เราเจอกับพี่คนนึงที่ทำงานเรา แรกๆเราเกียดเขามาก แบบว่าเจอหน้าแล้วฉันไม่ชอบเลยผู้ชายคนนี้ จากที่ไม่ค่อยชอบพี่เขาอยู่แล้วมีคนเข้ามาแหย่ๆ ว่า เหมือนพี่เขาจะชอบแกนะ พี่ๆในทีมก็ว่าลองๆจีบเขาดูไหม แรกๆเราไม่ได้คิดอะไร พอโดนล้อบ่อยเข้า มันก็เริ่มมีหวั่นไหวซึ่งก็ไม่รู้ว่าความรู้สึกนั้นมันก่อตัวเกิดขึ้นเมื่อไร เราต้องทำงานด้วยกันเพราะพี่เขาเป็นหัวหน้าทีม งานเราต้องเดินทางบ่อยและต้องไปต่างจังหวัดด้วยกัน หนึ่งอาทิตย์จะอยู่กับพี่เขา 5 วันทำงาน เสารอาทิตย์ถึงแยกย้ายกลับบ้าน ช่วงแรกๆ โดนพี่เขาดุด้วยความที่ไม่ชอบเขาอยู่แล้วยิ่งติดลบเข้าไปใหญ่ พยายามไม่พูดและไม่เข้าใกล้เขา พอเข้าเห็นเราไม่พูดกับเขาเขาก็พยายามมาช่วยถือของซึ่งเราก็ไม่ยอม พี่เขาก็ยิ่งมาแหย่เรามากวนเราให้เราสนใจเขา เราก็ไม่สนใจเขา เขาดูแลเราเราดีมาก มันยิ่งทำให้เพื่อนเราและพี่อีกคนแซวเรา เวลาเราอยู่กับพี่เขาจะชอบเถียงกันตั้งแต่เรื่องมีสาระยันเรื่องไร้สาระ ทั้งๆที่บางทีเรื่องที่เราเถียงกันเรารู้นะว่าเราถูกแต่ก็เป็นฝ่ายยอมให้พี่เขาชนะ เรากะพี่เขาเป็นคนขี้บ่นกันทั้งคู่ แต่ก็บ่นชิวๆ เป็นงั้น พี่อีกคนบอบว่า ว่าไอ้อีกคนก็แหย่ ไอ้อีกคนก็เถียงและด่า เรากับพี่เขาก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ เป็นสลับกันเสมอ เราเคยบ่นๆว่าวันนี้ทำงานตั้งแต่เช้าแล้วเหนื่อย พี่เขาก็บอกว่างั้นคืนนี้พี่ให้พักไม่ต้องนั่งทำงานต่อตอนกลางคืน แต่เราก็ทำ พี่เขาก็ว่าพอให้พักละไม่พัก เอาจริงๆตอนนั้นรู้สึกว่ารำคาญพี่เขา เราไม่ยอมกินข้าวพี่เขาก็มาบังคับ เราไม่รู้ว่าตัวเราเริ่มแอบมองพี่เขาตั้งแต่เมื่อไร รู้ตัวอีกทีก็ค่อยแต่จะมองข้างหลังเขาเสมอ เพื่อนก็มาบอกว่าพี่เขาก็แอบมองเราลอดแว่นตาเขาเหมือนกัน ณ ตอนนั้นก็คิดว่ามันคงมองว่าน้องทำอะไรอยู่มากกว่า กลัวว่างานจะไม่เสร็จอะไรประมาณนั้น เวลาพี่เขาไม่พูดกับเราซึ่งก็ไม่รู้เพราะอะไรเรากลับรู้สึกอึดอัดและอืมครึ่ม ยิ่งทำให้เราไม่อยากจะคุยกะเขา แต่พอเขามาดีด้วยหัวใจมันกลับพ่องโตอย่างบอกไม่ถูก โดนเขาดุยังรู้สึกดีกว่าการที่เขาไม่คุยด้วย เราบอกเลยว่าเราสับสนในความรู้สึกตัวเอง ไม่รู้ว่าที่เป็นอยู่คือไร ต้องค่อยห่วงเขาเสมอๆ เห็นเขาเครียดเรื่องงานอยากจะถามว่าหนูช่วยอะไรพี่ได้บ้างไหม