เราอายุประมาณ 20 ต้นๆค่ะ เราไม่ได้เป็นคนกรุงเทพฯ  แต่เรียนระดับอุดมศึกษาในกรุงเทพฯ จึงได้อยู่หอ เรากำลังอึดอัดใจมากค่ะ เราไม่ใช่คนชอบโกหกกับพ่อแม่เลย แต่บางครั้งก็ต้องโกหก เพราะเรารู้ว่าถ้าเราพูดความจริงไปผลมันจะเป็นยังไง

          คือเวลาเรานึกภาพระหว่างพูดความจริง กับพูดโกหก จะรู้คำตอบของพ่อแม่ได้เลยค่ะ ว่าเป็นยังไง ท่านไม่เคยไว้ใจเรา ซึ่งเรารู้สึกแย่มาก เสียความรู้สึกมาก เคยทะเลาะกันเรื่องนึงซึ่งทำให้เรารู้สึกท้อไปเลย เพิ่งรู้สึกว่าเรามันไม่น่าไว้ใจ และยังดูเป็นเด็กขี้โกหกขนาดนั้นเลยหรอ พูดความจริงแทบตาย สุดท้ายก็คือคำโกหกในสายตาท่าน
  
         เราต้องโทรหาท่านทุกวัน วันไหนไม่โทร ท่านจะโทรมาค่ะ แล้วก็จะโมโหมาก ว่าทำไมไม่โทร นู่นนี่นั่น แรกๆอึดอัดมากค่ะ แต่ก็พยายามปลง เพราะคิดว่าพ่อแม่ทุกคนเป็นห่วงลูก บางคนยังโทรหาแฟนทุกวันได้เลย บางคนโทรวันนึงมากกว่า  1 ครั้งอีก เราเลยบอกกับตัวเองว่า ไม่แปลกนะแก แกทำถูกแล้ว โทรหาท่านทุกวันนะถูกแล้ว มันเป็นสิ่งที่ควรทำ

         เราก็จะโทรหาท่านประมาณ 3 ทุ่มของทุกวันค่ะ ซึ่งล่าสุดเราได้ไปเดินห้างซึ่งไกลหอ ไปกับเพื่อน ไปเป็นกลุ่ม กลับกำลังเดินทางกลังประมาณ 4 ทุ่ม คิดกะวนกะวายไปหมด ฉันต้องโดนด่าแน่เลย เลยปิดเครื่องค่ะ กลัวว่าท่านจะโทรมา ระหว่างเดินทางกลับ แล้วเสียงรอบข้าง คือ เสียงรถ เสียงจราจร เสียงคนคุยกัน ท่านต้องรู้ว่าเราไม่ได้อยู่หอ พอกลับหอเลยโทรหาท่าน โกหกนู่นนี่นั่นไปเรื่อย สร้างเรื่องว่าหลับ เลยไม่ได้โทร เพราะถ้าไม่โกหกเรานี่ไม่รอดแน่ๆ อย่างที่ผ่านมาเคยลงไปกดน้ำตอนประมาณ 3 ทุ่ม ท่านก็บอกว่ามันดึกแล้ว ยังไม่อยู่ที่หออีก ท่านโมโหมาก แบบชอบถามว่าไปเที่ยวไหนหรือป่าว คือซอยหอเราคน เวลานั้นคนยังเยอะอยู่เลยค่ะ ไม่เปลี่ยวแน่นอน แบบกำลังคึกคลื้นเลยค่ะ แล้วท่านก็โมโห คงกลัวว่าจะเปลี่ยว อีกอย่างตอนเรียนมัธยมไม่เคยกลับบ้านเกิน 6 โมงเลยค่ะ

ควรทำอย่างไรกับพ่อแม่แบบนี้ดีคะ?