สวัสดีค่ะ ขอแจ้งก่อนว่าเราไม่ถนัดตั้งกระทู้เท่าไหร่
แต่เรื่องนี้รู้สึกไม่ค่อยดีจริงๆ เลยอยากจะลองถามความเห็นของหลายๆ ท่านค่ะ

คือเรามีเพื่อนที่คบกันมาตั้งแต่สมัยอนุบาลอยู่กลุ่มนึง ซึ่งเป็นกลุ่มที่สนิทกันยันพ่อแม่ ปู่ย่า ครอบครัวของกันและกัน แถมยังมีการนัดสังสรรค์กันทุกสัปดาห์จนถึงทุกวันนี้ที่เราอายุเข้า 20 ปลายๆ เป็นความสัมพันธ์ที่เหมือนพี่น้องในครอบครัวใหญ่เลยค่ะ
พวกเราเรียนด้วยกันมาตั้งแต่อนุบาลยันประถม จนพอจบประถมแล้วเพื่อนบางส่วนมีการย้ายไปเรียนที่อื่น และอีกส่วนรวมถึงเราก็อยู่ที่เดิมค่ะ

ทีนี้พอเราเข้าช่วงมัธยมต้น เราเริ่มโดนคนรอบข้างบุลลี่อย่างรุนแรง
ทั้งเอาเรื่องที่เราเสียพ่อมาพูด ทำร้ายร่างกาย ทำลายข้าวของส่วนตัว ขังในห้องน้ำ ยันเลือดตกยางออกก็มี
จนเราต้องไปขลุกอยู่แต่ในห้องสมุดช่วงพักและหลังเลิกเรียน
ซึ่งนอกจากกลุ่มเพื่อนร่วมห้องที่แกล้งเราแล้ว ยังมีเพื่อนอีกหลายกลุ่มที่คอยมองอยู่ห่างๆ แถมพวกอาจารย์ก็ยังด่า ยังว่า เวลาเราเข้าไปปรึกษา แล้วเอาเรื่องที่เราไปปรึกษามาพูดในชั้นเรียน ทำให้การบุลลี่ยิ่งแรงขึ้นไปอีกหลายเท่า ทำให้เราเลือกที่จะย้ายโรงเรียนตอนม.ปลายค่ะ

ในเหตุการณ์ช่วงที่เราโดนแกล้งทั้งหมด เพื่อนสมัยเด็กของเราส่วนหนึ่งที่ยังอยู่โรงเรียนเดียวกันอยู่ในเหตุการณ์ แต่ไม่มีใครกล้าทำอะไรเพราะกลัวจะโดนแทน หรือคนที่หนักหน่อยก็ร่วมกับกลุ่มหัวโจกแกล้งเราเลยก็มี
โดยที่ระหว่างนั้นในงานสังสรรค์สุดสัปดาห์ของพวกพ่อๆแม่ๆ เรากับเพื่อนกลุ่มนั้นก็ได้แต่ตีหน้าไม่รู้ไม่ชี้ เพราะไม่อยากให้พวกผู้ใหญ่กังวลเรื่องนี้กันค่ะ

พอย้ายเข้าม.ปลาย ทุกอย่างก็เริ่มดีขึ้น ทั้งผลการเรียนแล้วก็ชีวิตในโรงเรียน เราเริ่มเปิดใจบอกครอบครัวของเพื่อนๆเรื่องการแกล้ง (ก็ไม่ได้บอกว่ามีเพื่อนบางคนร่วมด้วย) ซึ่งทุกคนก็รับรู้คร่าวๆกัน
รวมถึงเริ่มพบจิตแพทย์ และได้รับการวินิจฉัยว่าเราเป็น PTSD และแพนิค รวมถึงมีปัญหาเรื่องการเข้าหาผู้คนจากเหตุการณ์ทั้งหมดค่ะ
แต่ก็มีเรื่องนึงที่เข้าหูมา คือหนึ่งในเพื่อนสมัยเด็กของเราที่ย้ายออกไปตอนม.ต้น เริ่มคบหากับผู้ชายที่อยู่ในกลุ่มหลักที่แกล้งเราค่ะ
คือเพื่อนคนนี้ย้ายออกไปตอนม.ต้น เลยไม่รู้รายละเอียดใดๆที่เราโดนแกล้งที่โรงเรียน แต่ด้วยความที่อยู่ด้วยกันตอนประถม เขาเลยเริ่มคบกันตั้งแต่ตอนป.6 ค่ะ

