ตอนก่อนหน้า
https://ppantip.com/topic/38042224

สังเวียนรัก

โดย...ล. วิลิศมาหรา


วันที่สิบสี่กุมภาพันธ์คือวันพิเศษของหญิงสาวในญี่ปุ่น วันวาเลนไทน์เป็นโอกาสดีของสาวๆ ที่จะสามารถเป็นฝ่ายเผยความรู้สึกของตัวเองก่อนผู้ชายบ้าง

ในที่สุดวันวาเลนไทน์ของปีนี้ก็มาถึงแล้ว รินโกะยืนถือกล่องใส่ช็อคโกแลตรูปหัวใจผูกริบบิ้นสีหวาน ที่ตัวเองบรรจงทำมากับมือยืนรออยู่หน้าประตูบ้าน เธออุตส่าห์แอบไปหัดเรียนทำช็อคโกแลตที่ร้านหัวมุมถนนเพื่อวันนี้โดยเฉพาะ

เช้านี้ขณะนั่งกินข้าวด้วยกันกับพ่อเธอและโทคิยะ เธอแกล้งบอกว่าปวดท้องขอตัวกลับขึ้นไปบนห้องก่อน แล้วแอบลงมาส่องดูจนเห็นว่ารุ่นพี่กำลังจะออกจากบ้านไปเรียนหนังสือ จึงรีบออกมาดักรออยู่หน้าบ้านด้วยใจเต้นตุ้มๆต่อมๆ วันนี้เธอจะถือโอกาสเผยความในใจให้เขารู้ว่าตัวเองคิดกับเขายังไง รินโกะไม่เขียนข้อความบอกเหมือนสาวขี้อายคนอื่น แต่จะสารภาพรักโดยตรงกับเขาจากปากของตัวเองเลย เมื่อคืนเธอนอนท่องคำพูดวนไปวนมาทั้งคืน จนงีบหลับไปเมื่อตอนใกล้แจ้ง

เธอเห็นรุ่นพี่ถือกระเป๋าเรียนออกมานั่งใส่รองเท้าอยู่หน้าบ้าน ก็เดินมาหาเอามือซ่อนหลังแล้วยิ้มให้ โทคิยะเห็นสาวน้อยมายืนอยู่หน้าบ้านก็ถามขึ้นว่า

“อ้าว หายปวดท้องแล้วเหรอ”

“หายแล้วค่ะ ฉันไม่ได้เป็นอะไรมากหรอก สงสัยเมื่อวานกินผักดองมากไปหน่อย”

“นั่นสิ พี่ว่าจะเตือนให้ระวังท้องไส้จะรวนเอา กินของหมักดองมากนักมันไม่ดีต่อท้อง”

เขาบอกพลางสวมรองเท้าเรียบร้อยแล้วจะลุกขึ้นยืน รินโกะเลยรีบตัดสินใจยื่นกล่องช็อคโกแลตพรวดไปข้างหน้า แทบจะทิ่มหน้าเขาเข้าให้ ยื่นให้แล้วก็รีบก้มหน้างุดเพราะรู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งหน้า สงสัยว่ามันคงจะแดงแจ๋ออกมาให้ต้องอับอายเขาเป็นแน่ โทคิยะผงะไปเล็กน้อย ก่อนเย้ายิ้มๆ

“ให้ช็อคโกแลตนักมวยเหรอคุณผู้จัดการ พี่คุมน้ำหนักอยู่นะ”

เขาจ้องดูกล่องช็อคโกแลตสีสวยนิ่งอยู่ ยังไม่รับมันมาในทันที ทำเอารินโกะเขินหนักกว่าเก่า เธอเหลือบตาขึ้นมองหน้าเขา อุบอิบบอกเขาไปว่า

“ฉันทำเองค่ะรุ่นพี่ เพิ่งทำเป็นครั้งแรก”

