นี่เป็นรีวิวการมา wwoof ครั้งแรกของเรา ขอแนะนำตัวสั้นๆก่อนเราเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนที่ญี่ปุ่น
มาเรียนภาษาที่เมืองฮิกาชิคาวะเป็นเวลา 1 ปี 6 เดือน หน่ะ แค่ชื่อจังหวัดก็งงแล้วสินะว่าอยู่ส่วนไหนของญี่ปุ่นกันนะ ฮ่าๆ
ลองไปเสิชดู ฮิกาชิคาวะเป็นเมืองเล็กๆในฮอกไกโดเนี่ยแหละ
ที่หน้าหนาวก็โคตรหนาว หน้าร้อนก็โคตรร้อน ใครบอกหน้าร้อนที่ฮอกไกโดอากาศเย็นสบาย ตีตายเลย ร้อนชิพห...

นี่คือหน้าหนาวของที่นี่ ใครบอกชอบหนาว ชอบหิมะ ท้าให้มาเลยๆ มาให้รู้ว่าชอบจริงๆไหม


ช่วงฤดูใบไม้ร่วง สวยจริงๆ อากาศเย็นสบาย

เข้าเรื่อง... อะไรคือ wwoof คะ? ถ้าสงสัยว่า wwoof คืออะไร เราขออธิบายสั้นๆ สั้นอีกแล้ว บอกสั้นอีกแล้วทีไรเยิ้นยาวทุกที
อะ wwoof เป็นโครงการที่ให้ชาวต่างชาติได้มีโอกาสไปอยู่อาศัยกับคนญี่ปุ่นจริง
ไปเรียนรู้การใช้ชีวิตร่วมกับเค้า ได้รู้ภาษา วัฒนธรรม ประเพณี มารยาทบลาๆ แบบออริจินัล เป็นไงฟังดูดีแม่ะ 5555
ตัดภาพมาค่ะ ความจริงที่แท้คือ ไปทำงานแลกที่พักและอาหารสาม สี่ ห้า หก เจ็ด แปดมื้อจ้ะ
แต่ผลพลอยได้ที่ตามมาก็คือข้อความสละสลวยที่บอกไปข้างบนนั่นแหละน้าาา

ช่วงที่มา wwoof ครั้งนี้ เป็นช่วง GoldenWeek เป็นวันหยุดยาวของญี่ปุ่น (ช่วงปลายเมษาถึงต้นพฤษภา) ฟินเว่อร์วัง
เราอยากไปเที่ยวแต่ตังค์ก็ไม่มี จะทำงานก็ยังไม่ได้เพราะภาษายังง่อยเปี๊ยอยู่
แต่ถ้าจะอยู่บ้านมันก็ไม่ใช่อะ วัยรุ่นอย่างเราๆต้องออกไปหาเรื่องใส่ตัวซะหน่อย
ไหนๆมาญี่ปุ่นทั้งทีก็ต้องออกไปหาประสบการณ์ชีวิตกันบ้าง เดี๋ยวกลับไทยไปไม่มีเรื่องสนุกๆเล่าให้เพื่อนฟัง
เลยคิดว่าการไป wwoof เนี่ยแหละ น่าจะเป็นโอกาสครั้งแรกที่เราจะได้ออกไปไหนมาไหนคนเดียว ออกไปทำอะไรที่ไม่เคยทำมาก่อน 5555

