อากาศยานรูปสามเหลี่ยมคล้ายอินธนูสีดำมะเมื่อมของสถาพร บินไต่ระดับสูงขึ้นไปๆ จนใกล้จะพ้นชั้นบรรยากาศสตราโตรสเฟียร์ แล้วตั้งลำทะยานสู่ทิศใต้เหนือน่านฟ้าไทย ดูเหมือนว่าจะบินไปเรื่อยๆ ด้วยความเร็วเหนือเสียงคงที่ ราวกับไม่มีจุดหมายปลายทาง...

ฉับพลันทันใดนั้น นักบินก็ได้ยินเสียงวิทยุเรียกจากศูนย์บังคับการบนฐานภาคพื้นดินซึ่งตั้งอยู่ในสถานที่ลับ

"ปราบไพรี 0726 ให้กลับฐานเดี๋ยวนี้ แล้วนักบินรายงานตัวด่วน ปราบไพรี 0726 ให้กลับฐานเดี๋ยวนี้ แล้วนักบินรายงานตัวด่วน!!"

นักบินขับเครื่องของเขาต่อไป ไม่สนใจเสียงร้องเรียกนั้น ราวกับว่าเขาตั้งใจจะขับเครื่องบินไปรอบโลก! และตอนนี้เขาพ้นไปจากน่านฟ้าไทยไปแล้ว!

"ปราบไพรี 0726 ขอเตือน หากไม่บินกลับมาภายในสิบวินาที คุณจะถูกตามล่าและถูกกำจัด กลับฐานและไปรายงานตัวเดี๋ยวนี้!!"

"กูไม่กลับ!!" สถาพรตะโกนลั่น แล้วเอื้อมมือปิดสวิทช์ระงับการติดต่อสื่อสาร แต่แล้วการสื่อสารก็ถูกเชื่อมต่อด้วยระบบบังคับจากทางไกลโดยศูนย์ควบคุม

"คุณสถาพร...คุณมีพฤติกรรมอันเป็นปฏิปักษ์ต่อทางการ ชิพควบคุมความนึกคิดในหัวของคุณหายไปไหน ทำไมเราตรวจหาไม่พบ ? คุณเอามันออกไปได้อย่างไร ???"

"ไปควบคุมพ่อเมิงเหอะ!!!" เขาตะโกนตอบ "พวกเมิง หลอกใช้กูใช่ไหม ? ไอ้พวก ra ยำ !! พวกเมิงเอาพ่อกับน้องกูไปไว้ที่ไหน ??"

ทางศูนย์บังคับการเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดต่ออย่างพยายามเอาน้ำเย็นเข้าลูบเพื่อเกลี้ยกล่อม

"ใจเย็น...คุณสถาพร มีอะไรก็ค่อยๆพูดจาตกลงกันได้ คุณพ่อและน้องสาวของคุณปลอดภัยดี พวกเขากำลังทำงานร่วมกันอยู่"

"โกหก!!" ด็อกเตอร์หนุ่มสวนกลับ "เมื่อตะกี้ ยังบอกจะไล่ยิงกูอยู่เลย ตอนนี้ทำมาพูดดี!"

"เราพูดความจริง สถาพร...กลับมาหาเราเถอะ แล้วเราจะให้คุณไปร่วมงานกับคนทั้งสอง"

"ถ้ากูเชื่อที่เมิงพูด กูก็คงต้องออกลูกเป็นหมาขี้เรื้อนแล้ว สัสส!!"

ศูนย์ควบคุมนิ่งเงียบไปอีกครั้ง แล้วยิงคำถามสุดท้ายกลับมา

"แปลว่า คุณยืนยันที่จะไม่กลับมาจริงๆ ใช่ไหม ?"

"กลับกูก็ตายห่*สิวะ!"

"ไม่กลับ คุณก็จะต้องถูกกำจัด กลับมาซะ สถาพร!"

"ไปตายซะ!! พวกเมิงทุกคน รวมทั้งผู้นำสูงสุดของพวกเมิงด้วย !!"

"ถ้าอย่างนั้น ก็ลาก่อน สถาพร!"

