บทที่ 8
https://ppantip.com/topic/38047942
ความเดิม
แมวป่า จะเข้ามายึดครองแมวหมู่บ้าน แบบมาเฟียแมว ปืฬาร์กลายเป็นผู้นำทัพแมวป่า ไปแบบ งง ๆ
และนำทัพแมว ออกเผชิญหน้ากับพวกแมวป่าบริเวณแนวป่า
......
เมื่อสถานการณ์บังคับ แมวสาวมีความจำเป็นต้องหาทางเอาชนะศึกครั้งนี้ให้ได้ แม้ยังจะไม่เห็นทางก็ตาม ดวงตะวันเคลื่อนสูงขี้นเรื่อย ๆ จนตรงหัว แล้วเริ่มเคลื่อนต่ำลงทางทิศตะวันตกอย่างรวดเร็วในความรู้สึกของปิฬาร์ “ศึกแมวกัดกัน” ครั้งยิ่งใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์แมวกำลังจะบังเกิดขึ้นแล้ว
......
“จำไว้ อย่าเพิ่งทำอะไรเด็ดขาด...ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นรอฟังคำสั่งจากฉันเท่านั้น”
ปิฬาร์หันไปกำชับกับกองทัพแมว ทุกตัวรับคำ เต็มไปด้วยความเชื่อมั่นในผู้นำทัพซึ่งแม้จะตัวเล็ก แต่ราศีของแมวในเมือง ทำให้ปิฬาร์ดูน่าเชื่อถือเหลือเกิน
การรอคอยไม่ต้องนานมากนัก ท่ามกลางฝุ่นควันอันเกิดจากลมบ้าหมูตัดแสงตะวันยามพลบค่ำ แมวป่าทั้งสามตัวค่อย ๆ ปรากฏตัวขึ้นมาอย่างน่าสะพรึงกลัว ราวกับภาพในฝันร้าย สำหรับบรรดาแมวทั้งหลาย ภาพนั้นสั่นประสาทเหลือประมาณ แต่เมื่อปิฬาร์ยังไม่ยอมถอยพวกแมวต่างไม่มีตัวไหนยอมถอย
พวกแมวป่าหยุดห่างจากพวกแมวบ้านเกือบสิบช่วงตัว พอเห็นกองกำลังของแมวบ้านก็พากันร้องหัวเราะลั่นอย่างขบขัน ตัวหัวโจกถึงกับกลิ้งไปกลิ้งมาจนฝุ่นคลุ้งพูดพลางหัวเราะพลาง
“โถ.....มีแค่นี้เองเหรอ จะมาต่อต้านพวกข้า ตลก...ตลกมาก….อย่างนี้ข้าตัวเดียวก็รับมือไหว สบาย”
แมวป่าตัวหนึ่งย่างสามขุมเข้ามาอย่างช้า ๆ จนห่างจากแมวปิฬาร์ไม่ถึงสองช่วงตัว แค่รูปร่างก็สูงใหญ่ข่มกันมิด แสยะยิ้มแบบน่าเกลียดน่าชัง คำรามว่า
”เธอนี่ท่าทางจะเป็นหัวหน้ากองทัพแมวบ้าน อืมม์... หน้าตาน่ารักดี แบบนี้ตายไปก็น่าเสียดาย ย้ายข้างมาอยู่ฝ่ายพวกเราดีกว่า ข้าจะตั้งเจ้าให้เป็นราชินีแมวป่า”
“ฝันไปเถอะ เจ้าแมวซกมก” ปิฬาร์ยิ้มเหยียดที่มุมปาก ไม่มีทางทางหวาดกลัวแม้แต่น้อย“น้ำหน้าอย่างเจ้าไปอยู่ในบ้านในดงก็ดีแล้ว อย่าออกมาให้โลกภายนอกเห็น มันซกมก”
แมวป่าตัวนั้นขู่ฟ่ออย่างไม่พอใจ แต่แล้วก็หันไปถามพรรคพวกอย่างสงสัยว่า “เอ้ย....พวกเรา ซกมกแปลว่าอะไร”
แมวป่าอีกสองตัวอึกอัก มองหน้ากัน ด้วยความเป็นแมวป่า จึงไม่รู้จักศัพท์ชั้นสูง
“แปลว่าหล่อมั้ง” ลูกพี่ใหญ่มั่วส่งๆ อย่างน้อยตอบมั่วดีกว่าตอบไม่ได้
“ขอบคุณที่ชมว่าหล่อ......” แมวซกมกหันมายิ้มให้ปิฬาร์ “ว่าแต่น้องชื่ออะไรจ๊ะ น่ารักแบบนี้มาเป็นแฟนพี่ดีกว่า”
แมวปิฬาร์มองหน้า เจ้าแมวป่า ผู้กำลังพยายามทำหน้าหล่อสุดชีวิตอย่างรู้สึกสงสาร นี่ละนะแมวบ้านนอก ศัพท์ชั้นสูงอย่างคำว่า ซกมก ยังไม่รู้ความหมาย
ใครชมแกว่าหล่อ..."
