คืองี้นะคะ เราขอเกริ่นก่อน เพื่อนเราเป็นคนหัวร้อนง่ายมากๆ เรารู้สึกเหมือนเราทำอะไรก็ผิด ทั้งๆที่เราเป็นเพื่อนสนิทเขา ตัวอย่าง วันนี้เป็นวันที่ซ้อมละครกัน เราทุกคนต่างมาเช้า ซ้อมจนถึงเย็น พวกเราก็เหนื่อย จุดพีคอยู่ตรงนี่ค่ะ เราทำงานคู่กับเพื่อนคนนี้ เลยกะว่าจะทำงานต่อจากซ้อมละคร เพื่อนเขาก็ถามว่าเราจะทำรูปแบบอย่างไร เราก็อธิบายไป  แล้วมีคำนึง เราพูดไปว่า หัวข้อเราปริ้นดีไหม ด้วยความที่สีหน้าเพื่อนก่อนหน้านี้ไม่ดีอยู่แล้ว ก็ยิ่งไม่ดีไปอีก แล้วเขาก็บอกว่า ก็แล้วแต่เรา เราก็เลยบอกว่า เราก็แล้วแต่เขา เพราะถ้าจะเขียนหมดเราไม่ซีเรียสอยู่แล้ว เขาก็บอก "เอ้าก็แล้วแต่ แล้วเราจะซื้อปากกามาทำไม ไหนบอกว่าจะเขียน" เราก็เลยคิดว่า ก็ใช่ ตอนซื้อคือเราจะเอามาเขียน ด้วยความที่ลายมือเราสองคนไม่ได้สวยขนาดนั้น เราเลยเสนอให้ปริ้นแค่หัวข้อไหม ส่วนเนื้อหาเดี๋ยวเขียนเอา เราเลยถามอีกครั้ง เพราะเราว่า คำว่าแล้วแต่ของเขาคือ ไม่ได้แล้วแต่เรา แต่ตอบเพราะความหัวร้อน เราเลยถามอีกครัง " จะปริ้นบ่ ถ้าปริ้นจะได้ไปปริ้นมาพรุ่งนี้ " เขาก็บอกเรา " ก็แล้วแต่ อยากทำอะไรก็ทำ "  คือเพื่อนคนนี้อะ ถ้าไม่พอใจจะแสดงออกทางสีหน้าเลย เรารู้ แต่เราไม่เข้าใจว่าเราผิดตรงไหน แล้วเขาก็เก็บอุปกรณ์ต่างๆ แล้วก็เดินออกไป ตอนแรกเราจะกลับด้วยกัน เราก็โทรหาแม่ให้มารับ ตอนนั้นมีเพื่อนของเพื่อนเรามาพอดี เพื่อนเราก็ขอเขากลับด้วย แล้วเพื่อนเราก็บอกลาเพื่อนเราอีกคน แล้วเขาก็เอางานที่เราจะทำกัน ลงเก้าอี้แรงๆ แล้วเพื่อนเราก็บอกกับเพื่อนว่า "กูไปแล้วกูหัวร้อน " คือเราอยู่ตรงนั้น เราไม่รู้ว่าเราทำไรผิด เขาไม่บอกลาเราซักคำเลย แง แต่หน้าเราก็ยังนิ่งเหมือนเดิม แล้วก็ถามตัวเองว่า " กูทำไรผิดเนี่ย "  มันเกิดเหตุการณ์แบบนี้บ่อยมากๆเลยค่ะ จนเรารู้สึกท้อ เขาชอบบอกกับเราตลอดเลย ว่า " มีอะไรไม่เคยบอกกูเลย "
เราก็คิด ที่เราต้องเก็บไว้ ไม่ใช่เพราะไม่อยากระบาย แต่เรากลัว ว่าสิ่งที่เราจะพูด แล้วเขาได้ยิน เขาจะห
ัวร้อนใส่เรารึป่าว