นั่นคือประโยคสุดท้ายจากศูนย์ควบคุม จากนั้นการติดต่อก็ถูกตัดขาด และไม่กี่วินาทีต่อมา อากาศยานแบบเเดียวกันกับที่สถาพพรกำลังขับสามลำก็บินไล่ตามมาจากข้างหลัง

สัญญาณเตือนภัยทั้งจากภาพบนจอมอนิเตอร์ข้างหน้าที่นั่งนักบินและเสียงดังขึ้น

"คำเตือน ยานถูกล็อกเป้าและกำลังจะถูกยิง! คำเตือน ยานถูกล็อกเป้าและกำลังจะถูกยิง!!"

สถาพรเตรียมอาวุธโต้ตอบ พลางเปิดระบบหลบหลีกอัตโนมัติพร้อมระบบพรางตัว  ซึ่งมันก็ช่วยอะไรไม่ได้มากเพราะอากาศยานข้างหลังยังสามารถจับตำแหน่งยานของเขาได้อยู่ดี ถึงแม้นักบินในยานจะมองไม่เห็นด้วยตาเปล่าก็ตาม

"ฟิ้ววว.........ฟิ้ววว..........ฟิ้ววว........."

ยานทั้งสามปล่อยมิสไซล์เข้าใส่เขาหลังจากล็อกเป้าแล้ว สถาพรบังคับยานบินฉวัดเฉวียนหลบหลีกเป็นพัลวัน  แต่มิสไซล์ทั้งสามลูกก็ติดตามเขาอย่างไม่ลดละเพราะถูกล็อกเป้าหมายไว้แล้ว พวกมันจะไม่หยุดตาม เว้นเสียแต่ว่าจะถูกกำจัด หรือชนเข้ากับวัตถุอะไรอย่างอื่นเข้าเสียก่อนเท่านั้น และยานสามลำข้างหลังก็ยังคงบินไล่ตามอย่างไม่ลดราวาศอก!

เขาได้แต่หนีอย่างเดียวเท่านั้น ไม่มีโอกาสตอบโต้!

ทั้งหมดกำลังบินผ่านยอดเขาเอเวอร์เรสต์ และสถาพรเบนเข็มวกกลับสู่น่านฟ้าไทย ไปทางเหนือ ไม่ช้าก็โผล่เหนือเขาสันติคีรี สูงกว่าดอยแม่สลองขึ้นไปอีก เบื้องล่าง เป็นหมู่บ้านชาวเขาเผ่าอาข่าและลาหู่ (มูเซอ)



ทางฝ่ายกัปตันวันชนะ และคณะ ในยาน THE FUGITIVE...

หลังจากนำยานขึ้นบินและหาตำแหน่งของเครื่องที่สถาพรขับหลบลี้หนีหน้าไป ในที่สุดแอนดี้ก็รายงานให้เจ้านายทราบ

"เจอแล้วครับเจ้านาย คุณสถาพรกำลังบินไปทางใต้ของประเทศไทยด้วยความเร็วเหนือเสียง ตอนนี้พ้นจากประเทศไทยไปแล้วครับ และไปเรื่อยๆ ความเร็วคงที่ครับผม"

"เขาจะไปไหนกันนะ ?" กัปตันหน้านิ่วคิ้วขมวด มองดูตำแหน่งที่ปรากฏบนจอเรด้าห์ แล้วก็อุทานออกมาหลังจากนั้น "อ้าวเฮ้ย! เขาถูกตามล่าอยู่นี่!!"

"แปลว่า เขากำลังหนีพวกทางการ!" เอกสรุปฟันธง

"มีอากาศยานอีกสามลำไล่ตามเขาอยู่ครับ" แอนดี้รายงานเสริมเมื่อเห็นยานสามลำนั้นปรากฏบนจอเรด้าร์ กำลังไล่กวดสถาพรอยู่

"เขาถูกลอยแพแล้วหละค่ะแบบนี้" สาวจอยช่วยสรุปอีกคน

"โธ่เอ๋ยเพื่อน...ในที่สุดนายก็มีวันนี้" กัปตันเอ่ยครวญออกมาเบาๆ แล้วหันไปมองหน้าแต่ละคนๆ จนมาหยุดที่แซม

"คุณคิดว่าไง แซม ?"

หนุ่มน้องเขยฟาโรห์อ้ำอึ้งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะย้อนถามผู้เป็นเจ้านาย

"เขา...เป็นเพื่อนของกัปตันนี่ครับ กัปตันว่าไง ก็ว่าตามกัน!"

