรียนในห้องเวลาครูเรียกชื่อเราเค้าก็จะเรียกว่าอีเหาบ้าง มีแรงกว่านี้ด้วย ต่อมาป.4เค้านัดสอบ จำไม่ได้แล้วสอบ นัดสอบวันเสาร์ ละเพื่อนๆมาโรงเรียนกัน4,5คน ละบอกเราว่าวันนี้ไม่มีสอบ ครูแจ้งแล้วสอบอีกวันหนึ่งให้ตัวเราโทรไแบอกเพื่อนให้รีบมาโรงเรียน จะสอบกันแล้ว เราเลยว่าถ้าเพื่อนมาแล้วช่วยกันบอกนะว่าแกล้งเล่นกัน พอเพื่อนมาถึงถึงบอกว่าแกล้งเล่นเราบอกคนแรก จากนั้นโดนแม่ของเพื่อนด่าค่ะ ด่าแรงมากด้วย ด้วยความที่ว่าแม่เพื่อนคนนั้นตามใจลูกมาก เลี้ยงลูกแบบตามใจสุดๆ พอเราหันไปหาเพื่อน เพื่อนทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ เมื่อเรากลายเป็นคนผิดคนเดียว เด็กป.4อ่ะเนาะ ร้องให้ค่ะ โดนผู้ใหญ่ตะคอกด่าต่อหน้าเพื่อน เราไม่รู้ว่านี้คือจุดที่ทำให้เรากลายเป็นคนคิดมาก ซีเรียสกับทุกเรื่องที่เข้ามาในชีวิต กังวลกับทุกอย่าง สมัยป.5 ช่วงนั้นฮิตมาการอง ละเพื่อนคนหนึ่งจะชอบข่มเรา มาคุยกับเรา โน้มน้าวให้ซื้อมาการองในโรบินสันมาให้ เราก็รับปาก จนกลับมาคิดว่าไม่น่ารับปากเลย เรากังวลค่ะ เพราะไม่มีไปซื้อ ละตากับยายก็ไม่ได้พาไป เพราะมันก็แพง ผลัดมาเรี่อยๆเพื่อนก็จี้ถามเราว่าเมื่อไหร่จะซื้อมาการองมาให้ ยิ่งทำให้เราเครียด เรื่องแค่นี้เราจัดการยังไม่ได้เลยค่ะ จนป.6เราย้ายโรงเรียนไปโรงเรียนแถวบ้านเรา จนจะขึ้นม.1 เราเกิดอุบัติเหตุรถล้ม ทำให้เกิดแผลที่แขน จนเกิดสะเก็ดแผลละเราแกะ ที่จริงแล้วไม่คสรแกะ จนทำให้เราเกิดแผลเป็น ตอนนั้นเราใส่เสื้อแขนยาวจนถึงม.2เลยค่ะ ครูก็สงสัยว่าเราท้องรึป่าง รุ่นพี่ก็ถามว่าอากาศร้อนทำไมไม่ถอนเสื้อแขนยาว เพราะอายที่มีแผลบนแขน ม.3 มีเรื่องทะเลาะกับแม่ ตอนนั้นเราไม่คุยกับแม่เลยอาทิตย์หนึ่ง เราร้องให้ฟูมฟาย ม.3เราเริ่มดีขึ้นแล้วนะคะ สมาธิสั้นไม่มีแล้วตั้งแต่ม.2 เราเริ่มจำความได้ เริ่มรู้เรื่อง แต่เราแคร์เพื่อน แคร์คำพูด กังวลกับเรื่องที่ยังมาไม่ถึง ตั้งแต่ยังเด็ก เรากลายเป็นคนเครียดง่าย ม.4เริ่มดีขึ้นแล้วนะคะ ติดร.ด เราดูแลตัวเอง ได้เป็นนักกีฬา ผิวเราดีขึ้น เริ่มขาวขึ้นได้ฝั่งพ่อ ตอนเด็กที่ผิวดำน่าจะเกิดจากการว่ายน้ำแล้วผิวโดนแดด ลืมบอกว่าเราค้นหาชื่อเฟส ตามหาพ่อตั้งแต่ม.1แล้ว แต่เราไม่เห็นเลย เราเลยยกเลิกหาตั้งแต่ตอนนั้น ตอนนั้นม.ต้น เพื่อนแกล้งไม่คุยกับเค้า จนเราร้ิงให้ไปเลยก็มี บางครั้งเราจะเงียบๆ เวลาปิดเทอมม.6จะขึ้นมหาลัย เรานอนทั้งวันเลยค่ะ ไม่คุยกับใคร เงียบๆคนเดียว รู้สึกเหนื่อยปวดหัวที่บ้าง พอขึ้นมหาลัย นึกว่าชีวิตจะดี เพื่อนสมัยมัธยมอยู่มหาลัยเดียวกันหมด มีเราแยกมาติดอีกมหาลัยหนึ่งทำให้เราเริ่มทำความรู้จักเพื่อนใหม่ทั้งหมด ซึ้งสังคมมหาลัยไม่ค่อนดีเลยค่ะ นินทากันเอง ด่ากัน ไม่พอใจอะไรขึ้นเสียงตะคอกด่า ทำอะไรผิดนิดหน่อยด่า ทำให้เราคิดถึงเพื่อนมัธยมมากๆ เราคิดไม่น่ามาเรียนที่นี้เลย อยากไปกับเพื่อน เพื่อนไม่ค่อยแคร์เราเท่าไหร่ เรากลายเป็นคนคิดมาก เป็นคนเงียบๆ บางทีเพื่อนลงโน๊ตด่า เรายังคิดว่าเค้าด่าเรารึป่าว เราคิดว่าเราทำให้เค้าเกลียดขนาดนั้นเลยหรอ