คำพูดในชีวิตประจำวันที่ใช้บ่อยแต่ไม่นิยมเขียนหรือเขียนไม่ตรง โดยเฉพาะคำท้ายที่ลงเสียงหนักคือเสียงวรรณยุกต์จัตวา (และห้ามวรรณยุกต์ตรี)กับอักษรต่ำสระเสียงสั้นในแม่ ก กาไร้ตัวสะกด เช่น
    อะไรน๋ะ
จากการผันเสียง น่ะ นะ น๋ะ
    อะไรรึ๋
จากการผันเสียง รึ่ รึ  รึ๋
    อะไรเร๋อะ
จากการผันเสียง เร่อะ เรอะ เร๋อะ
    อะไรค๋ะ
จากการผันเสียง ค่ะ คะ ค๋ะ
    อะไรเน๋าะ
จากการผันเสียง เน่าะ เนาะ เน๋าะ
    อะไรฮ๋ะ
จากการผันเสียง ฮ่ะ ฮะ ฮ๋ะ
    อะไรฮึ๋
จากการผันเสียง ฮึ่ ฮึ ฮึ๋
    ไปกันนิ๋
จากการผันเสียง นิ่ นิ นิ๋
    ไม่รุ๋
จากการผันเสียง รุ่ รุ รุ๋
    ไปกันฮิ๋
จากการผันเสียง ฮิ่ ฮิ ฮิ๋
     อะไรว๋ะ
จากการผันเสียง ว่ะ วะ ว๋ะ
     กินซ๋ะ
จากการผันเสียง ซ่ะ ซะ ซ๋ะ
     เช๋อะ
จากการผันเสียง เช่อะ เชอะ เช๋อะ
     โอ้โฮ๋ะ
จากการผันเสียง โฮ่ะ โฮะ โฮ๋ะ

     อักษรต่ำกับสระเสียงสั้นมีตัวสะกด ห้ามวรรณยุกต์จัตวา เช่น เป็นหมัน ไม่ใช่ เป็นมั๋น ห้ามวรรณยุกต์ตรี เช่น ร้องวิด ๆ ไม่ใช่ ร้องวิ๊ดๆ  วุ้ย ๆ ไม่ใช่ วุ๊ย ๆ
      อักษรต่ำกับสระเสียงยาวห้ามวรรณยุกต์ตรี ทั้งมีตัวสะกดและไม่มีตัวสะกด เช่น โว้ย ว้าย ว้า ว้าง ว้าว แว้ว วี้ด วื้ด แว้ด วู้ด แว้บ
      ภาษาไทยนี่ดีแท้ รุ่มรวยเสียงจริงๆ ทำเสียงดนตรีได้เลย
                  _____________