"อ้าว ก็แมวยังไงจ๊ะ...ซกมก แปลว่าหล่อ ใคร ๆ ก็รู้"
“เฮ๊ย....จะมาจีบสาวหรือจะมารบกัน”
แมวป่าอีกตัวคำรามเสียงลั่น แมวน้อยหลายตัวถอยหลังกรูดไม่รู้ตัว เพราะเสียงอันน่ากลัวนั้น แมวซกมกรีบถอยไปรวมกลุ่มทันทีเพราะกลัวเสียฟอร์ม
“พวกเราให้โอกาสครั้งสุดท้าย จะยอมแพ้ โดยดีหรือจะถูกฆ่าตายจนหมด” แมวป่าหัวโจกประกาศกึกก้อง เตรียมพร้อมจะออกศึก
ขณะนั้นเอง ท่ามกลางแสงตะวันลอดใบไม้ลงมาส่องให้เห็นร่างของแมวห้าหกตัวเดินขึ้นเนินมาอย่างช้า ๆ ตัวเดินน้ำหน้ายังมีอาการเดินไม่ปกตินัก เพราะเพิ่งโดนฝูงหมาหน้าโหดรุมกัดมาไม่นาน เจ้าหง่าวนั่นเอง เดินนำหน้าแมวบ้านนอกท่าทางห่าม ๆ จำนวนหนึ่งตรงมายังสมรภูมิ
ตอนแรกพวกแมวป่าคิดว่าเจ้าหง่าวจะนำกำลังมาสบทบกับตนเอง ต่างพากันยิ้มอย่างพออกพอใจ แต่แล้วก็ต้องยิ้มค้าง เมื่อเจ้าหง่าวพาแมวซึ่งตามมาไปเข้าแถวรวมกลุ่มกับกองทัพแมวบ้าน
“ทำได้ดีมาก” ปิฬาร์หันไปยิ้มให้เจ้าหง่าวเป็นครั้งแรก “นึกว่าจะมาไม่ทันเสียแล้ว”
“มันอะไรกันนี่”
พวกแมวป่าจ้องมองเจ้าหง่าวอย่างสงสัย เจ้าแมวนักเลงบ้านนอกหัวเราะในลำคอเบา ๆ ก่อนตอบว่า
“ก็ไม่มีอะไรหรอกพี่...แต่ยังไงข้าก็ไม่ยอมเป็นทาสพวกแมวป่าเด็ดขาด มันเสียชื่อแมวบ้าน คำพูดและการกระทำของพวกแกมันเกินไป ทั้งดูถูกเหยียดหยามย่ำเกียรติแมว รับไม่ได้ ดังนั้นข้าจึงตกลงใจไปขอความช่วยเหลือจากแมวเพื่อนตายหมู่บ้านข้างเคียง ได้ห้าหกตัวนี่ล่ะ”
แมวป่าหัวโจกมองแมวกลุ่มมาใหญ่ซึ่งมาสมทบอย่างสงสัย แมวกลุ่มใหม่ที่เจ้าหง่าวนำทัพมาตัวใหญ่และแข็งแรงกว่าแมวในหมู่บ้านพอสมควร ทำให้เกิดความสูสีขึ้นมาทันที
“พวกแกไม่กลัวพวกข้าหรือไง ถึงตามเจ้านี่มันมา”
“กลัว...ไม่กลัวก็แปลกละ”
สหายของเจ้าหง่าวตัวหนึ่งตอบตรงๆ แล้วพูดต่อไปด้วยน้ำเสียงเด็ดเดี่ยวอาจหาญ
“แต่พวกเราทุกตัว สาบานเป็นเพื่อนรักกันไต้ต้นมะเฟือง ตกลงปลงใจร่วมเป็นร่วมตายกัน เมื่อเพื่อนเดือดร้อนเราจะเฉยได้อย่างไร เพราะพวกเราคือแมวนักเลงบ้านนอก ตัวจริงเสียงจริง”
