คือเรามีปัญหากับแม่สามีคะ แล้วแม่สามีเขาจะพาลูกชายเขากลับบ้าน ให้ทิ้งเราและลูก วินาทีนั้น เราก้มลงไปกราบเท้าแม่เขาคะ กราบเท้า กอดขา ขอร้อง วิงวอน ว่าอย่าเอาลูกชายกลับไปเลย อย่าทิ้ง เรากับลูกไปเลย อย่าทำให้ ครอบครัวเราแตกแยกเลย ตอนที่เกิดเรื่องพ่อกับแม่เราก็อยู่ในเหตุการณ์คะ แม่เรานั่งร้องไห้ พอๆกันกับเรา สุดท้ายเขาก็ยอมให้ลูกชายอยู่กับเราและลูกต่อคะ เหตุการณ์ผ่านมาเกือบเดือน แต่หลังจากเหตุการณ์วันนั้น เราคิดเรื่องนี้ทุกวันเลยคะ สงสารตัวเอง สงสารแม่ สงสารลูก ทำไมเราไม่มีศักดิ์ศรีขนาดนี้ ทำไมเราต้องยอมเขา ขนาดนี้ เราคิดทุกวัน เกือบจะทุกเวลา เรายอมรับเลยคะ จากที่ก่อนเกิดเรื่อง เรารักสามีเรามากคะ จนวันนี้ เรารู้สึกว่า เราไม่ได้รักมากเหมือนเมื่อก่อน เหมือนเราอยู่กับลูก3คน ก็ได้ โดยไม่มีเขา ก็อาจจะเสียใจ แต่ก็น่าจะทนได้ จากแต่ก่อนคิดว่า ยังไงก็ขาดเขาไม่ได้แน่ๆ แม่ก็พูดกับเรา บอกว่าพอแล้วนะลูก ไม่ต้องไปกราบเขาแล้ว เราก็มีศักดิ์ศรี สงสารตัวเองบ้าง รักตัวเองกับลูกให้มากๆ เรายิ่งรู้สึกสงสารแม่ไปด้วยคะ ที่ต้องมารู้สึกอะไรแบบนี้ด้วย จนวันนี้เรารู้สึกอยากเลิกกับสามี ให้จบๆกันไป เรารู้สึกอึดอัด เราสับสนมากเลยคะ ตอนนี้รู้สึกสงสาร+สมเพช ตัวเองมาก ที่ยอมก้มลงไปกราบเท้าเขา กอดขา อ้อนวอนให้เขาอยู่ เหมือนตัวเองไม่มีศักดิ์ศรีเลย ขอความเห็นจากเพื่อนๆหน่อยคะ ว่าเราควรจะทำยังไงต่อไปดี