สังขารทำให้ใจเป็นทุกข์
ไม่ใช่สังขารเป็นทุกข์
คนแต่งตำราอยากให้ประโยดสละสลวย
ก็ไปตัดใจความสำคัญออกไป
ความหมายก็เปลี่ยนไป
คนอ่านไม่เข้าใจถึงปฏิบัติกันไม่ได้

สังขารเป็นทุกข์ พระอรหันต์ไม่เห็นเป็นทุกข์เลย
พระโมคคัลานะเดินเข้าไปให้ผู้ร้ายตีทุกข์ตรงไหน

คนปฏิบัติธรรมสังขารุเบกขาญาณ
ถ้าสังขารเป็นทุกข์ถึงจุดนี้ก็ต้องได้อรหันต์
แต่นี่ทุกข์มันอยู่ลึกกว่าสังขาร อยู่ที่ใจ

เหมือนเวลาเรานั่งปฏิบัติ แล้วปวดเข่า ปวดขา
อะไรทุกข์ กายทุกข์หรือใจทุกข์
พอเราไม่ไปดูที่ปวดไปดูท่ี่ลมหายใจ
ความรู้สึกปวดก็หายไป ถ้าสังขาร กายปวด
ความปวดจะหายไปได้อย่างไร  ในเมื่อสังขารเป็นทุกข์
ฉนั้นสังขารไม่ได้เป็นทุกข์ ไปตัดแต่งตำรากัน
ที่จริงสังขารทำให้ใจเป็นทุกข์