และนั่นเป็นครั้งแรกที่พวกแมวบ้านมองเจ้าหง่าวและเพื่อนอย่างชื่นชม บรรดาตัวแสบพวกนี้ปกติวัน ๆ ไม่ทำอะไร การงานไม่ยอมทำ นอกจากหาเรื่องแมวชาวบ้าน แต่พอพวกแมวบ้านเดือดร้อน หรือภัยร้ายคุกคามแมวในหมู่บ้าน พวกมันก็เข้ามาร่วมมือด้วยความรักและหวงแหนมาตุภูมิ ร่วมใจเป็นหนึ่งเดียวด้วยน้ำใจ แบบแมวบ้านนอก
ที่มาของเรื่องมีอยู่ว่า ... ประมาณบ่ายของวันนี้ ขณะปิฬาร์กับแมวเสนาธิการสองสามตัวกำลังปรึกษาหารือกันอยู่ เจ้าหง่าวก็เดินไปหาแมวในเมืองอย่างเรียบร้อยเป็นครั้งแรก โดยบอกว่าให้ปิฬาร์พาแมวบ้านรับหน้าไว้ก่อน ตนเองจะไปพาพรรคพวกที่เคยสาบานเป็นเพื่อนตายมาช่วย ตอนแรกปิฬาร์เองก็ไม่อยากจะเชื่อเท่าไรว่าเจ้าหง่าวจะทำได้ แต่เมื่อเห็นท่าทางซื่อ ๆ ของเจ้าแมวบ้านนอก ก็ตกลงใจจะลองเชื่อดู และก็ไม่ผิดหวัง
เห็นแมวนักเลงบ้านนอกเคียงคู่กันพร้อมสู้ตาย แมวปิฬาร์เองก็อดชื่นชมไม่ได้ ขนาดอยู่คนละหมู่บ้านยังมีน้ำใจมาช่วยกัน ต่างจากสังคมแมวในเมือง บ้านอยู่ติดกันแท้ ๆ บางทีก็แทบจะไม่พูดคุยกัน อยู่ใครอยู่มัน แมวต่างถิ่นบุกเข้ามากัดยังไม่ยอมช่วย
เจ้าหัวโจกแมวป่าเอียงคอสำรวจกองกำลังทั้งสองฝ่าย ตอนนี้สูสีกันขึ้นมาแล้ว แม้ว่าฝ่ายแมวป่าจะดูเหมือนได้เปรียบ แต่พวกมันก็รู้ว่า ถ้าพวกแมวบ้านสู้แบบถวายชีวิต แมวป่าก็คงเอาชนะไม่ง่ายนัก เพราะแรงจูงใจมันต่างกัน ระหว่างผู้บุกรุกกับผู้ปกปักรักษาบ้านเกิดเมืองนอน
“แค่นี้คิดหรือว่าจะต่อต้านพวกข้าได้”
หัวโจกแมวป่ายิ้มเหยียดๆ ทำขนพองจนตัวโตกว่าปกติ ดูแล้วน่าเกรงขามเป็นยิ่งนัก ลูกแมวหลายตัวหลับตาปี๋ไม่กล้ามอง กลัวว่าจะเป็นสลบไปเสียก่อน
ปิฬาร์พยายามทำเป็นไม่กลัว มองหน้าเจ้าแมวป่าอันธพาลแบบไม่สนใจต่ออาการข่มขู่ ซึ่งเป็นจิตวิทยาแมวอย่างหนึ่ง “มันก็ไม่แน่หรอก พวกฉันยังมีไม้ตายทีเด็ด ซึ่งพวกแกยังไม่รู้อีก ขืนไม่ยอมเลิกรา เจ็บตัว”
“ก๊าก....เมี๊ยว!!!!!”