ทั้งๆที่เราก็รู้ว่าเราช่วยอะไรเขาแถบไม่ได้ แค่อยากจะถามเขา เขาชอบบอกเราเราเป็นเด็ก เราเคยแอบถามว่าเขาชอบคนแบบไหน เขาบอกเขาชอบผญ ที่เป็นผู้ใหญ่ ณ ตอนนั้นเรารู้สึกว่าเราอยากจะถอยแล้ว แต่เพื่อนกะพี่ๆ ก็บอกลองดู ยิ่งนานวันความผูกพันมันเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ สำหรับเรานะแต่สำหรับพี่เขามันอาจจะไม่ใช่ เราเริ่มวางตัวไม่ถูกเวลาเราอยู่กับเขา เราอยากยืนข้างเขา แต่ก็รู้ว่าที่ตรงนั้นมันไม่ใช่ที่ของเรา พยายามจะตัดใจแต่เหมือนยิ่งตัวยิ่งชอบเขามากขึ้น เมื่อเวลาที่มีความสุขผ่านเข้ามาก็มีความทุกข์ตามมา มันมีเห็นการณ์ที่บังคับให้เราต้องคุยกับพี่เขาเพราะมันเหมือนเราต่างฝ่ายต่างเงียบใส่กัน เราเลยบอกว่า ที่ทนอยู่เนี้ยเพราะแคร์พี่ไง ทั้งๆที่ใจมันพังยับเยินไปหมดแล้ว ยังต้องฝืนยิ้มแสร้งให้ดูว่ามีความสุข พี่เขาก็บอกเราว่า อย่างนั้นอย่าทนเลยถ้าทำแล้วไม่มีความสุข ไปเถอะ หลังจากนั้นเราก็รู้แหละว่ามันไม่มีโอกาสแล้วเราเลยบอกความรู้สึกที่เรามีต่อเขาไปดีกว่าไม่ได้พูด เพราะที่ผ่านมาเขาดูแลเราดีมาตลอด และไม่ว่าจะหันไปทางไหนก็จะมีเขายืนอยู่ตรงนั้นเสมอ  แต่พอบอกไปแล้วมันไม่ใช่ พี่เขาไม่โอเค แต่ก็บอกว่าให้เราก็ทำตัวปกติพี่จำไม่ได้หรอกว่าน้องพูดอะไรกับพี่วันวันนึงเรื่องงานพี่มีให้คิดเยอะแยะไปหมด เราก็เลยพยายามทำตัวปกติที่สุด สุดท้ายเราไม่ไหวเราก็เดินจากออกมายอมลาออกจากงาน ทั้งๆที่ใจและตัวยังอยากอยู่กับเขาเพียงเพราะจะได้ทำใจได้ แต่มันก็ไม่เป็นอย่างที่เราคิด เรากลับยิ่งโหยหาเขาทั้งๆที่บอกกับตัวเองว่าจะเลิกวิ่งตามคนที่เขาไม่ได้ชอบเราแล้ว เราเหนื่อย เรากลับคิดถึงเขามากขึ้นทุกที ยิ่งเราเห็นรถรุ่นเดียวสีเดียวดับที่เขาใช้มันยิ่งทำให้เราคิดว่าเป็นเขารือป่าว ทั้งๆ ที่ก็รู้ว่าไม่ใช่ เรื่องราวดีๆ ที่ผ่านมาที่เขาทำให้มันกลับยิ่งวิ่งวนในหัว ทั้งๆที่พยายามตัดใจ กลับยิ่งตัดไม่ได้ เราไม่รู้ว่าเราจะจัดการกับความรู้สึกนี้อย่างไร เราเหมือนคนบ้าที่ยังไม่ยอมรับความจริง เราอยากลืมแต่ยิ่งนานวันมันยิ่งทำให้เราคิดถึงเขา ทั้งๆที่เราก็เดินจากเขาออกมาพักนึงแล้ว เขาเป็นคนแรกที่เราชอบเลยก็ว่าได้ เพื่อนๆเจอเรื่องราวความรักที่มันไม่สมหวังเพื่อนๆจัดการกับมันยังไงคะ แท็กผิดขออภัยค่ะ