ปัญหาเรื่องเพื่อน เป็นปัญหาที่หลายคนคงเจอมาไม่มากก็น้อย ส่วนตัวเรานั้นเจอปัญหานี้บ่อยมาก ตั้งแต่ประถมตอนปลายถึงปัจจุบันนี้ มีทั้งโดนเพื่อนแบน โดนล้อปมด้อย (สายตาสั้นเลยต้องใส่แว่นตั้งแต่เด็ก) แกล้งให้อับอาย โตขึ้นมาหน่อยก็โดนเพื่อนหลอกใช้ โดนหักหลังและอีกสารพัด เรียกได้ว่าไม่เคยเจอความจริงใจหรือเพื่อนแท้อีกเลย (เว้นเพื่อนข้างบ้านคนหนึ่งที่เขาไม่ได้มีชีวิตอยู่บนโลกนี้แล้ว)
การถูกกลั้นแกล้งตั้งแต่เด็กทำให้เรากลัวการเข้าสังคมมากๆ จากเด็กร่าเริงก็กลายเป็นเด็กเก็บตัว ไม่ค่อยพูด โลกส่วนตัวสูง แต่ถึงจะเป็นแบบนั้นเราก็ไม่ได้ปิดกั้นตัวเองออกจากสังคม เวลามีกิจกรรมในมหาลัยเราก็พยายามเข้าไปมีส่วนร่วมแม้จะถูกมองเมินก็ตาม
การเรียนในมหาลัยเป็นสิ่งที่เราพยายามปฏิเสธครอบครัวมาโดยตลอด เพราะรู้ว่ามันไม่สามารถหลีกเลี่ยงการทำงานกลุ่มได้ การทำงานกลุ่มมันก็ดีทั้งฝึกตัวเราและคนอื่นถึงแม้ว่าจะโดนโยนงานให้บ่อยๆ คิดแค่ว่าเราทำมากเราก็รู้มาก แต่ในใจลึกๆเรารู้ว่าตัวเองไม่ได้มีความสุขในตรงนี้ ตรงที่เจอแต่คนไม่จริงใจ เวลาพวกเขามีปัญหาก็เป็นเราที่ช่วย แต่พอเรามีปัญหาบ้างกลับไม่มีใครยื่นมือมาช่วยเลยสักนิด บางคนก็พูดให้ความหวังเหมือนจะช่วยเรา แต่สุดท้ายกลับทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น บางคนต่อหน้าก็พูดดีกับเรา พอลับหลังก็เอาเรื่องของเราไปพูดให้คนอื่นฟัง
มีคนเคยบอกว่าการจะอยู่ในสังคมแบบนี้รอดคือต้องเฟค ต้องใส่หน้ากาก เราเคยลองทำแต่สุดท้ายมันก็ไม่ใช่ตัวเราอยู่ดี เราอึดอัดที่ต้องทำแบบนั้น ในใจก็รู้สึกแย่ ผลที่ได้จากการเฟคคือมีกลุ่ม มีเพื่อนก็จริง แต่ด้วยความที่เราไม่ใช่พวกชอบเที่ยว ดื่มเหล้า สูบบุหรี่เลยอยู่ในกลุ่มนั้นได้ไม่นาน กลุ่มเด็กเรียนเองก็เคยอยู่ แต่ก็อยู่ได้ไม่นานเหมือนกันเพราะในกลุ่มเองก็หาความจริงใจไม่เจอ เอาแต่แข่งขันกัน พอมีคนล้มก็ซ้ำ ใครทำประโยชน์ให้ก็รับเข้ากลุ่ม พอไม่มีประโยชน์ก็ทำเหมือนไม่รู้จักกัน
ตอนนี้เราอยู่คนเดียวก็สบายใจดี แต่บางครั้งก็หลีกเลี่ยงงานกลุ่มไม่ได้ เราคิดแค่ว่าทำในส่วนของเราก็พอ
แต่ที่เราต้องมาเขียนระบายในนี้เพราะโดนเพื่อนหักหลังอีก และคราวนี้มันร้ายแรงถึงขั้นมีปัญหาต่องานต่อคะแนน ยอมรับว่าตอนนี้เครียดมากและเสียใจมาก ทำยังไงก็ไม่ชินกับเรื่องแบบนี้สักที ถ้าเอาความเสียใจและความผิดหวังมากองรวมกันเราว่าคงทับตัวเราตายไปนานแล้ว เฮ้อ
เราว่าเราปลงกับเรื่องแบบนี้แล้วนะแต่ใจมันก็ยังรู้สึกอยู่ดี
มีใครโดดเดี่ยว ไม่มีเพื่อน ไม่มีคนเข้าใจ หรือเจอปัญหาคล้ายๆ เรามาแชร์กันได้นะ เราอาจจะช่วยไม่ได้มากเพราะตัวเราเองก็ยังเอาไม่รอด แต่เราจะพยายามเท่าที่เราทำได้