“’เพิ่งหัดทำเหรอ เก่งนี่ แต่รสชาติมันจะเป็นไงนะ จะเหมือนช็อคโกแลตหรือเปล่า” เขากระเซ้าสาวน้อยพลางรับกล่องขนมหวานมาใส่ไว้ในกระเป๋าเรียน

“วันนี้พี่ต้องรีบหน่อย เพราะต้องไปทำรายงานในห้องสมุด รินโกะถ้าหายปวดท้องแล้วก็รีบแต่งตัวไปเรียนเถอะ เดี๋ยวจะสายถูกตัดคะแนนเอา พี่ไปล่ะ”

ร่างสันทัดคว้ากระเป๋าเรียนมาถือแล้วลุกขึ้นสาวเท้าออกจากหน้าบ้านไป ไม่สนใจเด็กสาวที่กำลังอ้าปากจะพูดอะไรต่อด้วย แต่ก็ไม่ทันได้พูด รินโกะได้แต่กัดริมฝีปากยืนอึ้งกับท่าทีของรุ่นพี่ ถึงผ่านไปกี่ปีท่าทีของเขาต่อเธอก็ยังเหมือนเดิม เขาไม่เคยแสดงออกว่าสนใจเธอมากไปกว่าเป็นแค่น้องสาว ในขณะที่ก็ไม่เคยไปสนใจสาวๆ คนไหนด้วยเหมือนกัน รุ่นพี่เอาแต่มุ่งมั่นเรื่องเรียนกับเรื่องชกมวยเท่านั้น แม้ว่าตัวเองจะมีคุณสมบัติมากพอให้สาวน้อยสาวใหญ่ตามตอมกันเกรียว รินโกะจึงได้แต่นึกสงสัยว่ารุ่นพี่มีใครอยู่ในใจ เขาจะรู้สึกอะไรกับเธอเหมือนที่เธอรู้สึกกับเขาหรือไม่...ช่างไร้คำตอบ

ตกตอนเย็นเมื่อรินโกะเข้ามาดูแลการซ้อมของนักมวยในโรงยิมตามปกติ เธอก็พบว่าชิโนซากิกำลังตั้งหน้าตั้งตากระโดดเชือกอยู่คนเดียว คนอื่นๆ ยังไม่มีใครลงมาฝึก อาจเป็นเพราะวันนี้มันคือวันวาเลนไทน์ พวกหนุ่มนักมวยเลยพากันไปรอรับช็อคโกแลตจากสาวๆ อยู่ในอาคารเรียนกันหมด การมอบช็อกโกแลตให้ในวันวาเลนไทน์เป็นหน้าที่ของฝ่ายสาว หนุ่มๆ มีหน้าที่นั่งใจเต้นรอว่าจะมีใครเอาช็อกโกแลตมาให้บ้างไหม หรือจะต้องกลับบ้านไปมือเปล่า สาวก็ไม่ได้ ขนมก็ไม่ได้

เด็กสาวถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายเมื่อต้องมาเจอกับคนไม่ค่อยถูกชะตากัน แทนที่จะได้พบกับรุ่นพี่โทคิยะซึ่งมักลงมาใส่เสื้อลดน้ำหนักออกกำลังกายทันทีหลังเลิกเรียน แต่วันนี้เขาก็หายตัวไปจากในโรงยิมเหมือนกัน หรือว่ารุ่นพี่ก็กำลังถูกสาวๆ รุมให้ช็อคโกแลตอยู่ในห้อง คิดแล้วเธอเลยหงุดหงิดขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล

รินโกะเดินเลี่ยงจะเข้าไปในห้องเก็บสัมภาระ คิดจะนั่งอยู่ในนั้นสักพัก รอให้มีนักมวยคนอื่นเข้ามาถึงค่อยออกไป แต่ทันใดนั้นเธอก็ต้องชะงัก เบิกตาจ้องมองกล่องช็อคโกแลตสีสวยที่วางอยู่บนกระเป๋าเป้ ในเก้าอี้ตัวใกล้กันกับชิโนซากิที่กำลังกระโดดเชือกอยู่เหย็งๆ

