ในที่สุดเหมหิรัญญ์ก็ฟื้นขึ้นมาในโรงพยาบาล คืนเดือนดับผ่านไปแล้ว หากทิ้งร่อยรอยหลายอย่างเอาไว้ เหมหิรัญญ์รู้ดีทีเดียว เขา ... ไม่ปกติ ความเจ็บปวดรวดร้าว และ โรคภัย ที่ไม่เคยได้สัมผัสยามอยู่อุตรกุรุทวีป บัดนี้กล้ำกรายถ้วนทั่วทุกองคาพยพ แต่เขาก็ตัดสินใจแล้วด้วยความแน่วแน่ ไม่มีทางหันหลังกลับได้อีกแล้ว วันใดที่จากไป คือ วันที่ต้องกลับไปรับโทษทัณฑ์จะนานเท่าใดก็สุดจะรู้ ณ ที่นั้น ป่าแห่งศีล .... รวมถึงกาลเวลาที่แตกต่าง ความยาวนานของชมพูทวีปและที่ ๆ เขาจากมา เหมหิรัญญ์กระจ่างแจ้งแก่ใจ เขาไม่สามารถทอดทิ้งเธอไว้ที่นี่ได้ เรื่องราวแม้จบลงแต่ก็ไม่สนิทดี หากนั่น ... ก็เป็นเพียงข้ออ้าง ที่เขาเอ่ย ... ว่าไม่อาจอยู่ในที่ ๆ ไม่มีเธอได้นั้น คือ เรื่องจริง เขาไม่อาจอยู่โดยปราศจากหัวใจได้ ห่างกับเธอแค่ชั่วแวบเดียวเท่านั้น ยังเจ็บจนทนไม่ได้ แล้วถ้าการห่างไกลนั้นคือนิรันดร์ หากกลับไปที่อุตรกุรุทวีปแล้วไม่ได้กลับมาอีกเลยเล่า มันจะต้องไม่เป็นแบบนั้น ขอแค่มีเธออยู่ แค่นั้น เท่านั้น ไม่ว่ามีอะไรจะต้องแบกรับอีกในภายภาคหน้า .... เหมหิรัญญ์ยอมทั้งนั้น เมื่อคิดได้ดังนั้นชายหนุ่มจึงกล้ำกลืนความเจ็บปวด สติที่วูบไหวในบางครั้ง และ ทำราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เดือนพัตราเองก็รู้แจ้งแก่ใจ และ ความรู้แจ้งแก่ใจนั่นเองทำให้กังวล ความกังวลและขื่นขมระคายแล่นขึ้นมากลางอก เมื่อเห็นอาการของเขาผู้นั้นแย่ลงทุกวัน จะทำฉันใดดีเล่าอกเอ๋ย ใต้หน้ากากแห่งความเกรี้ยวกราด คือแหล่งหลบซ่อนของความสิ้นหวังทั้งปวง ไม่อยากจะยอมรับ ไม่อยากให้มันมาถึง ทั้งที่เธอเป็นนักสู้ และ สู้มาตลอด แต่ครั้งนี้เธอไม่รู้จะสู้กับมันอย่างไร จะปล่อยให้โลกใบนี้ที่เธออาศัย กัดกิน และ กัดกร่อน เขาให้ตายลงไปทุกวันโดยที่เธอได้แต่นั่งมองและร้องไห้อย่างนั้นหรือ น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าอาบใบหน้า และ บางครั้งก็ตกต้องที่มือเรียวได้รูปของคนที่ตอนไร้สติ น้ำตาที่ไม่อาจแก้ปัญหาอะไรได้เลย จนเดือนพัตรานึกโกรธตัวเองเป็นกำลัง แล้วทางเลือกก็ผ่านเข้ามา