แมวป่าพากันหัวร่อแบบแมว ๆ ดังลั่น แต่ก็เริ่มคิดว่าแมวบ้านพวกนี้ ท่าทางจะต้องออกแรงมากในการปราบปรามเสียแล้ว
“ไม่ต้องมาทำเป็นใจดีสู้แมว.......ขอถามเป็นครั้งสุดท้ายจะยอมแพ้โดยดีหรือไม่”
“ขอตอบเป็นครั้งสุดท้าย ไม่มีทางยอมแพ้”
ประโยคสุดท้ายไม่รู้ว่าเป็นเสียงใครร้องออกมาจากหมู่แมว ทำให้แมวป่าหัวโจกมีสีหน้าไม่พอใจขึ้นมาทันที มันหัวเราะเสียงต่ำๆ ในลำคอก่อนร้องขึ้นด้วยเสียงอันดัง
“พวกแมวหน้าโง่ รนหาที่ จะบอกให้รู้ พวกเราเป็นเพียงทัพหน้าแมวป่าเท่านั้น กำลังที่แท้จริงยังไม่ปรากฏตัว แต่ตอนนี้จำเป็นต้องแสดงกองกำลังแท้จริงให้พวกแกรู้เสียแล้ว”
พูดจบเจ้าแมวป่าก็หันไปทางป่าทึบซึ่งอยู่ด้านหลัง โก่งคอขึ้นร้องเสียงดัง
“หม่าวว.....!!”
สิ้นเสียงร้องอันยาวนานสะท้านใจ ท่ามกลางสายตาซึ่งจ้องมองอยู่ ภาพปรากฏราวฝันร้ายของแมวบ้าน บริเวณเชิงเขาแนวป่าปรากฏร่างทะมึนของฝูงแมวป่าเรียงรายหน้ากระดานเข้ามาจำนวนเจ็ดตัว แต่ละตัวดำทะมึนแสยะแยกเขี้ยวขาววาววับน่าสยดสยอง นี่เองคือกองกำลังทั้งหมดของฝูงแมวป่า ความจริงแล้วพวกแมวป่าทีจำนวนถึงสิบตัว ทำให้สถานการณ์ของฝ่ายแมวบ้านเลวร้ายลงสุดกู่ทันที ลำพังแมวป่าสามตัวชุดแรกก็หนักหนาสาหัสแล้ว
ฝูงแมวป่าทั้งหมดเรียงรายเป็นแถวหน้ากระดานเผชิญหน้าแมวบ้าน แถวสั้นกว่ามากก็จริง แต่น่าครั่นคร้ามกว่ามากมายหลายเท่า กองทัพแมวบ้านปั่นป่วนทันทีหลายตัวทำท่าจะวิ่งกลับ แต่พอเห็นหัวหน้ายังคงยืนนิ่งอยู่ต่างพากันใจชื้นขึ้น พากันตั้งแถวอีกครั้ง เพราะคิดว่าผู้นำจะต้องมีทีเด็ดหรือไม้ตายซ่อนอยู่แน่ ๆ ไม่อย่างนั้นคงไม่กล้ายืนประจัญบานกับกับแมวป่าแบบไม่สะทกสะท้านขนาดนี้
แต่ความจริงซึ่งแมวตัวอื่นไม่รู้คือปิฬาร์ไม่ได้เก่งขนาดนั้น ที่ยืนตัวแข็งเพราะความตกใจต่างหาก ตกใจจนขยับแข้งขาไม่ไหว จะเรียกว่าซ็อกไปชั่วขณะก็ได้เพราะไม่คิดว่าพวกแมวป่าจะมีจำนวนมากขนาดนั้น
แมวป่าหัวโจกเห็นพวกแมวบ้านยังพากันตั้งแถวรับมือแบบไม่ยอมหนีไปไหน ความโกรธเกรี้ยวก็ทวีขึ้นมาอีกครั้ง เคยอาละวาดตะลุยไปหลายต่อหลายพื้นที่ ยังไม่มีแมวพวกไหนกล้าต่อต้านขนาดนี้ แบบนี้มันกระตุกหนวดแมวชัดๆ
“ตอนนี้จะอ้อนวอนขอความปรานีก็สายเกินไปแล้ว พวกแกต้องตายทั้งหมดที่นี่”
พูดจบพวกแมวป่าก็พากันพองตัวขนฟูน่าเกลียดน่ากลัวเหลือประมาณ และยังส่งเสียงร้องประสานเสียงกันดังระงมกึกก้องโหยหวนน่าขนลุกขนพองเป็นอย่างยิ่ง เหตุการณ์วิกฤติคับขัน เพราะกองกำลังต่างกันเหลือเกิน
จบบทครับ
ขอบคุณทุกท่านที่แวะมาเยือนเด้อ^^
ขอบคุณ คุณ จันทร์พันฝัน , คุณมัศยวีร์ , คุณLady Star 919 , คุณNa(นะ) , คุณturtle_cheesecake , คุณกาล อนันตา, คุณkasareev , คุณสันตะวาใบข้าว, คุณลายลิขิต, คุณ Soul Master ครับป๋ม
แมวปิฬาร์......แมวบ้านนอก 9 .........ศึกครั้งนี้ใหญ่หลวงนัก
https://ppantip.com/topic/38047942
ความเดิม
แมวป่า จะเข้ามายึดครองแมวหมู่บ้าน แบบมาเฟียแมว ปืฬาร์กลายเป็นผู้นำทัพแมวป่า ไปแบบ งง ๆ
และนำทัพแมว ออกเผชิญหน้ากับพวกแมวป่าบริเวณแนวป่า
......
