สวัสดีค่ะ นี่ไม่ใช่กระทู้แรกของเรา แต่เป็นกระทู้แรกที่เราได้มาระบายสิ่งต่างๆที่เราต้องทดอึดอัดมาตลอด21ปี
เรื่องนี้มันค่อยๆอึดอัดขึ้นเรื่อยๆ ตั้งแต่ช่วงที่เราเริ่มขึ้นมัธยมปลาย เรามีพ่อ.. ที่ชอบกินเบียร์ ตั้งแต่เราจำความได้พ่อก็ชอบออกไปเที่ยว ไม่ค่อยสนใจเรา เดี๋ยวก็เอาเราไปฝากไว้กับย่า เดี๋ยวก็ฝากไว้กับเพื่อนพ่อบ้าง ให้เราอยู่เรานอนบ้านคนอื่น แต่ตอนนั้นเราก็ไม่ได้คิดอะไรเพราะพ่อเราเละเทะมาก เราเริ่มมีอคติตอนนี้และต่อๆมา ตั้งแต่เราเรียนรร.ประถม เราโดนพ่อกีดกันเราออกจากแม่ ไม่ให้มาหาไม่ให้มาเจอ และบอกครูที่รร.ว่าถ้าแม่มา ให้โทรแจ้งทันที คือ... แม่เรานะ คลอดเรามา ตอนนั้นเราก็ทำอะไรไม่ได้ ด้วยความเป็นเด็ก แม่เลยต้องแอบมาหาช่วงพักกลางวัน มากินข้าวกับแม่หน้าห้องปกครอง
เราโคตรไม่โอเคกับอะไรแบบนี้แต่ก็
ทำอะไรไม่ได้เพราะถ้าโวยวายหรือขัดใจพ่อเราจะใช้ความรุนแรงทันที เราโดนพ่อตีบ่อยมาก เราจำมาแต่ด้านไม่ดี เพราะเราเจอมาแบบนั้น
จนตอนนี้ขอเข้าเรื่องที่เราโคตรอึดอัด เรามาเรียนในกรุงเทพ เราเป็นคนไม่เที่ยว ไม่กินเหล้า แต่พ่อเราตั้งแต่มาเรียนที่นี่ โทรหาวันละ10ๆครั้ง โทรเยอะมาก เวลาเรียนก็โทร พอไม่รับก็จะโทรย่ำๆๆๆๆ เป็น20misscall เราเคยพูดแล้วว่าจะโทรอะไรหนักหนา แล้วล่าสุด เราไม่รับสายเพราะมันเล้ามากเรายังไม่ตื่น ก็โทรถามเจ้าของหอ บอกให้เปิดประตูเข้าไปเลย คือ.. เราควรทำไงดีอ่ะค่ะ คือเป็นห่วงหรือระแวงกันแน่
เราเริ่มไม่แน่ใจ จนกระทั่งเราได้มาคุยกับป้าคนนึง เขาถามเรา มาคำนึงว่า นี่ห่วงหรือ”หึง”จนทำให้เราชุกคิดเรื่องต่างๆที่ผ่านมา
รือมันใช่มาก ใช่มากจริงๆ เขาจะโทรมาทุก 8โมง 10โมง เที่ยง บ่ายสอง บ่ายสี่ หกโมง 1ทุ่ม 2ทุ่ม 3/4ทุ่ม บางทีเมาๆก็โทรมาตอนตี1 คือเรารสแย่มากๆๆๆๆ
เรารสเหมือนติดคุก ทุกครั้งที่โทรมาก็จะถามว่า อยู่ไหน อยู่กับใคร.. ทั้งๆที่เราก็อยู่ห้องตลอด
เขาถามเราแบบนี้ตลอดสามปีที่ผ่านมา จนตอนนี้ เราอยากจะระเบิดทุกอย่าง แล้วหายไปจากโลกนี้