เขาอยู่ที่นี่เพราะเขารักเธอเรขรุจีว่า .... เป็นความรักที่หล่อเลี้ยงจิตใจให้แข็งแกร่งพอจะสู้กับสังขารที่เรื้อไข้ เธอจะยอมสละหรือไม่ "รัก" ที่มีต่อเขา รักที่ฉุดดึงชีวิตของเหมหิรัญญ์ให้เฉียดความตาย เธอจะยอมไหมปล่อยเขาไปในที่ ๆ เขาควรจะอยู่ เท่านั้นเองแสงสว่างก็ผ่านเข้ามากลางใจ พร้อม ๆ กับความทรมานที่เข้ามาฉีกทึ้ง เขารักเธอมากเธอรู้ และ ถึงเขาจะฉลาดเปี่ยมด้วยสติและปัญญาสักเพียงใด แต่การประหัตประหารทำร้ายทำลายที่มาจากเธอ เธอรู้ว่าสุดท้าย .... เขาจะเชื่อเธออย่างไม่มีข้อแม้ " เราเป็นของกันและกันทั้งกายและใจแล้วนะเดือน " หลังจากคืนนั้นเขาบอกกับเธอแบบนี้ ดังนั้นเมื่อเธอตอบกลับเขาด้วยความเกรี้ยวกราด ใบหน้าคมเปื้อนรอยน้ำตาซบลงกับลาดไหล่บอบบาง

เขาพยายามทำทุก ๆ อย่างเพื่อที่จะได้อยู่กับเธอไม่ว่าสิ่งนั้นจะเป็นการทำร้ายตัวเองก็ตาม แม้กระทั่งต้องจ้องมองดูภาพบาดตา และ ความเย็นชา เขาก็บอกว่าเขาทนได้ มันไม่ใช่เพราะเขาโง่ แต่เพราะรู้ต่างหากว่าสิ่งนี้เกิดขึ้นมาเพราะอะไร แต่ถึงกระนั้นสิ่งที่เดือนพัตราทำก็เพิ่มเติมบาดแผลทางใจ ทำให้เหมหิรัญย์ต้องเผชิญศึกหลายด้าน ทั้งความเจ็บทางกาย และ หัวใจที่กำลังบอบช้ำเหลือเกิน บอบช้ำจากสิ่งที่เก็บกดเอาไว้ และ บอบช้ำจากการกระทำของเดือนพัตรา หลายครั้งที่เขาคิดว่าเขารู้ว่าเธอทำแบบนั้นเพราะอะไร แต่เวลาล่วงผ่านไป .... เขาก็ชักไม่แน่ใจแล้ว ว่าสิ่งที่อยู่ตรงหน้า สิ่งไหนจริง สิ่งไหนเท็จ

ถึงจะอยู่ชมพูทวีปมาได้พักหนึ่งแล้ว แต่เขาก็ยังตามเกมบางเกมไม่ทันอยู่ดี โดยเฉพาะเกมหัวใจ ที่เหมหิรัญญ์ทำเป็นแค่อย่างเดียว คือ จริงใจ และ มั่นคงเสมอมา เขาไม่เคยเผชิญความเปลี่ยนแปลงเช่นนี้ ยิ่งเป็นสิ่งที่มาจากเดือนพัตรา หัวใจมั่นคง ซื่อตรง และ บริสุทธิ์ ก็ชักเกิดความสั่นคลอน อีกทั้งเต็มไปด้วยบาดแผล บาดแผลที่ว่าเขากลายเป็น "ใคร" ที่บัดนี้เธอไม่ต้องการ และ อย่างที่เหมหิรัญญ์บอกเดือนพัตราอยู่เสมอ ผมจะอยู่ที่นี่ทุกเวลาที่คุณต้องการ หากเหมหิรัญญ์ก็ไม่เคยคิดมาก่อนเช่นกัน หากมีวันใดที่เดือนพัตราไม่ต้องการ "เขา" แล้ว เขาจะต้องทำเช่นไร เมื่อวันที่ต้องอยู่โดยปราศจากหัวใจกำลังจะมาถึง