ดอกไม้ร่วงในความหลัง

เมื่อศรีตรังปูลาดบาทวิถี    
เราได้มาที่นี่แล้วอีกหน
ภาพความรักความหลังที่ฝังชนม์    
มันได้ล้นออกทางปลายหางตา

คิดเมื่อครั้งเป็นผู้แรกรู้จัก    
มาพิงพักฝนฝึกการศึกษา
ต่างชีวิตเรือนเหย้าต่างเข้ามา        
ต่างแปลกหน้าแต่พริ้มยิ้มละไม

บ้านก็คือเชิงเขาที่เฝ้ากอด        
ยางไหวยอดทักถามความเคลื่อนไหว
มีเพื่อนพ้องร่วมอยู่อย่างรู้ใจ        
จากน้องใหม่จนเฉียดเกียรตินิยม

นั่นก็เมื่อหลายฝนได้พ้นผ่าน        
ที่ลาลานร่มรุกข์เคยสุขสม
รักคิดถึงเชิญชวนให้หวนชม        
ยามสายลมพัดพามาอีกครั้ง

ศรีตรังชูช่อพวงสีม่วงอ่อน        
อรชรช่อดอกออกสะพรั่ง
เติบลำต้นสูงใหญ่แผ่ใบบัง        
ทุกสิ่งยังดังเดิมแม้เพิ่มวัย

เมื่อศรีตรังปูลาดบาทวิถี        
เรามานี่โดยหวังเริ่มครั้งใหม่
เพื่อคิดถึงวันวานที่ผ่านไป        
พร้อมพร้อมกับหัวใจ...ใครบางคน