ทางทิศใต้ของมัณฑะเลย์ประมาณห้าสิบกิโลเมตร ไม่ไกลจากสนามบินนานาชาตินัก มีเมืองเล็กๆชื่อเจ่าว์เซ ซึ่งในปี ๒๕๓๗ เนินสูงใหญ่ที่ปกคลุมด้วยวัชพืชของเจดีย์องค์หนึ่งที่ดูไม่มีคุณค่าทางประวัติศาสตร์ใดๆได้ทลายลงบางส่วนหลังฝนตกหนัก เผยให้เห็นสิ่งมหัศจรรย์ที่อยู่ใต้นั้น

เจ้าอาวาสได้ขอแรงชาวบ้านให้ระดมพลมาเก็บกวาดซากอิฐออก จึงพบว่ามันคือทรากโบราณสถานที่เก่าแก่มากที่ถูกหมกอยู่ หลังจากหนึ่งปีที่พยายามขุดคุ้ย ท่านก็ได้พบช่องทางที่จะเข้าไปได้ทางด้านทิศเหนือ เมื่อเข้าไปแล้วก็ได้พบส่วนพระพักตร์ของพระพุทธรูปสมัยพุกามขนาดใหญ่องค์หนึ่ง
ประชาชนที่ทราบข่าวได้พากันมาอุทิศแรงกายในการเคลื่อนย้ายกองอิฐหักลงมา และได้ติดต่อให้ อู วินหม่อง สถาปนิกและนักโบราณคดีที่มีชื่อเสียงระดับโลกจากผลงานทั้งในและนอกพม่า เช่นที่ลำปาง อาจารย์วินหม่องท่านนี้เองที่เคยมาช่วยถอดแบบก่อสร้างวิหารวัดศรีชุมขึ้นใหม่ให้เหมือนเดิม หลังเกิดไฟไหม้เสียหายทั้งหมดในปี ๒๕๓๕ และกรมศิลปากรได้ร้องขอความช่วยเหลือไปยังรัฐบาลพม่า อู วินหม่องขณะนั้นได้เกษียณจากทางราชการแล้ว จึงอุทิศตนเต็มที่กับงานนี้
อู วินหม่องเล่าว่าในช่วงสูงสุดนั้นได้ใช้แรงงานชาวบ้านผู้เต็มอกเต็มใจมาช่วย บางวันเป็นหมื่นคน เพื่อส่งอิฐแต่ละก้อนต่อๆกันลงมากองกระจายกันเบื้องล่าง เพื่อหลีกเลี่ยงการใช้เครื่องจักรกลหนักที่อาจทำอันตรายต่อโบราณสถานข้างในได้ ต่อเมื่อเปิดกองอิฐออกหมดแล้วก็จึงลดจำนวนคนลงมา

ขณะเมื่อกองอิฐค่อยๆถูกนำออกไป พระสถูปโบราณอายุประมาณพันปีก็ปรากฏชัดเจนขึ้นทีละน้อย จนเห็นได้ถึงฐาน อู วินหม่องแปลกใจมากที่เห็นดินพอกตัวสิ่งก่อสร้างอยู่ทั้งองค์ มันเป็นสิ่งที่ไม่เคยพบมาก่อนในประสบการณ์ทางโบราณสถานพม่าทุกยุคทุกสมัย  เมื่อได้นำน้ำขึ้นไปฉีดให้เปียกและรอด้วยความอดทนจนดินนั้นแห้งและปริแตก ท่านจึงใช้แรงคนมีมีมากมายเหลือคณานับนั้น เอาแปรงขนอ่อนค่อยๆปัดฝุ่นออกทีละน้อย สถาปัตยกรรมขององค์พระสถูปก็ขาวผุดผ่อง ลวดลายปฏิมากรรมปูนปั้นก็อวดความคมชัด สมบูรณ์เหมือนเดิมก่อนขณะที่จะถูกกลบ
ถึงตรงนี้จึงได้หยุดงานไว้ รอกรมโบราณคดีขยับ ขั้นนี้ใช้เวลายาวนานมากจนกระทั่งปี ๒๕๕๑ กระทรวงวัฒนธรรมของพม่าจึงอนุมัติโครงการก่อส้าง เพื่อบูรณะปฏิสังขรณ์โบราณสถานแห่งนั้นต่อได้ เพื่อเปิดให้สาธารณชนเข้าชม