เพื่อนคนนี้เป็นคนที่ดีแล้วเราก็ไว้ใจที่สุดคนนึ่งในกลุ่ม เราเลยไม่พูดอะไร เพราะเราคิดว่าผู้ชายคนนี้มันแย่ เดี๋ยวเพื่อนก็คงเลิกเอง จนตอนนี้ที่คบกันตั้งแต่ป.6 จนถึงตอนนี้ที่อายุเกือบ 30 เขาก็ยังไม่ได้เลิกกัน แล้วมีแพลนจะแต่งงานกันเร็วๆนี้ค่ะ
ช่วงจบมหาวิทยาลัยใหม่ๆ เราเคยเปิดใจคุยกับเจ้าตัวเรื่องทั้งหมดครั้งหนึ่ง เพราะรู้สึกทนไม่ไหวจริงๆ ซึ่งพอเจ้าตัวรู้เรื่องก็ไปถามแฟนตัวเอง แต่ทางผู้ชายก็บอกว่าตอนนั้นเขาเด็ก จำอะไรไม่ได้ด้วยซ้ำ ซึ่งเพื่อนก็ขอร้องเราว่าอย่าบอกพ่อแม่ของเพื่อน เพราะพ่อแม่ของเพื่อนไม่โอเคกับเรื่องที่เราโดนแกล้งมาตั้งแต่ต้นแล้ว ถึงขั้นเคยเคลมโรงเรียนเก่าเราที่ปล่อยให้เกิดเหตุการณ์นี้กับเรา ทั้งที่ทางบ้านเรายังไม่ทำอะไรเลยด้วยซ้ำ

เราเลือกจะทำตามที่เพื่อนขอ จนถึงตอนนี้ที่เพื่อนคิดถึงเรื่องแต่งงานจริงจัง แล้วผู้ชายคนนี้ก็เริ่มโผล่หน้ามาตามงานสังสรรค์บ้างในฐานะแฟนเพื่อน ที่รู้สึกแย่คือแม้กระทั่งแม่เรายังพูดว่า "เขาก็ดูเป็นผู้ชายที่ดีนะ" โดยที่ไม่รู้เลยว่ามันก็เป็นหนึ่งในกลุ่มที่แกล้งเราจนทำให้เกิดอาการ PTSD และแพนิคจนถึงตอนนี้
ซึ่งหลายครั้งที่เราเห็นรูปผู้ชายคนนี้รวมถึงคนอื่นๆที่เคยแกล้งเราผ่านโซเชียล เรายังรู้สึกคลื่นไส้ จะอาเจียน หน้ามืดอย่างไม่ทราบสาเหตุด้วยค่ะ

ทุกวันนี้เวลามีการสังสรรค์กันแล้วรู้ว่ามันจะมาด้วย เราจะหาข้ออ้างทั้งติดงานบ้าง ติดธุระบ้าง อ้างจนแม่เราก็เริ่มตำหนิว่าไม่โผล่ไปเลยแล้วค่ะ
บอกตรงๆว่ารู้สึกไม่ค่อยจะดี แล้วก็ล่กอยู่พอสมควรกับเรื่องนี้ ไม่รู้ว่าควรจะทำตัวยังไงเลยค่ะ
ในหัวคิดยาวไปจนถึงจุดที่ถ้าเขาแต่งงานกัน เพื่อนเจ้าบ่าวที่จะมางานแต่ง ไปจนถึงเพื่อนจะมีลูก แล้วเราจะมองลูกเขายังไงด้วยซ้ำ

เราค่อนข้างจะรู้สึกผิดกับเพื่อนๆแล้วก็ครอบครัวเพื่อนมากค่ะ แต่ก็ไม่รู้จะทำยังไงกับความรู้สึกตัวเองเหมือนกันค่ะ