เคยซื้อรองเท้ามาใหม่ครั้งนึงครับ ใส่วันแรกก็กลัวว่ามันจะเปื้อน ใส่ไปสักพักก็เลิกใส่ใจ

แต่ก็มีบางครั้งที่สิ่งของอาจมีคุณค่าทางใจทางด้านอื่น เช่น กระเป๋าที่พ่อเย็บให้ อย่างนี้เราก็รู้สึกหวงแหนขึ้นมาได้เหมือนกัน

ความหวงแหน ท่านทั้งหลายคิดว่า มันดีไหมครับ มันเป็นธรรมชาติที่เราต้องหวงแหนอะไรสักอย่าง

หวงแหนตัวตนนี่ก็ด้วย อยากให้มันดูดี ดูหนุ่มสาว ไม่แก่โทรมไป แต่จริงๆ มันก็มีแต่โทรมลงเหมือนข้าวของเครื่องใช้นี่สิ มันพาลให้ทุกข์ใจอยู่บ๊อยบ่อย

บางทียังหวนแหนคนอื่นที่รายล้อมตัวเราด้วย อยากให้เขาอยู่กับเรา อยากให้เขาดีกับเรา ไม่อยากให้เขาพรากจากเราไป

คิดดูแล้ว มันก็ไม่ยั่งยืนเลยนะครับ สิ่งของที่เคยใหม่ก็ยังเก่า คนเคยดีกับเราบางคนวันดีคืนดีเขาอาจอยากไปดีกับคนอื่น เราก็มาทุกข์ร้อนใจอยู่คนเดียว

ทำไมของที่เคยมีมันไม่สวยไม่งามเหมือนอย่างเก่า
ทำไมคนที่เราอยากหวงแหนถึงไม่ดีกับเราแค่คนเดียว
เรื่องพวกนี้จะว่าไปมันก็เรื่องปุถุชน คนมีรัก โลภ โกรธ หลง

จะให้ปลงวางบางครั้งมันก็ทำใจยากเสียเหลือเกิน โชคดีหน่อยตรงที่พออายุมากเข้า มันเริ่มชาๆ เริ่มมีภูมิต้านทานได้เอง ไม่เหมือนตอนยังเยาว์นี่ร้อนรุ่ม เต้นเร่ามากๆ กับไอ้เรื่องความหวงแหนตรงนี้