สวัสดีค่ะ เราขอเล่าเรื่องของเรา(ระบาย)สักหน่อยนะคะ / เราสงสัยว่าเราเป็นไบโพล่าหรือโรคซึมเศร้าหรือไม่ได้เป็นอะไรกันเเน่ / เราเป็นเด็กมอ.ต้น เราเป็นนักกีฬาวอลเล่ของโรงเรียน เวลาเราเล่นไม่ดี เราก็จะโดนพี่ในทีมว่า ประมาณว่า"เฮ้ย เดินหน่อยดิวะ" "เล่นแบบนี้ก็อย่ามาเล่นเลย" ตอนแรกเรากดดันตัวเองมาก คือเรารู้ว่าพี่เค้าพูดเพื่อกระตุ้นเรา เเต่คือแบบ เฮ้ย ลูกง่ายๆทำไมทำไม่ได้วะ(พูดบอกตัวเองในใจ) เราก็จะรู้สึกแบบโครตกดดัน เราเป็นร้องไห้ง่าย นิดๆหน่อยๆก็ร้อง ขนาดขำน้ำตายังไหลเลย/ เวลาอยุ่โรงเรียน เราจะเฮฮามากๆ เพื่อนๆต่างบอกว่าเราเป็นคนเฮฮา เเต่ไม่เลย.. เวลาเรากลับบ้าน เราจะขึ้นบ้านทันที(นอนคนเดียว) เราจะอยุ่เงียบๆ เรารู้สึกว่าอยู่คนเดียวมันโอเคสุด ไม่มีใครมาต่อว่า เวลาแม่กับย่าเรียกไปกินข้าว หรือตะโกน เราก็จะหงุดหงิด / ตอนเราเเข่งวอลเล่บอล เราลงเป็นตัวจริง เเล้วเราเล่นไม่ดีเลย รับลูกพลาดตลอด เเล้วเราก็กดดันตัวเอง พอโค้ชเปลี่ยนตัว เราก็มานั่งพี่ในทีมก็มาปลอบเรา เเต่ทำไมยิ่งปลอบเรายิ่งร้อง น้ำตาเรายิ่งไหล จากนั้นเราก็พยายามไม่ฟังที่พี่เค้าปลอบ เพราะคิดว่ายิ่งปลอบเรายิ่งร้องไห้ เดี๋ยวเราจะโดนพี่ในทีมต่อว่าอีกว่า"ร้องไห้ทำไม" "เกมมันมีเเพ้มีชนะ" คือแบบพี่ หนูไม่ได้ร้องไห้เพราะอยากชนะ หนูร้องไห้เพราะหนูเล่นไม่ดี ทำไมดี พอเเข่งเสร้จ เราเเพ้ โค้ชเรียกไปประชุมที่สนามโล่งๆ เขาก็คงหงุดหงิดเเหละเพราะวันนี้เราเล่นไม่ดีเลย เราทำเสียหลายลูก โค้ชถามเราว่าร้องไห้ทำไม เท่านั้นเเหละ น้ำตาเราไหลเลยจ้า เราพยายามควบคุมน้ำตาเเล้ว เเต่มันไม่ยอมหยุด โค้ชพูดบอกเราว่า"ใจปลาซิว" จิตใจเราโครตหดหู่เลย คือแบบ มันเป็นเพราะเราอะ เราทำไม่ได้เลย เราพยายามควบคุมตัวเองเเล้ว / เเล้วเมื่อวานเราก็มาซ้อมวอลเล่บอล โค้ขให้ลงทีม เเล้วเราก็รับไม่ได้อย่างเคย ก็เหมือนเดิมอะโดนด่า น้ำตาคลอเเล้วอะตอนนั้น เเล้วมีลูกนึงเรารับลูกตบได้ เเต่พี่ตัวเซ็ททีมเราเค้าก็วิ่งไปทำไมไม่รู้ข้างหลังพอเรารับลูก พี่ตัวเซ็ทก็เดินชิวไปรับลูก เเถมเดินชนเราด้วย เราก็พูด"ขอโทดค่ะ"พร้อมยกมือขอโทด พี่เค้าก็มองจิก ทำหน้าโมโห เราก็ไม่รุ้ว่าเราทำไรผิด ตอนนั้นคือจิตตกมาก ทำไรไม่ถูกเลย น้ำตามาอีกแล้ว / เราไม่ค่อยสุงสิงกับพี่ในทีมสักเท่าไหร่ เวลาให้พัก เราก็จะไปอยุ่กับเพื่อนรุ่นเดียวกันในทีม/
ตอนนี้เราเคลียดอยุ่หลายเรื่องเลย 1.วอลเล่ 2.งานที่ต้องทำเพราะจะติด0 3.ครอบครัวไม่เคยเข้าใจเลย/
*แถมให้อีก*เวลาเเม่เข้ามาในห้องเรา แม่จะชอบมานั่งเเล้วบอกให้เคลียงาน "ไหน เอางานมาทำสิ" คือเรารู้สึกไม่กล้าทำ เพราะแม่มานั่งมอง เเต่ถ้าแม่ไม่อยุ่เราจะกล้าทำ #คือเราเป็นอะไรกันเเน่ #เราอยากเข้ทเเข็งขึ้น #อยากเลิกร้องไห้ง่าย