เขาเป็นคนมีอคติกับทุกคน ไม่ให้เราทำงาน แต่ก็ไม่เคยให้เงินเรามามหาละยครบสักครั้ง เพื่อนเราได้อาทิตย์ละ1,000-1,500 แต่เราได้300บ้าง 500บ้ มากสุดก็700 เขาไม่เคยรู้เลยว่าเราจะกินยังไง อยู่ยังไงไม่เคยถามว่าเงินพอใช้ไหม เอาแต่ถามว่าอยู่ไหนกับใคร จนตอนนี้เราบอกตรงๆเลยว่าเราไม่มีเพื่อนคบแล้ว เราไม่สามารถกระดิกตัวไปไหนได้เลย เราโดนจับตามองทุกฝีก้าว ทั้งๆที่เราไม่เคยทำอะไรเสียหาย ไม่เคยเป็นคนไม่ดี ไม่เคยเที่ยวกลางคืน ไม่เคยเลย
ทำไมเขาต้องมาทำกับเราแบบนี้ เราอึดอัด ทุกอย่างที่เราทำให้เขาภูมิใจ เขาไม่เคยเห็นค่า เราเรียนได้3.00อัพตลอด เขาบอกแค่ว่า ดีแล้ว..พอเราจะทำข้อสอบไม่ได้เลยลองบอกไปเพื่อจะได้กำลังใจ เขากลับบอกว่า ทำไมคนอื่นทำได้ล่ะ..
เราปลงกับคนๆนี้แล้วจริงๆ เราไม่อยากเรียนต่อ ไม่อยากทำอะไร อยากหายไปเงียบๆ
อยากให้เขารู้ครสเราบ้าง เราพูดไปเขาก็ทำหงุดหงิด ไม่เคยยอมรับฟังอะไรจากเราเลย
ไม่ว่าจะขอทำงาน เขาก็บอกว่าไม่ต่างอะไรจากกะxรี่หรอก ขอโทษนะคะ แต่เขาบอกแบบนี้จริงๆ
เขามองคนอื่นต่ำกว่าตัวเองทุกคน เหยียดทุกคนจริงๆ
เราควรทำแบบไหนถึงจะดีพอคะ อยากให้มารับรู้จริงๆ ว่าเราไม่โอเค
หรือทางสุดท้ายที่มีคือเราต้องลาโลกนี้ไป
ชีวิตที่ไม่เคยมีความสุข
เรื่องนี้มันค่อยๆอึดอัดขึ้นเรื่อยๆ ตั้งแต่ช่วงที่เราเริ่มขึ้นมัธยมปลาย เรามีพ่อ.. ที่ชอบกินเบียร์ ตั้งแต่เราจำความได้พ่อก็ชอบออกไปเที่ยว ไม่ค่อยสนใจเรา เดี๋ยวก็เอาเราไปฝากไว้กับย่า เดี๋ยวก็ฝากไว้กับเพื่อนพ่อบ้าง ให้เราอยู่เรานอนบ้านคนอื่น แต่ตอนนั้นเราก็ไม่ได้คิดอะไรเพราะพ่อเราเละเทะมาก เราเริ่มมีอคติตอนนี้และต่อๆมา ตั้งแต่เราเรียนรร.ประถม เราโดนพ่อกีดกันเราออกจากแม่ ไม่ให้มาหาไม่ให้มาเจอ และบอกครูที่รร.ว่าถ้าแม่มา ให้โทรแจ้งทันที คือ... แม่เรานะ คลอดเรามา ตอนนั้นเราก็ทำอะไรไม่ได้ ด้วยความเป็นเด็ก แม่เลยต้องแอบมาหาช่วงพักกลางวัน มากินข้าวกับแม่หน้าห้องปกครอง
เราโคตรไม่โอเคกับอะไรแบบนี้แต่ก็
ทำอะไรไม่ได้เพราะถ้าโวยวายหรือขัดใจพ่อเราจะใช้ความรุนแรงทันที เราโดนพ่อตีบ่อยมาก เราจำมาแต่ด้านไม่ดี เพราะเราเจอมาแบบนั้น
