พ่อผมชอบหัวร้อนง่ายอารมณ์ขึ้นๆลงๆเดาใจไม่ค่อยถูก พูดเล่นด้วยบางทีก็จริงจังกลับแล้วผมก็โดนด่า ชอบสั่งนู้นสั่งนี้จนผมรำคาญทั้งๆที่ตัวเองทำได้แต่ก็ไม่ทำ และบางทีผมก็น้อยใจพ่อเพราะบางทีก็โดนด่าแรงๆทั้งๆที่เหตุผลมันเล่นน้อยมาก และล่าสุดผมน้อยใจพ่อมากๆที่น้องมาแหย่ผมแล้วพ่อก็ยืนดูอยู่ด้วย ผมเลยพูดแบบขำๆไปว่าทีน้องแหย่ผมทำไมพ่อไม่เห็นบ่นมันบ้างเลย(ผมแหย่น้องนิดเดียวพ่อก็บ่นแล้ว)แล้วพ่อก็อารมณ์ขึ้นแล้วก็บอกว่าสถานที่ๆผมแหย่น้องกับน้องแหย่ผมมันไม่เหมือนกันแล้วก็โยงหาเรื่องที่ผมไม่ได้เสื้อผ้าของพ่อขึ้นรถวันนี้เพราะไม่รู้ว่าจะต้องเอาขึ้นรถด้วยหรือว่าเอาไว้ตลาดเพราะไม่รู้ว่ามันจะต้องเอาไปซักด้วยหรือป่าว(ที่ทำงานอยู่ตลาด แล้วจ้างคนมาซัก)และก็บอกว่าผมเถียงเก่งทั้งๆที่ก็อธิบายเหตุผลให้แล้วก็ไม่ฟัง และมันไม่ใช่แค่รอบนี้รอบเดียวด้วย ผมรู้สึกน้อยใจมากๆ จนผมคิดว่าไม่อยากคุยกับพ่ออีกแล้วไม่อยากมีปฏิสัมพันธ์อะไรด้วยอีกแล้ว(อาจจะมีบ้างแต่ก็ไม่คุยเหมือนเมื่อก่อน) ผมอยากที่จะแบ่งแยกโลกออกมาเลย เป็นโลกของผมและโลกของพ่อ ผมก็พยายามแล้วในการใจเย็นเวลาที่พ่อพูดดุด่าใส่ผมไม่รู้ว่า ผมต้องจัดการกับความรู้สึกของผมยังไงดีครับ ผมเป็นคนที่ขี้น้อยใจมากแต่หายเร็วแต่พอโดนบ่อยๆแล้วมันไม่โอเคแบบมากๆ เหมือนกับว่าผมต้องปรับตัวตามอารมณ์ชองพ่อในทุกๆวันที่คุยกันเจอกัน