เด็กสาวกรากเข้าไปคว้ามันมาดูแล้วความน้อยใจก็แล่นขึ้นมาเป็นริ้ว ที่แท้มันคือกล่องช็อคโกแลตของเธอที่มอบให้รุ่นพี่โทคิยะเมื่อเช้านี้เอง

“เธอไปเอามันมาจากไหน” ถามเขาเสียงเครือ อารามน้อยใจถึงกับมือไม้สั่น ทำไมช็อคโกแลตของเธอถึงมาอยู่กับนายคนนี้ได้ รุ่นพี่ไม่ได้เก็บเอาไว้เอง แต่กลับเอามันไปให้กับชิโนซากิอย่างนั้นเหรอ  บ้าที่สุด!!!

หนุ่มมาดกวนมองเธอแล้วหยุดกระโดดเชือก เขาใช้หลังมือปาดเหงื่อบนหน้าผากพลางบ่น

“ตารางฝึกของฉันมีแค่นี้เองเหรอ คุณผู้จัดการ กระโดดเชือกจนเบื่อแล้วนะ เมื่อไหร่ฉันจะได้ขึ้นชกบนสังเวียนเสียที”

“อย่าโยกโย้ ตอบฉันมาก่อนว่ากล่องขนมของฉันมาอยู่ที่นายได้ยังไง”

“ทำไมต้องทำหน้าดุแบบนั้นด้วย แค่พี่โทคิยะยกขนมเธอให้ฉันกิน เพราะเขาต้องลดน้ำหนักเท่านั้นเอง เธอหวงด้วยเหรอ”

“พี่โทคิยะยกมันให้เธอเหรอ”

ทวนคำถามด้วยเสียงเกือบสะอื้น ถามแล้วกัดริมฝีปากแน่น ข่มอารมณ์น้อยใจรุ่นพี่ พยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมาประจานตัวเองสุดกำลัง...รุ่นพี่นะรุ่นพี่ เธออุตส่าห์เก็บตังค์ค่าขนมไปเรียนทำช็อคโกแลตเพื่อวันนี้แท้ๆ แต่เขากลับทำเหมือนไม่เห็นค่า

“งั้นสิ เขาไม่กินของหวานๆ แบบนี้มากหรอก เธอน่าจะรู้ดี แล้วเธอทำกิริช็อกโกะแจกใครมั่งล่ะ ฉันไม่เห็นได้” เขาพยักหน้าไปที่กล่องขนมในมือเธอ พูดทวงหน้าตาเฉย

“ฉัน...ฉัน ไม่ได้ทำกิริช็อคโกะเสียหน่อย ฉันตั้งใจทำให้รุ่นพี่เป็น เอ้อ...”

“อ้าว! ไม่รู้สินะ เขาให้ฉันมาชิมดูว่าฝีมือเธอเข้าท่าหรือเปล่า เห็นว่าเพิ่งหัดทำเป็นครั้งแรกนี่ ใช่ไหม ถ้าเธอไม่ได้ทำกิริช็อคโกะเพื่อแจกใคร งั้นเธอคงอยากให้มันเป็นฮมเมย์ช็อคโกะสารภาพรักกับรุ่นพี่สินะ แล้วเธอได้สารภาพกับเขาหรือยังล่ะ”

ถามพลางชำเลืองมอง บ้าจริง...รินโกะมองใบหน้าเฉี่ยวคมของคนตรงหน้าอย่างไม่สบอารมณ์ เขาทำพูดหน้าตายให้เธอทั้งเจ็บทั้งอายที่ไม่ได้รับความสนใจจากรุ่นพี่

แต่นั่นสินะ...เพราะตัวเองก็ไม่ได้พูดอะไรออกไปจริงๆ ไม่มีทั้งจดหมายสารภาพรักกับเขา รุ่นพี่ก็เลยคิดว่าเธอเพียงให้ช็อคโกแลตตามธรรมเนียมคนรู้จักกันเท่านั้น ไม่ใช่ช็อคโกแลตแทนใจเพื่อบอกรัก