เมื่อสถานการณ์บังคับ แมวสาวมีความจำเป็นต้องหาทางเอาชนะศึกครั้งนี้ให้ได้ แม้ยังจะไม่เห็นทางก็ตาม ดวงตะวันเคลื่อนสูงขี้นเรื่อย ๆ จนตรงหัว แล้วเริ่มเคลื่อนต่ำลงทางทิศตะวันตกอย่างรวดเร็วในความรู้สึกของปิฬาร์ “ศึกแมวกัดกัน” ครั้งยิ่งใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์แมวกำลังจะบังเกิดขึ้นแล้ว
......
“จำไว้ อย่าเพิ่งทำอะไรเด็ดขาด...ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นรอฟังคำสั่งจากฉันเท่านั้น”
ปิฬาร์หันไปกำชับกับกองทัพแมว ทุกตัวรับคำ เต็มไปด้วยความเชื่อมั่นในผู้นำทัพซึ่งแม้จะตัวเล็ก แต่ราศีของแมวในเมือง ทำให้ปิฬาร์ดูน่าเชื่อถือเหลือเกิน
การรอคอยไม่ต้องนานมากนัก ท่ามกลางฝุ่นควันอันเกิดจากลมบ้าหมูตัดแสงตะวันยามพลบค่ำ แมวป่าทั้งสามตัวค่อย ๆ ปรากฏตัวขึ้นมาอย่างน่าสะพรึงกลัว ราวกับภาพในฝันร้าย สำหรับบรรดาแมวทั้งหลาย ภาพนั้นสั่นประสาทเหลือประมาณ แต่เมื่อปิฬาร์ยังไม่ยอมถอยพวกแมวต่างไม่มีตัวไหนยอมถอย
พวกแมวป่าหยุดห่างจากพวกแมวบ้านเกือบสิบช่วงตัว พอเห็นกองกำลังของแมวบ้านก็พากันร้องหัวเราะลั่นอย่างขบขัน ตัวหัวโจกถึงกับกลิ้งไปกลิ้งมาจนฝุ่นคลุ้งพูดพลางหัวเราะพลาง
“โถ.....มีแค่นี้เองเหรอ จะมาต่อต้านพวกข้า ตลก...ตลกมาก….อย่างนี้ข้าตัวเดียวก็รับมือไหว สบาย”
แมวป่าตัวหนึ่งย่างสามขุมเข้ามาอย่างช้า ๆ จนห่างจากแมวปิฬาร์ไม่ถึงสองช่วงตัว แค่รูปร่างก็สูงใหญ่ข่มกันมิด แสยะยิ้มแบบน่าเกลียดน่าชัง คำรามว่า
”เธอนี่ท่าทางจะเป็นหัวหน้ากองทัพแมวบ้าน อืมม์... หน้าตาน่ารักดี แบบนี้ตายไปก็น่าเสียดาย ย้ายข้างมาอยู่ฝ่ายพวกเราดีกว่า ข้าจะตั้งเจ้าให้เป็นราชินีแมวป่า”
“ฝันไปเถอะ เจ้าแมวซกมก” ปิฬาร์ยิ้มเหยียดที่มุมปาก ไม่มีทางทางหวาดกลัวแม้แต่น้อย“น้ำหน้าอย่างเจ้าไปอยู่ในบ้านในดงก็ดีแล้ว อย่าออกมาให้โลกภายนอกเห็น มันซกมก”
แมวป่าตัวนั้นขู่ฟ่ออย่างไม่พอใจ แต่แล้วก็หันไปถามพรรคพวกอย่างสงสัยว่า “เอ้ย....พวกเรา ซกมกแปลว่าอะไร”
แมวป่าอีกสองตัวอึกอัก มองหน้ากัน ด้วยความเป็นแมวป่า จึงไม่รู้จักศัพท์ชั้นสูง
“แปลว่าหล่อมั้ง” ลูกพี่ใหญ่มั่วส่งๆ อย่างน้อยตอบมั่วดีกว่าตอบไม่ได้
“ขอบคุณที่ชมว่าหล่อ......” แมวซกมกหันมายิ้มให้ปิฬาร์ “ว่าแต่น้องชื่ออะไรจ๊ะ น่ารักแบบนี้มาเป็นแฟนพี่ดีกว่า”
แมวปิฬาร์มองหน้า เจ้าแมวป่า ผู้กำลังพยายามทำหน้าหล่อสุดชีวิตอย่างรู้สึกสงสาร นี่ละนะแมวบ้านนอก ศัพท์ชั้นสูงอย่างคำว่า ซกมก ยังไม่รู้ความหมาย
ใครชมแกว่าหล่อ..."