จนตอนนี้ขอเข้าเรื่องที่เราโคตรอึดอัด เรามาเรียนในกรุงเทพ เราเป็นคนไม่เที่ยว ไม่กินเหล้า แต่พ่อเราตั้งแต่มาเรียนที่นี่ โทรหาวันละ10ๆครั้ง โทรเยอะมาก เวลาเรียนก็โทร พอไม่รับก็จะโทรย่ำๆๆๆๆ เป็น20misscall เราเคยพูดแล้วว่าจะโทรอะไรหนักหนา แล้วล่าสุด เราไม่รับสายเพราะมันเล้ามากเรายังไม่ตื่น ก็โทรถามเจ้าของหอ บอกให้เปิดประตูเข้าไปเลย คือ.. เราควรทำไงดีอ่ะค่ะ คือเป็นห่วงหรือระแวงกันแน่
เราเริ่มไม่แน่ใจ จนกระทั่งเราได้มาคุยกับป้าคนนึง เขาถามเรา มาคำนึงว่า นี่ห่วงหรือ”หึง”จนทำให้เราชุกคิดเรื่องต่างๆที่ผ่านมา
รือมันใช่มาก ใช่มากจริงๆ เขาจะโทรมาทุก 8โมง 10โมง เที่ยง บ่ายสอง บ่ายสี่ หกโมง 1ทุ่ม 2ทุ่ม 3/4ทุ่ม บางทีเมาๆก็โทรมาตอนตี1 คือเรารสแย่มากๆๆๆๆ
เรารสเหมือนติดคุก ทุกครั้งที่โทรมาก็จะถามว่า อยู่ไหน อยู่กับใคร.. ทั้งๆที่เราก็อยู่ห้องตลอด
เขาถามเราแบบนี้ตลอดสามปีที่ผ่านมา จนตอนนี้ เราอยากจะระเบิดทุกอย่าง แล้วหายไปจากโลกนี้
เขาเป็นคนมีอคติกับทุกคน ไม่ให้เราทำงาน แต่ก็ไม่เคยให้เงินเรามามหาละยครบสักครั้ง เพื่อนเราได้อาทิตย์ละ1,000-1,500 แต่เราได้300บ้าง 500บ้ มากสุดก็700 เขาไม่เคยรู้เลยว่าเราจะกินยังไง อยู่ยังไงไม่เคยถามว่าเงินพอใช้ไหม เอาแต่ถามว่าอยู่ไหนกับใคร จนตอนนี้เราบอกตรงๆเลยว่าเราไม่มีเพื่อนคบแล้ว เราไม่สามารถกระดิกตัวไปไหนได้เลย เราโดนจับตามองทุกฝีก้าว ทั้งๆที่เราไม่เคยทำอะไรเสียหาย ไม่เคยเป็นคนไม่ดี ไม่เคยเที่ยวกลางคืน ไม่เคยเลย
ทำไมเขาต้องมาทำกับเราแบบนี้ เราอึดอัด ทุกอย่างที่เราทำให้เขาภูมิใจ เขาไม่เคยเห็นค่า เราเรียนได้3.00อัพตลอด เขาบอกแค่ว่า ดีแล้ว..พอเราจะทำข้อสอบไม่ได้เลยลองบอกไปเพื่อจะได้กำลังใจ เขากลับบอกว่า ทำไมคนอื่นทำได้ล่ะ..
เราปลงกับคนๆนี้แล้วจริงๆ เราไม่อยากเรียนต่อ ไม่อยากทำอะไร อยากหายไปเงียบๆ
อยากให้เขารู้ครสเราบ้าง เราพูดไปเขาก็ทำหงุดหงิด ไม่เคยยอมรับฟังอะไรจากเราเลย
ไม่ว่าจะขอทำงาน เขาก็บอกว่าไม่ต่างอะไรจากกะxรี่หรอก ขอโทษนะคะ แต่เขาบอกแบบนี้จริงๆ
เขามองคนอื่นต่ำกว่าตัวเองทุกคน เหยียดทุกคนจริงๆ
เราควรทำแบบไหนถึงจะดีพอคะ อยากให้มารับรู้จริงๆ ว่าเราไม่โอเค
หรือทางสุดท้ายที่มีคือเราต้องลาโลกนี้ไป