เราเลือกที่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากเมืองที่อยู่มากนัก จะได้เดินทางสะดวก
เกณฑ์การเลือกโฮสมีอะไรบ้าง ขอเคล็ดลับหน่อยค่ะ... อืมมมมม ไม่มีจ้ะ สุ่มล้วนๆ
จริงๆเราก็มีรุ่นพี่และเพื่อนหลายคนที่เคยมา wwoof นะ แต่เรารู้สึกว่าการได้ดูเอง หาข้อมูลเอง เลือกเอง ไปโดนด้วยตัวเอง
มันท้าทายกว่าเยอะอะ เลยไม่ได้กลัวว่าจะไปเจอที่แย่ๆ แต่ก็ดูคร่าวๆเอาแหละ เช่น ดู Profile, Photo Gallery ว่างานของโฮสทำเกี่ยวกับอะไร เราถนัดไหม และดู Feedback ของ wwoofer ที่เคยมา ว่าคอมเม้นท์กันว่าไงบ้าง อย่าไปซีมาก ดู Thumbnail เล็กๆ แล้วใช้เซ้นส์ตัวเองเลือกไปเลย ดีสุดแล้ว
ปล.นี่ขนาดเมิงบอกอย่าไปซีมาก ฮึฮึ .____.

ส่วนตัวก็ ชอบกิน ชอบทำอาหาร (จริงๆชอบกินเลยคิดว่าตัวเองน่าจะชอบทำอาหารด้วย)
ชอบทำไรก็ได้ที่ไม่ต้องคิดเยอะ แต่เรื่องงานประณีตเราชอบ อ้ะไม่เกี่ยว พอ

ก่อนสมัครเราสมัครก่อนไปแค่สองอาทิตย์ กระชั้นชิดมาก นี่ก็กลัวไง กลัวไม่มีที่ไป เลยทักโฮสไปพร้อมๆกันเลยจ่ะ 5 ที่
นังผี นังบ้าาา จริงๆไม่ควรนะ อย่างน้อยก็สัก2 ที่พอ ให้เค้าตอบมาก่อน แต่ถ้า 2-3 วันยังไม่ตอบ ก็ค่อยทักโฮสรายใหม่ไป
แต่ก็นะขนาดเราทักไปตั้ง 5 ที่ 2 ที่ไร้เสียงไร้สัญญาณตอบกลับ 3 ที่ปฏิเสธกลับมา โหยยยยยเป็นไงล่ะ
สุดท้ายเราทักโฮสเจ้าของฟาร์มบล็อคโคลี่ไป โอ้ววววโฮสตอบเร็วมาก ดีใจมาก มีที่ไปแล้วค่ะซิส ลุยค่ะ

2018年 4月 27日 (金)
สอบเสร็จวันศุกร์ไม่รีรอค่ะ เก็บกระเป๋าไปเย็นวันนั้นเลย
เรานัดโฮสให้มารับที่ฮิกาชิคะวะเลยได้ไหมไม่คิดว่านางจะใจดี ขับรถมารับที่เมืองเราเลย อะริกะโตะมากฮ่ะ
ครั้งนี้ไม่ใช่การผจญภัยฉายเดี่ยวอีกต่อไป เพราะมี wwoofer คนไทยมาด้วยอีก 1 คน
โหยยย! ไรแว้กะจะฉายแสง ลุยเดี่ยวซะหน่อย แอบเซง แต่ก็นะเอาเถอะ...

กระโดดขึ้นรถปุ๊ปนางไม่ถามเลยค่ะกินไรมาหรือยัง ขับตรงดิ่งพามาร้านซุปแกงกระหรี่ชื่อดัง
เราก็เอ้ออออ พรุ่งนี้จะใช้งานกุหนักเลยชิมิล้ะ เลยต้องมาเลี้ยงเอาใจก่อนเริ่มงาน โอ้ววววววว อร่อย! อร่อยมาก!
ฟินมาก ลืมเรื่องลบๆเมื่อกี้ไปเลยทีเดียว 55555 ซุปแกงกระหรี่สามารถเลือกเวลความเผ็ดได้ถึงเวล 30 เราสั่งเวล 22
โฮสช็อคมาก ถามว่า ได๋โจ้วบู๋ววว? แปลว่า แน่ใจนะ...ไม่เป็นไรแน่นะ ประมาณ สองสามรอบ
คือคนญี่ปุ่นส่วนใหญ่ไม่กินเผ็ดค่ะ แบบแค่ทาโร่ซองส้มเค้าก็บอกว่าเผ็ดกันแล้ว จิบ้าตาย!


