เรามีอาการวิตกกังวล กลัวความผิดพลาด ทำให้ไม่กล้าตัดสินใจทำอะไร
วิตกกังวลแม้แต่เรื่องเล็กๆน้อยๆ รบกวนใจมากๆ ไม่รู้จะแก้ยังไงให้หาย
เรารู้สึกแบบนี้มากขึ้นหลังจากเข้าเรียนในระดับมหาลัย ก่อนอื่นขอเล่าว่า เรามาอยู่ในกลุ่มที่เพื่อนค่อนข้างกล้าแสดงออกกันหมด เราเองเมื่อก่อนไม่ใช่คนขี้อาย ชอบคิด ชอบพูด ชอบเสนอ พอมาอยู่มหาลัยเรามักถูกพวกเขาหักหน้ากลางที่สาธารณะให้เงียบบ่อยมาก ไม่ว่าเราจะเสนออะไร พวกเขาจะบอกให้เราหยุด เรารู้สึกเหมือนถูกพวกเขากด แต่ก็ยอมให้กดต่อ เพื่อให้พวกเขายอมรับแล้วก็ไม่อะไรกับเรา หลังๆเราเลยแสดงออกว่าจะเอายังไงก็ได้ เงียบเพื่อเป็นผู้ตามเขา ซึ่งเขาค่อนข้างพอใจและดีกับเรามากขึ้น แต่เราไม่มีความสุขเลย เหมือนพวกเขาไม่เคยเคารพเราในฐานะมนุษย์ แต่ในเมื่อต้องอยู่ร่วมกันต่อ ก็จำใจทนให้ได้

ในครอบครัว เรามักถูกพ่อสั่งให้เงียบ พ่อไม่เคยฟังเวลาที่เราพยายามอธิบาย
ผิดพลาดอะไรเล็กๆน้อยๆ พ่อมักด่าว่าเหมือนเราไม่เคยมีความดีมาก่อน สิ่งที่เราจำฝังใจคือ พ่อบอกว่าเราเป็นควาย ให้ไปเลี้ยงควาย เพียงแค่มหาลัยที่เรายืนยันสิทธิทำชื่อเราตกหล่น ชื่อเลยไม่ขึ้นในระบบ เรารู้ว่าตอนนั้นพ่อโกรธ อารมณ์ไม่ดี แต่เราลืมเหตุการณ์นั้นไม่ได้จริงๆ

ในวันที่เราผิดหวังร้องไห้ พ่อชอบบอกว่าเราอ่อนแอ เป็นลูกคนเดียวเลยอยากให้อะไรมันได้ดั่งใจทุกอย่าง อะไรนิดอะไรหน่อยไม่ได้  ทั้งที่จริงๆเราร้องไห้เพียงเพราะเรากดดัน คือผิดหวังร้องไห้ไม่ได้เหรอ เศร้าไม่ได้เหรอ ในเมื่อร้องไห้เพื่อระบายความกดดันของตัวเองเฉยๆ ไม่ได้เรียกร้องอะไรจากใคร

พ่อสุขภาพไม่ดี เลยชอบเอาสุขภาพตัวเองมาอ้างเพื่อกดดันเรา ตั้งแต่ประถม เลือกสายการเรียนสมัยมัธยม ยันเลือกคณะในมหาลัย พ่อชอบบอกว่าทำมันเพื่อพ่อหน่อย ทำแทนพ่อ หลังจากนั้นเราอยากทำอะไรก็เป็นอิสระของเราเลย

ตอนนี้เราเรียนจบแล้ว พ่อกดดันให้อ่านหนังสือเพื่อสอบเข้าป.โทในมหาลัยที่พ่อต้องการ ด้วยเหตุผลเดิมอีก ทำเพื่อพ่อหน่อย......