ทรุดนั่งลงบนเก้าอี้อย่างอ่อนใจ เมื่อไหร่รุ่นพี่ถึงจะยอมเข้าใจความรู้สึกพิเศษของเธอต่อเขาเสียที จะคิดได้บ้างไหมว่าทำไมเธอถึงลงทุนมาคอยตามดูแลเขาอย่างดีอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน มันมากกว่าทำตามหน้าที่ผู้จัดการทีมต่อนักมวยคนหนึ่งไปตั้งเท่าไหร่

แต่ก็นั่นแหละ เขากับเธออยู่ร่วมชายคาบ้านหลังเดียวกันมานานหลายปี นี่ก็คงเป็นอีกสาเหตุหนึ่งที่ทำให้เขาคิดว่า เธอทำทุกสิ่งทุกอย่างลงไปเป็นเพราะเธอกับเขาสนิทสนมกัน ผิดกับนายคนทำเป็นทองไม่รู้ร้อนอยู่ต่อหน้าในตอนนี้ ที่ยังพล่ามพูดถึงรสขาติช็อคโกแลตของเธออยู่ไม่หยุดอย่างไม่สนใจว่ากำลังโดนเคือง

“ช็อคโกแลตเธออร่อยดีนี่ ไม่หวานจนเกินไป ฉันชอบกินช็อคโกแลตแบบนี้ ยังเหลืออีกหลายก้อน ฉันจะค่อยๆ กิน กลัวมันหมดไว”

“ขอบใจ...แล้วนายได้กี่ลังแล้วล่ะ เห็นสาวๆ เข้าคิวรอให้ช็อคโกแลตนายยาวเป็นกิโล” ตอบรับอย่างเสียไม่ได้ แถมยังเหน็บเข้าให้อีกหน่อย เมื่อเช้านี้เธอเห็นว่ามีสาวๆ ในห้องเข้ามามอบช็อคโกแลตให้ชิโนซากิไม่ขาดสาย...ช่างเสน่ห์แรงดีเหลือเกิน

“ก็ได้มาเป็นลังอย่างเธอว่าจริง แต่ฉันชอบกินช็อคโกแลตของเธอมากกว่าของใคร ของคนอื่นฉันไม่แกะกิน ไม่ให้ช็อคโกแลตตอบใครด้วย แต่ฉันจะให้เกียคุช็อคโกะกับเธอนะ อ่ะ...ฉันให้”

บอกแล้วเขาก็วางเชือกลง เดินไปเปิดกระเป๋าเป้ของตัวเองล้วงเอาห่อเฟอร์เรโรรอชเชอร์ออกมายื่นให้ รินโกะนั่งมองเฉย ไม่ยอมรับมันมา...อย่ามาหว่านเสน่ห์เสียให้ยาก ฉันไม่ใช่แม่สาวพวกนั้นนะยะ...นึกอย่างหมั่นไส้

“กำลังให้ช็อคโกแลตกันอยู่เหรอ รินโกะได้ของดีเสียด้วย”

เสียงรุ่นพี่โทคิยะดังขึ้น เขาเดินเข้ามาพร้อมกับนักมวยในทีมอีกสองคน ชื่อมาโคโตะกับฟุรุคาว่า ทั้งคู่เป็นนักมวยรุ่นเล็กสุดของทีม จะเพราะน้อยใจรุ่นพี่ที่เอาช็อคโกแลตของเธอไปให้คนอื่นหรืออะไรก็ตาม รินโกะตัดสินใจรับห่อขนมมาจากชิโนซากิ

“ของรินโกะพี่เก็บไว้กินก้อนหนึ่งพอละ กินมากไม่ได้ น้ำหนักพี่ยังเกินอยู่เยอะ” โทคิยะมองขนมหวานราคาแพงของชิโนซากิในมือเด็กสาว แล้วเขาก็แบมือออกให้ดูห่อกระดาษใส่ช็อคโกแลตรูปหัวใจก้อนเล็กๆ ก้อนหนึ่งในมือตัวเอง