นี่คือซุปแกงกระหรี่ความเผ็ดระดับ 22 ถามว่าเผ็ดขนาดนั้นไหม ตอบเลยว่า...ไม่สะทกสะท้านลิ้นไก่เจ๊เลย

เออออจะว่าไปก็โชคดีนะที่มี wwoof อีกคนมาด้วย นางเป็นนศ.แพทย์ที่เคยมาแล้วเมื่อปีที่แล้ว
พูดภาษาญี่ปุ่นก็ได้ ที่สำคัญคือดูสนิทกับโฮสมากด้วย บรรยากาศก็เลยไม่อึดอัดมากเท่าไร ว้าวววสุดยอดไปเลย

ขอแนะนำสมาชิกในบ้านก่อนเลย ครอบครัวนี้เป็นครอบครัวเล็กอยู่กันสองสามีภรรยามีน้องหมาชื่อช็อกโก้ น้องแมวชื่อบูรี่
จริงๆเราเป็นคนกลัวหมามาก แต่โฮสบอกก่อนมาว่าน้องหมาเป็นโอจี้ซังแล้ว โอจี้ซังเป็นภาษาญี่ปุ่น แปลว่า อากงแล้ว คือหมาแก่นั่นเอง
เราก็เอ้ออออนึกภาพว่ามันคงไม่มายุ่งวุ่นวายอะไรกับเราหรอก วันๆคงเอาแต่กินๆ นอนๆ ไม่สนใจคนแปลกหน้า
โอ้โห! ชิท! พอเหยียบเข้าบ้านเท่านั้นแหละ นางเห่าไม่หยุด เห่าดังมาก และที่สำคัญคือนางตัวใหญ่มาก ตัวสีน้ำตาลเข้มปึ้ด
เราเดินไปไหน ช็อกโก้ก็เดินตามเรา เห่าไล่หลังเรา ดมก้นเรา เอาจมูกมาดันก้นเรา กูจะบ้าาาาาาา! จะอยู่ได้ไงวะเนี่ยยยยยย ฮือออออ TT


นี่ช็อกโก้ น้องหมาขี้เล่น ผู้ติดตามข้าไปทุกแห่งหน ฮ่าๆๆ น่าร๊ากกกกกก ＞＜

ส่วนนี่ เจ้าบูรี่ แมวอ้วนผู้เหย่อหยิ่ง มิให้คนแปลกหน้าได้สัมผัสถึงเรือนร่างของนางแม้แต่น้อย

2018年 4月 28日 (土)
เมื่อคืนโฮสบอกเราว่างานเรื่ม 9 โมงเช้า แต่ไม่ค่ะ เป็นคนฟิตมากค่ะ ตั้งใจมาก กู ตื่น หกโมงสิบห้า วอท!? เพื่อ?
ฮ่าๆๆๆๆ บ้าไง เตรียมตัวไงเล่า โด่ว! เตรียมบ้าไรเช้าขนาดนี้ จะตื่นเช้ากว่าโฮสไม่ได้นะเห้ย
ตื่นมาลงมาข้างล่างก็เจอโฮสกำลังแปรงฟันอยู่เลยจ้า นางก็ตกใจว่าทำไมตื่นเช้าขนาดนี้
เรากินทำข้าวเช้าง่ายๆด้วยกัน ขนมปังเนย แยม กล้วย นม มีไรในตู้เย็นก็เอามาทำได้เลย
กินเสร็จเราตั้งใจจะปั่นจักรยานไปเซอเวย์เส้นทางการผจญภัยด้วยตัวคนเดียว (อีกแล้วอ่อ?)
เอออ ก็ขอยืมจักรยานโฮสเสร็จสับ ออกเดินทาง 7:15 ต้องเข้ามาก่อน 9 โมง
wwoofer อีกคนไม่ต้องพูดถึง นอนอยู่จ้า 55555 ดี ไปค่ะซิส...ลุย!