เวลาเอาเรื่องเพื่อนที่เริ่มประสบความสำเร็จมาเล่าให้ที่บ้านฟัง เจตนาของเราจริงๆแล้วชื่นชม เราคิดว่าจะทำอย่างไรให้สามารถเป็นได้แบบเขา ทำอะไรด้วยความสุขแบบพวกเขา แต่พ่อกลับดีความว่าเราอิจฉาริษยาคนอื่น ชอบเอาตัวเองไปเปรียบเทียบ วันๆเอาแต่คิดเรื่องคนอื่น ทุกวันนี้เลยล้มเหลว ถ้าเป็นพ่อ พ่อมีงานทำไปแล้ว ไม่มานั่งอยู่บ้านแบบนี้
ซึ่งเรางงมากว่าเราขี้อิจฉาคนอื่นจริงๆเหรอ แค่การชื่นชม เพื่อเอามาเป็นแรงผลักดันให้วันหนึ่งมีโอกาสประสบความสำเร็จบ้าง สิ่งเหล่านั้นผิดมากขนาดที่ให้เราดูเป็นคนขี้อิจฉาเหรอ

เรารู้นะว่าพ่อป่วย อารมณ์เสียง่าย อะไรๆก็ลงบนเราหมด แม่เองรู้ว่าพ่อใจร้ายกับเรามากๆก็ไม่เคยปกป้อง ต่อหน้าพ่อแม่เอาแต่ฟังอย่างเดียว แล้วบอกให้เราอย่าถือสาพ่อเลย

กับแม่พ่อดีมากๆ สุภาพมากๆ กับคนนอกบ้านก็เหมือนกัน พ่อตลก เฮฮา สุภาพ ระมัดระวังคำพูด ควบคุมอารมณ์กับทุกคนได้ ยกเว้นแค่กับเรา

เราเหนื่อยมากเลย เหนื่อยจริงๆ เรารู้สึกแค่รู้สึกว่าตลอดชีวิต22ปีที่ผ่านมา เราทำดีไม่พอเหรอ ทำไมเราไม่เคยได้กำลังใจเวลาผิดพลาดเลย ทุกคนบอกให้เราโทษตัวเอง ตำหนิตัวเอง ซึ่งเราเป็นทุกข์มาก เราหวาดกลัวการเริ่มต้น หวาดกลัวการตัดสินใจ กลัวผิดแล้วถูกคนรอบข้างตำหนิ ไม่กล้าพุดในสิ่งที่คิด เพราะพูดไปใครก็ไม่ฟัง เรากลัวคนมองว่าเราขี้อิจฉา มองว่าเราเรื่องมาก เราเลยกลายเป็นคนยังไงก็ได้ ไม่กล้าแสดงออกถึงความต้องการของตัวเอง ไม่เป็นตัวของตัวเอง ไม่มีความสุขเลย


ตอนนี้เรากำลังอ่านหนังสือสอบเข้าทำงาน แต่อ่านอะไรก็ไม่รู้เรื่อง ไม่เข้าหัวเลย ในขณะที่อ่านเราก้เอาแต่คิดว่าถ้าเราทำผิดพลาด ครอบครัวจะว่าเรายังไงอีก สังคมจะมองเรายังไง เดี๋ยวนี้ร้องไห้คนเดียวบ่อย เราแอบทุบตีตัวเอง ดึงผมตัวเอง เราไม่ชอบตัวเองเลย ไม่ถึงกับคิดฆ่าตัวตาย แต่รำคาญตัวเอง ที่เอาแต่ย้ำคิดย้ำทำกับความรู้สึกนี้ อยากหายมากๆ อยากก้าวไปข้างหน้า อยากเป็นคนที่มีความมันใจ กล้าตัดสินใจ ลบความกลัวความวิตกกังวลนั้นออก

ไม่กล้าไปพบจิตแพทย์กังวลว่าอาการของเราเป็นอาการธรรมดาที่รักษา เยียวยาได้ด้วยตัวเอง ไปเพิ่มงานให้หมอโดยไม่ใช่เหตุ แต่ก็ไม่รู้จะเล่าความรู้สึกของตัวเองให้ใครฟังได้บ้าง เหนื่อยกำตัวเองมากๆ ไม่มีพลังที่จะคิดจะทำอะไรเลย ทำยังไงได้บ้าง