"อ้าว ก็แมวยังไงจ๊ะ...ซกมก แปลว่าหล่อ ใคร ๆ ก็รู้"
“เฮ๊ย....จะมาจีบสาวหรือจะมารบกัน”
แมวป่าอีกตัวคำรามเสียงลั่น แมวน้อยหลายตัวถอยหลังกรูดไม่รู้ตัว เพราะเสียงอันน่ากลัวนั้น แมวซกมกรีบถอยไปรวมกลุ่มทันทีเพราะกลัวเสียฟอร์ม
“พวกเราให้โอกาสครั้งสุดท้าย จะยอมแพ้ โดยดีหรือจะถูกฆ่าตายจนหมด” แมวป่าหัวโจกประกาศกึกก้อง เตรียมพร้อมจะออกศึก
ขณะนั้นเอง ท่ามกลางแสงตะวันลอดใบไม้ลงมาส่องให้เห็นร่างของแมวห้าหกตัวเดินขึ้นเนินมาอย่างช้า ๆ ตัวเดินน้ำหน้ายังมีอาการเดินไม่ปกตินัก เพราะเพิ่งโดนฝูงหมาหน้าโหดรุมกัดมาไม่นาน เจ้าหง่าวนั่นเอง เดินนำหน้าแมวบ้านนอกท่าทางห่าม ๆ จำนวนหนึ่งตรงมายังสมรภูมิ
ตอนแรกพวกแมวป่าคิดว่าเจ้าหง่าวจะนำกำลังมาสบทบกับตนเอง ต่างพากันยิ้มอย่างพออกพอใจ แต่แล้วก็ต้องยิ้มค้าง เมื่อเจ้าหง่าวพาแมวซึ่งตามมาไปเข้าแถวรวมกลุ่มกับกองทัพแมวบ้าน
“ทำได้ดีมาก” ปิฬาร์หันไปยิ้มให้เจ้าหง่าวเป็นครั้งแรก “นึกว่าจะมาไม่ทันเสียแล้ว”
“มันอะไรกันนี่”
พวกแมวป่าจ้องมองเจ้าหง่าวอย่างสงสัย เจ้าแมวนักเลงบ้านนอกหัวเราะในลำคอเบา ๆ ก่อนตอบว่า
“ก็ไม่มีอะไรหรอกพี่...แต่ยังไงข้าก็ไม่ยอมเป็นทาสพวกแมวป่าเด็ดขาด มันเสียชื่อแมวบ้าน คำพูดและการกระทำของพวกแกมันเกินไป ทั้งดูถูกเหยียดหยามย่ำเกียรติแมว รับไม่ได้ ดังนั้นข้าจึงตกลงใจไปขอความช่วยเหลือจากแมวเพื่อนตายหมู่บ้านข้างเคียง ได้ห้าหกตัวนี่ล่ะ”
แมวป่าหัวโจกมองแมวกลุ่มมาใหญ่ซึ่งมาสมทบอย่างสงสัย แมวกลุ่มใหม่ที่เจ้าหง่าวนำทัพมาตัวใหญ่และแข็งแรงกว่าแมวในหมู่บ้านพอสมควร ทำให้เกิดความสูสีขึ้นมาทันที
“พวกแกไม่กลัวพวกข้าหรือไง ถึงตามเจ้านี่มันมา”
“กลัว...ไม่กลัวก็แปลกละ”
สหายของเจ้าหง่าวตัวหนึ่งตอบตรงๆ แล้วพูดต่อไปด้วยน้ำเสียงเด็ดเดี่ยวอาจหาญ
“แต่พวกเราทุกตัว สาบานเป็นเพื่อนรักกันไต้ต้นมะเฟือง ตกลงปลงใจร่วมเป็นร่วมตายกัน เมื่อเพื่อนเดือดร้อนเราจะเฉยได้อย่างไร เพราะพวกเราคือแมวนักเลงบ้านนอก ตัวจริงเสียงจริง”