และถ้าหากอยากเป็นเพื่อนกันเรายินดีนะ ยิ่งถ้าเป็นคนรักสัตว์หรือสนใจพวกปรัชญา จิตวิทยา ประวัติศาสตร์ เกษตร ก็เข้ามาคุยแลกเปลี่ยนความรู้กันได้นะ
ปัญหาเรื่องเพื่อนเดิมๆ เพิ่มเติมคือความเสียใจ
การถูกกลั้นแกล้งตั้งแต่เด็กทำให้เรากลัวการเข้าสังคมมากๆ จากเด็กร่าเริงก็กลายเป็นเด็กเก็บตัว ไม่ค่อยพูด โลกส่วนตัวสูง แต่ถึงจะเป็นแบบนั้นเราก็ไม่ได้ปิดกั้นตัวเองออกจากสังคม เวลามีกิจกรรมในมหาลัยเราก็พยายามเข้าไปมีส่วนร่วมแม้จะถูกมองเมินก็ตาม
การเรียนในมหาลัยเป็นสิ่งที่เราพยายามปฏิเสธครอบครัวมาโดยตลอด เพราะรู้ว่ามันไม่สามารถหลีกเลี่ยงการทำงานกลุ่มได้ การทำงานกลุ่มมันก็ดีทั้งฝึกตัวเราและคนอื่นถึงแม้ว่าจะโดนโยนงานให้บ่อยๆ คิดแค่ว่าเราทำมากเราก็รู้มาก แต่ในใจลึกๆเรารู้ว่าตัวเองไม่ได้มีความสุขในตรงนี้ ตรงที่เจอแต่คนไม่จริงใจ เวลาพวกเขามีปัญหาก็เป็นเราที่ช่วย แต่พอเรามีปัญหาบ้างกลับไม่มีใครยื่นมือมาช่วยเลยสักนิด บางคนก็พูดให้ความหวังเหมือนจะช่วยเรา แต่สุดท้ายกลับทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น บางคนต่อหน้าก็พูดดีกับเรา พอลับหลังก็เอาเรื่องของเราไปพูดให้คนอื่นฟัง
มีคนเคยบอกว่าการจะอยู่ในสังคมแบบนี้รอดคือต้องเฟค ต้องใส่หน้ากาก เราเคยลองทำแต่สุดท้ายมันก็ไม่ใช่ตัวเราอยู่ดี เราอึดอัดที่ต้องทำแบบนั้น ในใจก็รู้สึกแย่ ผลที่ได้จากการเฟคคือมีกลุ่ม มีเพื่อนก็จริง แต่ด้วยความที่เราไม่ใช่พวกชอบเที่ยว ดื่มเหล้า สูบบุหรี่เลยอยู่ในกลุ่มนั้นได้ไม่นาน กลุ่มเด็กเรียนเองก็เคยอยู่ แต่ก็อยู่ได้ไม่นานเหมือนกันเพราะในกลุ่มเองก็หาความจริงใจไม่เจอ เอาแต่แข่งขันกัน พอมีคนล้มก็ซ้ำ ใครทำประโยชน์ให้ก็รับเข้ากลุ่ม พอไม่มีประโยชน์ก็ทำเหมือนไม่รู้จักกัน
ตอนนี้เราอยู่คนเดียวก็สบายใจดี แต่บางครั้งก็หลีกเลี่ยงงานกลุ่มไม่ได้ เราคิดแค่ว่าทำในส่วนของเราก็พอ
แต่ที่เราต้องมาเขียนระบายในนี้เพราะโดนเพื่อนหักหลังอีก และคราวนี้มันร้ายแรงถึงขั้นมีปัญหาต่องานต่อคะแนน ยอมรับว่าตอนนี้เครียดมากและเสียใจมาก ทำยังไงก็ไม่ชินกับเรื่องแบบนี้สักที ถ้าเอาความเสียใจและความผิดหวังมากองรวมกันเราว่าคงทับตัวเราตายไปนานแล้ว เฮ้อ
เราว่าเราปลงกับเรื่องแบบนี้แล้วนะแต่ใจมันก็ยังรู้สึกอยู่ดี
มีใครโดดเดี่ยว ไม่มีเพื่อน ไม่มีคนเข้าใจ หรือเจอปัญหาคล้ายๆ เรามาแชร์กันได้นะ เราอาจจะช่วยไม่ได้มากเพราะตัวเราเองก็ยังเอาไม่รอด แต่เราจะพยายามเท่าที่เราทำได้
และถ้าหากอยากเป็นเพื่อนกันเรายินดีนะ ยิ่งถ้าเป็นคนรักสัตว์หรือสนใจพวกปรัชญา จิตวิทยา ประวัติศาสตร์ เกษตร ก็เข้ามาคุยแลกเปลี่ยนความรู้กันได้นะ