นภาลัยพร่างพราวคราวหยาด
โหมซัดสาดดาษดื่นจนชื่นฉ่ำ
โอ้อกเอ๋ยสายฝนก่นระกำ
คิดถึงเจ้างามขำดวงใจ
อยู่หนใดในทางกลางวิถี
จักเป็นสุขอยู่ดีฤๅมิใช่
หมายแก้มเรื่อเนื้อนวลรัญจวนใจ
ให้นอนหนาวฤทัยระทม
กึกก้องเสียงอัสนีสนั่น
ให้ไหวหวั่นสุดสะอื้นจะฝืนข่ม
ห้วงภวังค์ห้อมล้อมจ่อมจม
ในบรรทมมิลาลับจะหลับตา
ด้วยกมลร้อนเร่าถึงเจ้าอยู่
อยากให้รู้สุดคะเนสเน่หา
มิเห็นร่างละม้ายคล้ายตา
ประหนึ่งว่าพระกาฬมาผลาญชนม์