และนั่นเป็นครั้งแรกที่พวกแมวบ้านมองเจ้าหง่าวและเพื่อนอย่างชื่นชม บรรดาตัวแสบพวกนี้ปกติวัน ๆ ไม่ทำอะไร การงานไม่ยอมทำ นอกจากหาเรื่องแมวชาวบ้าน แต่พอพวกแมวบ้านเดือดร้อน หรือภัยร้ายคุกคามแมวในหมู่บ้าน พวกมันก็เข้ามาร่วมมือด้วยความรักและหวงแหนมาตุภูมิ ร่วมใจเป็นหนึ่งเดียวด้วยน้ำใจ แบบแมวบ้านนอก
ที่มาของเรื่องมีอยู่ว่า ... ประมาณบ่ายของวันนี้ ขณะปิฬาร์กับแมวเสนาธิการสองสามตัวกำลังปรึกษาหารือกันอยู่ เจ้าหง่าวก็เดินไปหาแมวในเมืองอย่างเรียบร้อยเป็นครั้งแรก โดยบอกว่าให้ปิฬาร์พาแมวบ้านรับหน้าไว้ก่อน ตนเองจะไปพาพรรคพวกที่เคยสาบานเป็นเพื่อนตายมาช่วย ตอนแรกปิฬาร์เองก็ไม่อยากจะเชื่อเท่าไรว่าเจ้าหง่าวจะทำได้ แต่เมื่อเห็นท่าทางซื่อ ๆ ของเจ้าแมวบ้านนอก ก็ตกลงใจจะลองเชื่อดู และก็ไม่ผิดหวัง
เห็นแมวนักเลงบ้านนอกเคียงคู่กันพร้อมสู้ตาย แมวปิฬาร์เองก็อดชื่นชมไม่ได้ ขนาดอยู่คนละหมู่บ้านยังมีน้ำใจมาช่วยกัน ต่างจากสังคมแมวในเมือง บ้านอยู่ติดกันแท้ ๆ บางทีก็แทบจะไม่พูดคุยกัน อยู่ใครอยู่มัน แมวต่างถิ่นบุกเข้ามากัดยังไม่ยอมช่วย
เจ้าหัวโจกแมวป่าเอียงคอสำรวจกองกำลังทั้งสองฝ่าย ตอนนี้สูสีกันขึ้นมาแล้ว แม้ว่าฝ่ายแมวป่าจะดูเหมือนได้เปรียบ แต่พวกมันก็รู้ว่า ถ้าพวกแมวบ้านสู้แบบถวายชีวิต แมวป่าก็คงเอาชนะไม่ง่ายนัก เพราะแรงจูงใจมันต่างกัน ระหว่างผู้บุกรุกกับผู้ปกปักรักษาบ้านเกิดเมืองนอน
“แค่นี้คิดหรือว่าจะต่อต้านพวกข้าได้”
หัวโจกแมวป่ายิ้มเหยียดๆ ทำขนพองจนตัวโตกว่าปกติ ดูแล้วน่าเกรงขามเป็นยิ่งนัก ลูกแมวหลายตัวหลับตาปี๋ไม่กล้ามอง กลัวว่าจะเป็นสลบไปเสียก่อน
ปิฬาร์พยายามทำเป็นไม่กลัว มองหน้าเจ้าแมวป่าอันธพาลแบบไม่สนใจต่ออาการข่มขู่ ซึ่งเป็นจิตวิทยาแมวอย่างหนึ่ง “มันก็ไม่แน่หรอก พวกฉันยังมีไม้ตายทีเด็ด ซึ่งพวกแกยังไม่รู้อีก ขืนไม่ยอมเลิกรา เจ็บตัว”
“ก๊าก....เมี๊ยว!!!!!”