"แล้ว...ถ้าผมตัดสินใจ ตามไปช่วยเขา คุณไม่ตำหนิผมเหรอ ?" ผู้เป็นเจ้านายลองหยั่งเชิงถาม

แซมถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วตอบ "ถ้าผมเป็นกัปตัน ผมก็คงต้องตามไปช่วยละครับ!"

กัปตันวันชนะมองหน้าลูกน้องผู้เป็นคู่กัดกับเพื่อนเก่า จ้องเข้าไปในสายตาคู่นั้น และเมื่อพบว่าแววตานั้นใสซื่อจริงใจมิได้แกล้ง เขาก็ตบบ่าหนุ่มผิวสีแทนร่างใหญ่หนักๆทีหนึ่ง

"ขอบคุณมาก! แซม! งั้น เราตามไปช่วยเขากัน! ผมเชื่อว่า ถ้าเราได้เจอเขาอีกครั้ง เราจะได้พบกับคนที่พร้อมจะมาเป็นสมาชิกคนใหม่แล้วหละ! เราจะไม่ได้พบกับสถาพรคนที่เลวร้ายอีกต่อไปแล้ว!!"

"ผมเกรงว่า เขาอาจจะไม่อยากเข้าร่วมกับเราน่ะสิครับ"

"ทำไมล่ะ ?"

"ความละอายใจไงครับ กัปตัน เป็นผม ผมก็ไม่กล้ากลับมาสู้หน้าคนที่ผมเคยทำร้ายได้หรอกครับ โดยเฉพาะ กัปตัน!"

"เอาน่ะ! ช่างมัน เรื่องนั้นน่ะเอาไว้ว่ากันทีหลัง ตอนนี้ตามไปช่วยเขาก่อน...นั่น เขาเปลี่ยนเส้นทางบินวกกลับไปทางไทยแล้ว แอนดี้!"

"ครับ เจ้านาย"

"ตามยานพวกนั้นไป ไล่ให้ทัน และอย่าให้พวกมันรู้ตัว ฉันจะเตรียมสอยพวกมันเอง!!"

"ได้เลยครับผม!!"

แล้ว THE FUGITIVE ก็พุ่งไปด้วยความเร็วสูงยิ่งกว่ายานทั้งสี่ลำซึ่งปรากฏอยู่บนจอเรดาห์ ภายใต้การควบคุมของแอนดี้ ซึ่งได้รับการซ่อมแซมใบหน้าและดวงตาข้างที่ถูกยิงด้วยปืนเลเซอร์ด้วยน้ำมือของสถาพรจนเป็นรูโบ๋ไปบ้างแล้ว

THE FUGITIVE ตามมาจนทัน และอยู่ข้างหลังยานสามลำซึ่งกำลังไล่ตามยานของสถาพร โดยมีมิสไซล์สามลูกนำหน้า มองเห็นยานของสถาพรกำลังบินหลบหลีกซ้ายทีขวาที ปักหัวดิ่งลงบ้าง เชิดหัวบินขึ้นสูงบ้าง

ยานทั้งสามจดจ่ออยู่กับยานของสถาพร ทั้งยังไม่สามารถตรวจจับได้ว่ามียานอีกลำหนึ่งบินตามมาข้างหลัง เนื่องจากยานลำนั้นมีสมรรถนะที่เหนือกว่ามาก บินไม่กี่วินาทีก็ไล่ตามมาทัน แถมยังพรางตัวได้ร้อยเปอร์เซ็นต์ เรด้าห์ตรวจจับไม่ได้ มิหนำซ้ำยังมี "ม่านบาเรีย" อันแข็งแกร่ง มิสไซล์ไม่สามารถทะลุทะลวงแหกกำแพงบาเรียเข้าทำร้ายได้แม้แต่รอยแมวข่วนเสียด้วยซ้ำ ต้องอาวุธเลเซอร์ไฮเทคจากดาวเนโอโซรอสเท่านั้นที่จะยิงมันได้ !!

"สถาพรถูกล็อกเป้า!" กัปตันวันชนะตะโกนเสียงดังลั่นเมื่อเห็นภาพปรากฏชัดเจนข้างหน้า "แอนดี้ ล็อกเป้ามิสไซล์ทั้งสามแล้วยิง ทำลายมันให้ได้ ก่อนที่พวกมันลูกใดลูกหนึ่งจะยิงโดนสถาพรเข้า!"

