กวีในดงดาบ : โลกียชน

เข้าตามตรอกออกตาม ประตูกลุ้ม
รวมหัวสุมรุมหนึ่ง จึงฝันหวาน
รอลาภลอยก้อนใหญ่ เขาใส่พาน
พามวลมิตรทะยาน จากจมปลัก

ร่างกายที่ช้ำเลือด และช้ำหนอง
ไม่อิดโรยเศร้าหมอง ร้องไห้หนัก
เท่าหัวใจที่บอบช้ำ จากความรัก
เจียนกระอักโลหิต คิดอยากตาย

ร่างกายที่ช้ำเลือด และช้ำหนอง
หมอยังมองลองยา รักษาหาย
แต่อกหักรักคุด ตุ๊ด - หญิง - ชาย
เหลือร่างกายแต่จบสิ้น จิตวิญญาณ

เจียมตัวตนทนอยู่ อย่างผู้แพ้
มีมากมายท้อแท้ ไม่ผ่านด่าน
พบแล้วพรากพิกล จนพิการ
ทรมานธาตุไฟแทรก แตกล่วงลับ

เจียมตัวตนทนอยู่ อย่างผู้แพ้
เดินมาแต่ คลานไป ในขากลับ
เหมือนมวยต่อยอีกฝ่าย ได้โดนนับ
กลับแพ้ยับเพราะชก " ดีเกินไป "

บาดแผลจากความรัก มักวิกฤต
ควรเรียนรู้ถูกผิด เพื่อแก้ไข
เพราะห้วงรักเหวลึก ลึกสุดใจ
ตกลงไปไม่ตายก็ เลี้ยงไม่โต

คนของใครก็อยากอยู่ กับผู้นั้น
ดึงดูดไปจากกัน มันพรือโฉ้
ดึงคนของคนอื่น ระรื่นโชว์
ทำคุยโวกรุ้มกริ่ม ฉีกยิ้มพราย

เข้าตามตรอกออกตาม ประตูกลุ้ม
รวมหัวสุมรุมหนึ่ง ถึงเป้าหมาย
ซ่อนมีดในรอยยิ้ม อย่างมากมาย
ผลสุดท้ายจะ " ช้ำใจ " มีดไม่คม

ผลสุดท้าย จะ ช้ำใจ คนไม่เลือก....

.........
แก้ไขข้อความเมื่อ
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่