แมวป่าพากันหัวร่อแบบแมว ๆ ดังลั่น แต่ก็เริ่มคิดว่าแมวบ้านพวกนี้ ท่าทางจะต้องออกแรงมากในการปราบปรามเสียแล้ว
“ไม่ต้องมาทำเป็นใจดีสู้แมว.......ขอถามเป็นครั้งสุดท้ายจะยอมแพ้โดยดีหรือไม่”
“ขอตอบเป็นครั้งสุดท้าย ไม่มีทางยอมแพ้”
ประโยคสุดท้ายไม่รู้ว่าเป็นเสียงใครร้องออกมาจากหมู่แมว ทำให้แมวป่าหัวโจกมีสีหน้าไม่พอใจขึ้นมาทันที มันหัวเราะเสียงต่ำๆ ในลำคอก่อนร้องขึ้นด้วยเสียงอันดัง
“พวกแมวหน้าโง่ รนหาที่ จะบอกให้รู้ พวกเราเป็นเพียงทัพหน้าแมวป่าเท่านั้น กำลังที่แท้จริงยังไม่ปรากฏตัว แต่ตอนนี้จำเป็นต้องแสดงกองกำลังแท้จริงให้พวกแกรู้เสียแล้ว”
พูดจบเจ้าแมวป่าก็หันไปทางป่าทึบซึ่งอยู่ด้านหลัง โก่งคอขึ้นร้องเสียงดัง
“หม่าวว.....!!”
สิ้นเสียงร้องอันยาวนานสะท้านใจ ท่ามกลางสายตาซึ่งจ้องมองอยู่ ภาพปรากฏราวฝันร้ายของแมวบ้าน บริเวณเชิงเขาแนวป่าปรากฏร่างทะมึนของฝูงแมวป่าเรียงรายหน้ากระดานเข้ามาจำนวนเจ็ดตัว แต่ละตัวดำทะมึนแสยะแยกเขี้ยวขาววาววับน่าสยดสยอง นี่เองคือกองกำลังทั้งหมดของฝูงแมวป่า ความจริงแล้วพวกแมวป่าทีจำนวนถึงสิบตัว ทำให้สถานการณ์ของฝ่ายแมวบ้านเลวร้ายลงสุดกู่ทันที ลำพังแมวป่าสามตัวชุดแรกก็หนักหนาสาหัสแล้ว
ฝูงแมวป่าทั้งหมดเรียงรายเป็นแถวหน้ากระดานเผชิญหน้าแมวบ้าน แถวสั้นกว่ามากก็จริง แต่น่าครั่นคร้ามกว่ามากมายหลายเท่า กองทัพแมวบ้านปั่นป่วนทันทีหลายตัวทำท่าจะวิ่งกลับ แต่พอเห็นหัวหน้ายังคงยืนนิ่งอยู่ต่างพากันใจชื้นขึ้น พากันตั้งแถวอีกครั้ง เพราะคิดว่าผู้นำจะต้องมีทีเด็ดหรือไม้ตายซ่อนอยู่แน่ ๆ ไม่อย่างนั้นคงไม่กล้ายืนประจัญบานกับกับแมวป่าแบบไม่สะทกสะท้านขนาดนี้
แต่ความจริงซึ่งแมวตัวอื่นไม่รู้คือปิฬาร์ไม่ได้เก่งขนาดนั้น ที่ยืนตัวแข็งเพราะความตกใจต่างหาก ตกใจจนขยับแข้งขาไม่ไหว จะเรียกว่าซ็อกไปชั่วขณะก็ได้เพราะไม่คิดว่าพวกแมวป่าจะมีจำนวนมากขนาดนั้น
แมวป่าหัวโจกเห็นพวกแมวบ้านยังพากันตั้งแถวรับมือแบบไม่ยอมหนีไปไหน ความโกรธเกรี้ยวก็ทวีขึ้นมาอีกครั้ง เคยอาละวาดตะลุยไปหลายต่อหลายพื้นที่ ยังไม่มีแมวพวกไหนกล้าต่อต้านขนาดนี้ แบบนี้มันกระตุกหนวดแมวชัดๆ
“ตอนนี้จะอ้อนวอนขอความปรานีก็สายเกินไปแล้ว พวกแกต้องตายทั้งหมดที่นี่”
พูดจบพวกแมวป่าก็พากันพองตัวขนฟูน่าเกลียดน่ากลัวเหลือประมาณ และยังส่งเสียงร้องประสานเสียงกันดังระงมกึกก้องโหยหวนน่าขนลุกขนพองเป็นอย่างยิ่ง เหตุการณ์วิกฤติคับขัน เพราะกองกำลังต่างกันเหลือเกิน
จบบทครับ
ขอบคุณทุกท่านที่แวะมาเยือนเด้อ^^
ขอบคุณ คุณ จันทร์พันฝัน , คุณมัศยวีร์ , คุณLady Star 919 , คุณNa(นะ) , คุณturtle_cheesecake , คุณกาล อนันตา, คุณkasareev , คุณสันตะวาใบข้าว, คุณลายลิขิต, คุณ Soul Master ครับป๋ม