หัดสวดมนต์นั่งสมาธิมาประมาณ 3-4 ปี เเล้ว เเต่ก็ทำตามกำลัง ไม่ได้หักโหม นั่งได้อย่างมากไม่เกิน 30 นาที
พอใกล้ถึง 30 นาที จะรู้เลย เพราะว่าขามันจะหนักๆ มึนๆ ปวดๆหน่อย ก็ออกจาสมาธิ เป็นปกติทุกวัน
เเต่หลายวันก่อน ถ้าจำไม่ผิดไปอ่านเจอ หลวงพ่อพุทธ บอกว่านั่ง 30 นาทีมันน้อยไป อย่างต่ำซัก 1 ชั่วโมงกำลังดี
ก็นึกในใจว่าต้องลองดู เพราะใช้เวลานั่งน้อย ความก้าวหน้าก็คงน้อยตามไปด้วย กว่าจิตจะสงบบางทีต้องใช้เวลา

เราไม่มีของเก่าเหมือนคนอื่น ก็ต้องทำงานหนักกว่าใคร 3 วันก่อนจึงตัดสินใจจะลองนั่งให้ถึง 1 ชั่วโมง
ก็เริ่มนั่งไป พอถึงเวลาเดิมขาจะเริ่มชาๆ มึนๆ รู้เลยว่าถึง 30 นาทีเเล้ว เเต่ก็ทนนั่งต่อไปเรื่อยๆ ความปวดก็เริ่มมากขึ้น
จนต้องออกจากสมาธิ เเต่ยังนั่งขัดสมาธิอยู่ ยังไม่ปล่อย เเต่ลืมตาหมดเเล้ว ที่ยังไม่ออกจากท่านั่ง ก็เพราะจะดูว่า

เราจะนั่งท่านี้ได้ถึง 1 ชั่วโมงไหม ตอนลืมตาออกจากสมาธิ ดูเวลาคือนั่งมาได้ 45 นาทีเเล้ว ก็เลยนั่งรอจนครบ 1 ชั่วโมง
ไปเรื่อยๆ ณ เวลานั้น ปวดขามาก คิดว่าคงไม่ครบ 1 ชั่วโมงเเน่เลย เเต่ก็พยายามนิ่งๆไว้ ไปๆมาๆ ก็ครบพอดี ก็ออกจากท่านั่ง
ตอนออกมา ขานี่มึนไปหมด เเบบว่าถ้าหยิกคงจะไม่รู้สึกอะไร เเต่พอซักพักประมาณ 5 นาทีมันก็คลายออกจนเป็นปกติ
วันที่ 2 ก็ลองนั่งให้ครบชั่วโมงอีก วันนี้ทำได้ดีขึ้น เเต่พอเลย 30 นาทีขึ้นมา อาการมึนมาอีก
เเต่ก็ทนจนครบชั่วโมง เเต่วันนี้พอคลายจากท่านั่ง

ไม่มีอาการมึนขาเลย เเปลกใจมาก มาวันที่ 3 คือเมื่อคืนนี้ ก็ทำเหมือนเดิม 1 ชั่วโมง อาการมึนก็มีบ้างเเต่น้อยลง
พอครบ อาการมึนขาก็ไม่มีเลย เหตุการณ์นี้ ถึงผมจะยังไม่ได้เจอความสงบทางจิต ในการนั่งสมาธิ เพราะยังอยู่ในขั้นฝึก
เเต่ผมก็ได้ประสบการณ์ทำให้รู้ว่า ครั้งเเรกที่เราจะผ่านความยาก ความเจ็บปวด มันจะยากจนเหมือนจะถอดใจ ไม่ว่าจะทำอะไรก็เเล้วเเต่

เเต่พอผ่านมาเเล้วหลักจากทำมันอย่างหนักมันจะง่ายเลย เหมือนเราผ่านการทดสอบมาเเล้ว
ทำให้นึกถึงการบรรลุธรรม ที่ครูบาอาจารย์หลายคน เพียรปฎิบัติมาหลายปียังไม่บรรลุธรรม ทั้งที่ก็ปฏิบัติมาอย่างหนักหลายปี
เเต่พอบทที่จะบรรลุอาจเป็นเพียงการจะลุกจากที่นั่ง หรือเปลี่ยนท่านั่งเท่านั้น ก็ทำให้รู้เเจ้งได้เลย