"ครับผม!" แอนดี้ตอบรับแล้วรีบจัดการตามคำสั่ง เขาล็อกเป้ามิสไซล์ทั้งสามลูกได้แล้วปล่อยอาวุธ "เลเซอร์บอล" ซึ่งเป็นอาวุธใหม่ของ THE FUGITIVE ถูกติดตั้งโดยวิศวกรชาวเนโอโซรอสออกไปทันที

"ฟู่ว์.......ฟู่ว์......ฟุ่ว์..........."

"เลเซอร์บอล" สามลูก ปรากฏเหมือนดวงไฟกลมขาวสว่าง มีรัศมีแผ่ออกมาเป็นประกายรอบๆ พุ่งออกจากช่องด้านหน้ายาน THE FUGITIVE ข้ามหัวยานที่อยู่ข้างหน้าทั้งสามลำ เร็วราวกับสายฟ้าแลบ แล้วแต่ละลูกก็แยกย้ายกันพุ่งเข้าไปหามิสไซล์แต่ละลูก

"เฮ้ยยย !! อะไรวะน่ะ !!!" คนในยานลำหนึ่งอุทานออกมาเมื่อเห็นดวงไฟประหลาดบินข้ามหัวตนไปแล้วพุ่งเข้าหามิสไซล์เหล่านั้น

"ตูมมมม.......ตูมมม........!!!!"

มิสไซล์สองลูกถูกกำจัด แต่ลูกที่สามซึ่งอยู่ห่างไกลกว่าและเข้าใกล้ยานของสถาพรมากที่สุด สะกิดปีกขวาของยานเขาจนได้ และตามด้วยการถูกเลเซอร์บอลลูกสุดท้ายพุ่งเข้าใส่

"บึ้มมม!! ตูมมม!!!"

"เวรเอ๊ยย!" กัปตันวันชนะเผลอสบถ ในขณะที่คนอื่นๆภายในยานกำลังช่วยลุ้นกันตัวโก่ง

ยานของสถาพรเสียการทรงตัวเหมือนนกปีกหัก ปีกด้านขวาถูกทำลายไฟไหม้ส่งควันฟุ้งโขมงในอากาศ และยานปักหัวลง ดำดิ่งสู่หุบเหวแห่งหนึ่งเหนือขุนเขาสันติคีรี

"แอนดี้!!" กัปตันวันชนะตะโกนสั่งการลั่น "ออกไปช่วยสถาพรเดี๋ยวนี้ เอาเขาออกมาจากยานให้ได้ ทางนี้ฉันจัดการเอง!!"

"ครับผม ไปเดี๋ยวนี้ครับ!!"

แอนดี้ลุกขึ้นจากที่นั่งผู้ช่วยนักบินไปยืนรอที่ช่องวงกลมตรงกลางยาน กัปตันวันชนะกดปุ่มเปิดช่องให้เขาปล่อยตัวเองลงไปแล้วปิดช่อง จากนั้นแอนดี้ซึ่งปล่อยไอพ่นจากฝ่ามือฝ่าเท้าประคองตัวกลางอากาศหลังพ้นจากยานออกมา ก็ขับดันตัวเองเหาะไปหายานของสถาพรด้วยความเร็วสูงสุด ขณะเดียวกัน กัปตันวันชนะซึ่งได้แซมมาเป็นผู้ช่วยนักบินแทนแอนดี้ก็เตรียมตัวจัดการกับยานบินทั้งสามลำซึ่งบินอยู่ข้างหน้า

"คุณแซมบินแทนผม ผมจะสอยไอ้พวกนี้เอง!"

"ครับ กัปตัน!"

บัดนั้น ยาน THE FUGITIVE ก็ปล่อยลำแสงเลเซอร์พิฆาตเข้าใส่ยาน "ปราบไพรี" ทั้งสามลำ ทีละลำๆ

"แซดดดดดดดด............"

"บึ้มมม!!!!!!"

"แซดดดดดดดด............"

"บึ้มมม!!!!!!"

"แซดดดดดดดด............"

"บึ้มมม!!!!!!"

ทั้งสามลำ ไม่ใช่แค่ถูกสอย แต่ถูกทำลายระเบิดแยกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยกระจัดกระจายกลางอากาศกันหมดไม่มีเหลือ!!

