ภิกษุทั้งหลาย ! ผู้เข้าไปหาเป็นผู้ไม่หลุดพ้น;ผู้ไม่เข้าไปหาเป็นผู้หลุดพ้น.

ภิกษุทั้งหลาย ! วิญญาณ  ซึ่งเข้าถือเอารูป ตั้งอยู่ ก็ตั้งอยู่ได้

เป็นวิญญาณที่  มีรูปเป็นอารมณ์  มีรูปเป็นที่ตั้งอาศัย

มีนันทิเป็นที่เข้าไปส้องเสพ  ก็ถึงความเจริญ  งอกงาม ไพบูลย์ได้.

ภิกษุทั้งหลาย !  วิญญาณ  ซึ่งเข้าถือเอาเวทนา ตั้งอยู่ ก็ตั้งอยู่ได้

เป็นวิญญาณที่  มีเวทนาเป็นอารมณ์  มีเวทนาเป็นที่ตั้งอาศัย

มีนันทิเป็นที่เข้าไปส้องเสพ  ก็ถึงความเจริญ  งอกงาม ไพบูลย์ได้.    

ภิกษุทั้งหลาย ! วิญญาณ  ซึ่งเข้าถือเอาสัญญา ตั้งอยู่ ก็ตั้งอยู่ได้

เป็นวิญญาณที่  มีสัญญาเป็นอารมณ์  มีสัญญาเป็นที่ตั้งอาศัย

มีนันทิเป็นที่เข้าไปส้องเสพ  ก็ถึงความเจริญ  งอกงาม ไพบูลย์ได้.

ภิกษุทั้งหลาย ! วิญญาณ  ซึ่งเข้าถือเอาสังขาร ตั้งอยู่ ก็ตั้งอยู่ได้

เป็นวิญญาณที่  มีสังขารเป็นอารมณ์  มีสังขารเป็นที่ตั้งอาศัย

มีนันทิเป็นที่เข้าไปส้องเสพ  ก็ถึงความเจริญ  งอกงาม ไพบูลย์ได้.

ภิกษุทั้งหลาย !  ผู้ใดจะพึงกล่าวอย่างนี้ว่า :-

เราจักบัญญัติซึ่งการมา การไป การจุติ(การตาย) การอุบัติ (การเกิด)

ความเจริญ ความงอกงาม และความไพบูลย์ของวิญญาณ

โดยเว้นจากรูป เว้นจากเวทนา เว้นจากสัญญา และเว้นจากสังขาร

ดังนี้นั้น นี่ไม่ใช่ฐานะที่จักมีได้เลย.



ภิกษุทั้งหลาย !  ถ้าราคะในรูปธาตุ ในเวทนาธาตุ ในสัญญาธาตุ

ในสังขารธาตุ ในวิญญาณธาตุ เป็นสิ่งที่ภิกษุละได้แล้ว.

เพราะละราคะได้ อารมณ์สําหรับวิญญาณก็ขาดลง

ที่ตั้งของวิญญาณก็ไม่มี วิญญาณอันไม่มีที่ตั้งนั้น

ก็ไม่งอกงาม หลุดพ้นไป เพราะไม่ถูกปรุงแต่ง

เพราะหลุดพ้นไป ก็ตั้งมั่น เพราะตั้งมั่น ก็ยินดีในตนเอง

เพราะยินดีในตนเอง ก็ไม่หวั่นไหว เมื่อไม่หวั่นไหว



ก็ปรินิพพานเฉพาะตน ย่อมรู้ชัดว่า ชาติสิ้นแล้ว

พรหมจรรย์อยู่จบแล้ว กิจที่ควรทําได้สําเร็จแล้ว

กิจอื่นที่จะต้องทําเพื่อความเป็นอย่างนี้ มิได้มีอีก ดังนี้.