เราต้องบอกก่อนเลยว่าเราคบกับแฟนเรามา1ปีกับอีก7เดือนแล้วดูเหมือนจะไม่นานมากนักแต่เราสองคนรักกันมากไปไหนด้วยกันตลอดคุยกันเกือบตลอดเวลาผ่านทางโทรศัพท์ซึ่งวันเกิดเหตุแฟนเรามารับเรากลับบ้านจากที่โรงเรียนเหมือนปกติทุกวันวันนั้นเราสองคนมีความสุขกันมากระหว่างทางที่กลับบ้านเราคุยกันตลอดทางวางแผนอนาคตกันคุยกันแม้กระทั่งเรื่องมีลูกว่าจะมีกี่คนดีเราสองคนชอบวางแผนอนาคตวางไว้ทุกอย่างว่าเรียนจบมีงานทำเราจะมาอยู่ด้วยกันในวันนั้นเป็นงานศพของตาเราด้วยเราก็เสียใจเรื่องตาอยู่เค้าก็ปลอบเราบอกให้เราเข้มแข็งอย่าร้องไห้เราก็รู้สึกสบายใจขึ้นแล้วเราก็พูดกับเขาไปว่าเค้านึกไม่ออกเลยว่าถ้าเค้าไม่มีเตงอยู่ด้วยเค้าจะเป็นยังไง(ในหัวเราก็คิดว่าเราพูดอะไรออกไป)เตงอย่าทิ้งเค้าไปไหนนะแล้วแฟนเราก็บอกว่าโอ้ยเค้าไม่ทิ้งเตงไปไหนหรอกไม่มัเตงอยู่ด้วยเค้าก็ไม่รู้จะอยู่ยังไงจากนั้นพอถึงบ้านเราก็ได้บ้ายบายแฟนเราแต่ไม่ได้บอกให้ขับรถกลับบ้านดีๆปกติเราจะบอกตลอดแต่วันนั้นเราไม่ได้บอกแล้วปกติก็จะบอกในแชทด้วยแต่เราก็ไม่ได้บอกเพราะคุยกันแต่เรื่องงานศพของตาว่าเราไม่กล้าไปไหว้ศพตาเพราะน้ำตามันจะไหลเราบอกกับแฟนผ่านแชทจนแฟนถึงบ้านแฟนก็ทักแชทมาหาเรามาปลอบเราปกติจนเราเผลอหลับไปตอนเราหลับก็ประมาณ2ทุ่มกว่าๆแล้วจนมารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนมีสายเรียกเข้าจากโทรศัพท์เป็นเบอร์ของแฟนเราโทรมาเราก็รับโทรศัพท์แต่เสียงที่ได้คิดคือเป็นเสียงของผู้หญิงซึ่งเป็นเจ้าหน้าที่นั่นเองเขาบอกกับเราว่าเจ้าของโทรศัพท์รถชนอาการหนักบอกว่าติดต่อทางญาติไม่ได้ตอนนั้นคือเราสตั้นมากร้องไห้ไม่ออกรนไปหมดหลังจากที่วางสายเราจึงเปิดแชทดูเห็นเพียงข้อความที่เขาถามหาเราโหลล(ประมาณว่าไหนไหน)เราจึงทักไปถามว่าเตงงเตงไปไหนทำไมมีคนบอกว่าเตงรถชนจากนั้นเขาก็ส่งรูปมาเป็นรูปของแฟนเรานอนอยู่กางถนนใส่หมวกกันน็อคอยู่เราก็ภาวนาขอแค่อย่าให้เป็นอะไรครั้งแรกที่เห็นภาพน้ำตาก็ไหลออกมาเราเรียกสติตัวเองกลับมาแล้วโทรไปหาแม่แฟนแต่ไม่ติดเลยเข้าเฟสเเฟนเราไปบอกเพื่อนของเขาที่อยู่แถวนั้นให้เข้าไปดูและไปบอกแม่ที่บ้านให้หน่อยส่วนเราก็วิ่งไปหาแม่ที่งานศพตาร้องไห้ไปด้วยทุกคนในงานก็มองเราแต่เราไม่สนใจบอกแต่ว่าต้องไปหาแฟนที่โรงบาลแต่ไม่มีใครพาไปเลยเรากรี๊ดเหมือนคนบ้าแม่เราจึงไปหารถพาไปจนได้เวลาเกิดเหตุประมาณ4ทุ่มกว่าๆกว่าเราจะไปหาแฟนที่โรงพยาบาลก็5ทุ่มกว่าแล้วพอไปถึงเราเห็นแม่และพี่สาวแฟนเราแล้วก็เพื่อนของเขารออยู่หน้าห้องเอ็กซ์เรย์จนซักพักแฟนเราออกมาน้ำตาเราก็ไหลตลอดภาวนาอย่าให้เป็นอะไรมากหลังจานั้นทางโรงบาลก้ได้ส่งตัวแฟนเราไปที่โรงพยาบาลในตัวเมืองแต่เราไปด้วยไม่ได้แล้วเจ้าหน้าที่ที่โทรมาหาเรานั้นเขาก็บอกน้องหมดสติตั้งแต่ที่เกิดเหตุแล้วค่ะเรานี่ทรุดเหมือนไม่มีแรงร้องไห้ตลอดวันนั้นทักคืนคือไม่ได้นอนเลยทักถามอาการผ่านพี่สาวของแฟนตลอดจนนเช้าเราจะไปหาแฟนแต่แม่เห็นท่าว่าเราอาการไม่ดีแล้วไม่ให้เราไปเราเลยได้แต่ทักถามผ่านเฟสบุ๊คจนผ่านไป1วันพี่สาวของแฟนทักมาบอกเราว่าน้องพี่เสียแล้วแฟนหนูเสียแล้วนะลูกทำใจนะลูกเราเหมือนคนบ้าร้องไห้แหกปากอยู่ในห้องเราคิดจะฆ่าตัวตายส้ะด้วยซ้ำแต่ก็มีหน้าพ่อกับแม่ลอยมาเราจึงไม่ทำแล้วเดินไปหาแม่ที่งานศพของตาไปร้องไห้แล้วบอกว่าแฟนเราเสียแล้วแม่ก็ตกใจจนพาเรากลับมาที่บ้านมาปลอบกันที่บ้านผ่านไปซักพักอาของแฟนเราทักมาบอกว่าแฟนเราฟื้นขึ้นมาแล้วเขามีการตอบสนองเรานี่ดีใจขึ้นมาเลยเหมือนได้เกิดใหม่อีกครั้งจนวันรุ่งเช้าเราไปเยี่ยมแฟนที่โรงพยาบาลเราก็คุยกับแฟนเราบอกให้เค้าสู้บอกให้เค้าเข้มเเข็งบอกรักเขาให้กำลังใจภาพของเขาคือเหมือนคนนอนหลับปกติเลยหน้าตาปกติมากๆแต่จะมีเผลที่หัวและแผลใหญ่ที่ขาทีเเรกจะได้ตัดขาส้ะด้วยซ้ำแต่แม่ไม่ตัดเพราะหมอรักษาได้ถ้าตัดก็กลัวว่าถ้าเขาตื่นมาจะรับสภาพตัวเองไม่ได้จึงรักษาไว้ส่วนสมองเลือออกเยอะมากที่แรกจะได้ผ่าสมองแต่ด้วยเลือดออกเยอะจึงผ่าไม่ได้แล้วก็เลือดออกในส่วนที่ไม่ต้องผ่าด้วยผ่านไปหลายวันเราก็ไปเยี่ยมวันเว้นวันเพราะก็ต้องไปโรงเรียนจนเข้าวันที่8แฟนเราก็ยังไม่ฟื้นวันนั้นเราไม่ได้ไปเยี่ยมแต่ก็ทักถามทางบ้านแฟนตลอดแต่ไม่มีใครตอบเลยเราก็ใจสั่นร้องไห้ออกมาบ้างจนเราโทรไปถามแม่แฟนแต่แม่ก็บอกว่าอาการยังทรงตัวอยู่เราก็รอเวลาเขาฟื้นขึ้นมาหมอก็บอกว่าโอกาสน้อยมากเราก็พึงภาวนาขอให้ปาฏิหาริย์มีจริงถ้าฟื้นก็จะไม่เหมือนเดิมแต่เราก้รับได้และไม่ทิ้งแน่นอนทางบ้านแฟนก้บอกเหมือนกันยังไงก็ขอให้ฟื้นแต่ทว่าปาฏิหาริย์ไม่มีจริงนะสินพอเข้าวันที่9นับจากวันที่เกิดเหตุเรากำลังจะไปเยี่ยมแต่พี่ของแหนเราได้โทรมาบอกว่าแฟนเราไปแล้วจริงๆเขาไปสบายแล้วเขาไม่ต้องมาทนทุกทรมานอีกเเล้วเราร้องไห้ไม่ออกมันจุกอยู่ข้างในทำอะไรไม่ถูกอีกซักพักก็มานั่งร้องไห้มันเหมือนทุกอย่างพังทลายลงไปหมดเลยเราก็รู้สึกว่าที่เขากลับมาในวันนั้นเหมือนมาเพื่อให้เราและทุกคนได้มีเวลาทำใจเพราะเเฟนเราเป็นห่วงคนอื่นมากว่าตัวเองเสมอเขาจะลำบางยังไงแต่คนที่เขารักห้ามลำบากเราร้องไห้หนักมากภาพความทรงจำทุกอย่างสิ่งดีๆที่เคยทำตัวกันมันวิ่งเข้ามาในหัวตลอดเพราะตลอดเวลาที่เราอยู่ด้วยกันเรามีความสุขมากจนตอนนี้ผ่านมาเกือบเดือนแล้วเราก็มีแอบร้องไห้คนเดียวบางที่ก็ไปร้องไห้ที่โรงเรียนมันห้ามไม่ได้จริงๆมันทำใจได้ยากมากๆเห็นอะไรทำอะไรก็คิดถึงตลอดคิดถึงรอยยิ้มคิดถึงเสียงหัวเราะคิดถึงทุกอย่างแต่ก็ทำได้เพียงแค่คิดถึงเราสวดมนต์ทุกวันและก็จะมีตุ๊กตามิกกี้เมาส์ซึ่งเขาซื้อให้เราในวันวาเลนไทน์เขาเคยบอกกับเราว่านี่แหละตัวแทนเค้าถ้าเตงคิดถึงเค้าเตงก็กอดมิกกี้สิเราก็กอดมิกกี้ทุกวันหลังจากสวดมนต์และขอให้เขาไปสู่ภพภูมิที่ดีเกิดชาติหน้าก็ขอให้เราได้มาคู่กันอีกแต่ขอให้นานกว่านี้หน่อยตอนนี้เราก็พอทำใจได้บ้างไม่ร้องไห้เยอะเหมือนช่วงแรกๆเพราะไม่อยากให้เขามีห่วงอยากให้เขาไปสู่ภพที่ดีแล่ววันนึงเราจะไปอยู่ด้วยแน่นอน
ปล.เราอยู่ม.6ส่วนแฟนเราอยู่ปวส.อายุเราห่างกันไม่ถึงปี​และตาที่ว่าคือไม่ใช่ตาแท้ๆนะคะเป็นน้องชายของตาอีกทีส่วนตาของหนูเสียไปตั้งแต่นานแล้วคะ