ไม่รู้จะเรียกว่าโชคดีหรือโชคร้าย เพราะว่าช่วงที่เรามาอากาศยังถือว่าหนาวอยู่เลย
งานในฟาร์มก็ยังไม่ต้องทำอะไรมาก เพราะยังทำอะไรไม่ได้นั่นเอง พูดไรวกไปวกมาฟร่ะ
ส่วนใหญ่โฮสจะให้เราช่วยเตรียมแปลง ใส่เมล็ดบล็อคโคลี่ลงดิน อะไรประมาณนี้...

มาถึงช่วงเวลาแห่งการรอคอย อาหารกลางวันจ้าาาาา... ครั้งแรกที่จะได้กินอาหารญี่ปุ่นแบบบ้านๆ
โฮสเป็นคนทำให้เรากินเอง เราเป็นลูกมือคอยช่วย ไม่แน่ใจว่าตัวเองมาช่วยหรือมาป่วนกันแน่ ทำไปถามไป
จริงๆบางเรื่องเราก็รู้อยู่แล้วแหละ แต่เราแค่อยากใช้ภาษาญี่ปุ่นกระเหรี่ยงๆของเราให้คล่องขึ้นเท่านั้นเอง


ไก่ทอดคาราเกะ และผัดผักญี่ปุ่นชื่อไรจำไม่ได้แล้ว แปลกดี อร่อยไปอีกแบบ

พักกลางวันตั้งแต่ 11 โมง ถึงบ่ายสอง ช่วงบ่ายก็มีไปเก็บหินในฟาร์ม
วันนี้คงเป็นวันแรก ทำไม่นาน ทำถึงสามโมงก็เลิกงานแล้ว ชิวไปอี๊กกกกก

อาหารเย็นวันนี้ก็คืออออ....


สุกี้ยากี้ คืออร่อยมากกกกกกก ก.ไก่ล้านตัว
พอมีโอกาสได้มาทานกับคนญี่ปุ่นจริงๆ เราได้รู้ว่าเค้ามีสเต็ปขั้นตอนการกิน
และลำดับการใส่ผักแต่ละอย่างก็ไม่พร้อมกันด้วย เท่ห์มากเว่อร์!!
นอนหลับฝันดีไปอีกคืนแย้ววววว บ๊ายบายยยยย

2018年 4月 2９日 (日)
วันนี้เป็นวันครบรอบวันแต่งงานของชินจังและยศจัง เค้าบอกว่าเดี๋ยวเย็นนี้จะพาไปกินของอร่อยๆข้างนอก
นี่ตื่นเต้นมาก อยากกินซูชิ อยากกินข้าวหน้าปลาไหล อยากกินยากินิคุ โอ้วววว ไปซื้อเองมั้ยยังไง
วันนี้เป็นวันอาทิตย์ เป็นวันหยุดงานไม่ต้องทำงาน ชิวมากกเว่อร์
เราก็คิดไม่ออก โฮสเลยบอกว่าเดี๋ยวพาไปขับรถชมวิว
โอ้ววน้ำตาจะไหล รู้สึกเหมือนแม่กำลังพาลูกไปเที่ยวเล่น



วิวยังไม่สวยมาก เพราะอากาศยังไม่ดีเท่าไร โฮสบอกว่าแต่ถ้าหน้าร้อนเมื่อไรนะ ที่จอดรถเต็มตลอดๆ



ซอฟครีมลาเวนเดอร์ กลิ่นเหมือนยากันยุงเลย ฮ่าๆๆๆ

ตอนเย็นโฮสพาไปกินอะไรรู้ไหมมมมมมม? ใครเต้นซูขิ ออกมาเต้น ออกมาเต้น! ตลกมากป่ะ? อิอิ
โอเค จริงจังล่ะ โฮสพาไปกิน "ไคเตนซูชิ" หรือที่เรียกว่า ซูชิสายพานนั่นเอง




จริงๆกินไปเยอะมาก แต่เกรงใจโฮส ไม่รู้ว่าวัฒนธรรมคนญี่ปุ่นเค้า Camera Eats First เหมือนคนไทยรึเปล่า
เลยไม่กล้าถ่ายมาเยอะ