ขณะเดียวกัน ทางฝั่งแอนดี้ซึ่งเหาะเข้าไปหายานของสถาพรซึ่งกำลังควงสว่านหมุนติ้วๆ จวนจะโหม่งพื้นโลกอยู่รำไร ก็เข้าถึงกระจกด้านหน้ายาน มองเห็นด็อกเตอร์หนุ่มกำลังพยายามตะเกียกตะกายดีดตัวออกจากยานอยู่แต่ไม่สำเร็จ จึงกำหมัดขวาชกเข้าไปที่กระจก

"เพล้งงงง!!!"

แล้วใช้กำลังจากทั้งสองมือสองแขน ดึงกรอบกระจกด้านหน้านั้นออกทั้งกระบิ เหวี่ยงทิ้งไป จากนั้นคว้าตัวสถาพรออกมาหนีบไว้ในอ้อมแขนพลางบอกกับเขา "กอดผมไว้แน่นๆนะครับ ผมมาช่วยแล้ว!!"

"แอนดี้!!" เขาหันมามองแอนดรอยด์อัจฉริยะ

"ครับ ผมเอง! เกาะแน่นๆนะครับ!!"

เขาพยักหน้า แล้วกอดรัดผู้มาช่วยในยามคับขันไว้แน่น แอนดี้ขับดันพลังไอพ่นจากฝ่าเท้า อุ้มสถาพรเหาะขึ้นพ้นออกมายาน ปล่อยให้ยานดิ่งพสุธาไป

"บึ้มมมมม........"

ยาน "ปราบไพรี" ลำนั้น ปักหัวชนเเข้ากับหน้าหินผาแห่งหนึ่งบนเทือกเขาระเบิดเป็นเสี่ยงๆ และเจาะหน้าผาตรงนั้นทะลุ มองเห็นเป็นช่องโหว่ดำมืดข้างใน

สถาพรหันไปมอง และเกิดสังหรณ์บางอย่างในใจ จึงบอกกับแอนดี้

"แอนดี้..."

"ครับ คุณสถาพร ?"

"พาฉันไปที่หน้าผาตรงนั้นซิ!"

"มีอะไรหรือครับ ?"

"เอาเถอะน่า! พาฉันไปดูหน่อย! เข้าไปข้างในเลยนะ!!"

"ได้ครับผม"

แอนดี้ตอบตกลง แล้วอุ้มเขาเหาะลงมา ณ จุดนั้น ปล่อยตัวเขาลงมายืนบนพื้นหน้าช่องโหว่ซึ่งกลายเป็น "ถ้ำใหม่" ไปโดยปริยาย

"อ้าว ทำไมไม่พาฉันเข้าไปข้างในเลยล่ะ ?" ด็อกเตอร์หนุ่มหันมาถามด้วยความข้องใจ

"ผมมาช่วยคุณ ตามคำสั่งของเจ้านายครับ"

"เรื่องนั้นฉันพอเดาได้น่ะ!"

"ครับผม และผมจะต้องรายงานให้เขาทราบก่อนครับว่าเราอยู่กันที่นี่ ไม่งั้นเขาก็จะรอให้ผมพาคุณกลับไปหาเขานะครับ"

สถาพรอึ้ง พลางใช้ความคิด เขาจะทำหน้ายังไงเวลาเจอกับกัปตันวันชนะและพรรคพวก เพราะรู้สึกตนว่าทำผิดมามากมาย โดยเฉพาะครั้งหลังสุดที่เกือบจะฆ่าพวกเขาแล้วด้วยซ้ำ

เขายืนนิ่ง มองดูแอนดี้ทำการติดต่อกับเจ้านายอยู่ครู่หนึ่ง แล้วหันกลับมาหาเขา

"เรียบร้อยแล้วครับ เจ้านายบอกว่าเดี๋ยวจะตามมาครับผม พวกเรา เข้าไปข้างในกันเถอะครับ"

"อื้มม....ไป แอนดี้! ฉันอยากรู้ว่า จะมีอะไรอยู่ข้างในหรือเปล่า..."

"ทำไม คุณถึงคิดแบบนั้นล่ะครับ ?" แอนดี้ถาม ขณะที่กำลังเดินเข้าไปสู่ความดำมืดข้างในพร้อมๆกับเขา

"ไม่รู้ว่ะ! มันรู้สึกสังหรณ์ใจแปลกๆ ชอบกล"

แอนดี้มองหน้าเขาแว่บหนึ่งอย่างพยายามค้นหาเหตุผล และไม่ว่าอะไร เดินไปกับเขาต่อไป...

(มีต่อครับ)