“รุ่นพี่ก็คงได้ช็อคโกแลตเป็นลังเหมือนกันสินะ มีสาวๆ ตามกรี๊ดอยู่เยอะเหมือนกันนี่” เธอหันมาถามเขาเสียงขึ้นจมูก ความน้อยใจพลุ่งขึ้นมาอีกครั้ง คนถูกถามเลิกคิ้วเข้มขึ้นน้อยๆ แล้วหัวเราะ

“ได้มามั่งเหมือนกัน ซุกอยู่แถวใต้โต๊ะเรียนน่ะ ไม่รู้ได้กี่กล่องเพราะพี่ไม่ได้นับ แต่หลังมื้อเย็นจะลองชิมฝีมือรินโกะดู รสชาติจะเป็นยังไงนะ อยากรู้จัง”

เท่านี้ประกายตาของเด็กสาวก็กระจ่างจ้า รอยยิ้มเปื้อนใบหน้าแฉล้มทันที เขาบอกมาอย่างนั้นแสดงว่าเขายังไม่มีคนพิเศษที่ไหน และยังใส่ใจในตัวเธออยู่ ต่างกับชิโนซากิที่เหล่ตามองเด็กสาวข้างตัวแล้วทำคิ้วยุ่ง รู้ทั้งรู้ว่ารินโกะมีใจให้รุ่นพี่ แต่ก็อดหงุดหงิดไม่ได้ทุกครั้งที่เห็นเธอทำหน้าบานกับโทคิยะแบบนี้

“ถ้าจบเรื่องช็อคโกแลตกันแล้วก็ขอคุยเรื่องซ้อมมวยหน่อย วันนี้ฉันอยากท้าพี่โทคิยะให้ชกกับฉันสักยกได้ไหม เบื่อกระโดดเชือกเต็มทีแล้ว”

“นายจะบ้าเหรอ ยังไม่ทันฟิตร่างกายให้พร้อมก็คิดจะชกมวยเสียแล้ว เดี๋ยวได้เป็นลมกันพอดี” ฟุรุคาว่าที่กำลังลงมือวิดพื้นอยู่ร้องขึ้น

“ถ้าร่างกายไม่พร้อมนายจะเจ็บหนัก พรุ่งนี้อาจลุกไม่ขึ้น” มาโคโตะเสริม

“คงยังลงนวมไม่ได้หรอกชิคุง นายยังฟิตไม่พอ ถึงฟิตแล้วก็ยังต้องหัดออกหมัดอยู่อีก” โทคิยะตอบเรียบๆ

“จะต้องหัดอีกทำไม ฉันเคยต่อยคนมาแล้วตั้งเยอะแยะ ไม่เชื่อจะลองดูก็ได้” แต่หนุ่มมาดกวนกลับคุยฟุ้ง โทคิยะมองหน้าเด็กหนุ่มรุ่นน้องแล้วกลั้นยิ้ม ซึ่งท่าทางแบบนั้นของเขาทำให้ชิโนซากิถึงกับควันออกหู อยากรู้ว่านักมวยรุ่นพี่คนนี้จะต่อยมวยเก่งแค่ไหนกันเชียว

“หรือรุ่นพี่ปอด...ไม่กล้าลงนวมต่อยกับฉัน”

“นายมันบ้าไปแล้ว มาท้าทายรุ่นพี่แบบนี้ได้ยังไง เขาเป็นตั้งแชมป์มวยนะ” รินโกะนิ่วหน้าเอ็ดคนมุทะลุเสียงดัง

“เอาสิ...” ทันใดนั้นเสียงอาจารย์ทาคากิก็ดังขึ้นข้างหลังของทุกคน

“สแปริ่งด้วยกันสักยกก็ได้ ชิคุงจะได้รู้เสียทีว่าการชกมวยที่แท้จริงมันเป็นยังไง”

(โปรดติดตามตอนต่อไป)