2018年 4月 30日 (月)
"วันนี้โฮสจะพาไปไหนน้าาาาา?" เดี๋ยวๆๆมาช่วยเค้าทำงานมิใช่หรือ...
วันนี้งานที่ทำก็เหมือนทุกๆวัน แต่ที่ตื่นเต้นที่สุดคือ คือ คือ (เล่นใหญ่อีกแล้ว)
โฮสจะพาไปออนเซ็นจ้าาาาา กรี๊ดดดดดดดดดดด...
บอกเลยว่า การแช่ออนเซ็นของคนญี่ปุ่นนั้น ถ้าเทียบกับกิจกรรมที่คนไทยชอบทำก็น่าจะเหมือนการเข้าวัดป่ะนะ...หรอ?
ไม่ๆๆๆ ไม่น่าใช่ จะเหมือนไรก็ช่าง แต่คนญี่ปุ่นไปบ่อยมาก คือเป็นกิจกรรมที่ทำให้ร่างกายได้ผ่อนคลายจากความเครียด
และถ้าไม่มีเวลาไปแช่ออนเซ็นนอกสถานที่ ก็จะแช่น้ำอุ่นในอ่างโอฟุโระที่บ้าน

โฮสถามว่า ชอบไหม? ในใจคือ ถ้าไปคนเดียวโอเคนะ ความอายติดลบ เพราะไปถึงก็ไม่รู้จักใคร
แต่พอต้องไปแช่กับคนรู้จักแล้ว มันรู้สึกแปลกๆยังไงชอบกล แต่เราก็ยิ้มแห้งๆๆแล้วตอบไปว่า ชอบค่ะ

นี่ก็เป็นการไปแช่ออนเซ็นกับคนญี่ปุ่นครั้งแรก


ด้านในเค้าไม่ให้ถ่ายภาพ



2018年 5月 1日 (火)
อาหารเช้าวันนี้ก็เหมือนเดิมที่เคยบอก แต่วันนี้เราทำปังเนยถั่วบานาน่า
ทาด้าาาาาาาาาาาาาาาา


ธรรมดาใช่ป่ะ ตอบทีว่าปังทาเนยถั่วโปะด้วยกล้วยหอม เป็นเมนูง่ายๆที่ใครๆก็เคยทำกินกันช่ะ ตอบที
นี่คือโฮสตกใจมากกกกก ก.ไก่ล้านตัวอีกแล้ว นางถึงขนาดอุทานว่า เฮ!!!!!!!!! ซุโก้ยยยยยยยยย!!
โฮสเล่นใหญ่มาก ถึงขนาดบอกอีกว่าพรุ่งนี้ทำให้เค้ากินบ้างนะ นี่ก็คิดในใจ เมิงประชดป้ะเนี่ยยยเห้ย ฮึฮึ

โฮสถามว่าวันนี้อยากทำอะไร เราก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเราทำอะไรได้บ้าง
เค้าเลยชวนเราทำขนม เพราะที่บ้านมีเครื่องอบขนมปัง
แต่เดี๋ยวๆๆๆถามหนูไหมว่าหนูทำเป็นไหม ฮ่าๆๆ
ยศจังบอกว่านางก็ทำไม่เป็นเหมือนกัน เรามาช่วยๆกันทำไปแล้วกันนะ

เมนูวันนี้ก็คือ เมล่อนปังปังปัง แค่ชื่อก็คิดว่าต้องมีส่วนผสมของเมล่อนแน่นอน
แต่แท้ที่จริงแล้วนั่น ไม่มีเลยจ้าาาา กลิ่นก็ไม่มีนะ 55555 งงเหมือนกันว่าทำไมถึงตั้งชื่อว่าเมนล่อนปัง



เมื่อคนทำขนมไม่เป็นมารวมตัวกัน เมล่อนปังก็จะพังๆประมาณนี้ ฮ่าๆ