สวัสดี เราเป็นโรคซึมเศร้า โรคที่ว่าจะทำให้เรารู้สึกเศร้า โรคที่ทำให้ซึม ไม่อยากทำอะไร คิดว่าจะอยู่ไปทำไม ตัวเองมีค่าที่ตรงไหน คิดแต่เรื่องแย่ๆ บางวันก็เอาแต่ร้องไห้ สิ้นหวัง โลกไม่น่าอยู่เลย อยากตาย ทรมานเหมือนตายทั้งเป็น มันอึดอัด มันหน่วง มันแน่นในอก ไม่มีใครเข้าใจ วนเวียนไปแบบนี้ ใจนึงอยากตายมากๆ ทนกับความทรมานไม่รู้สาเหตุไม่ไหวแล้ว ใจนึงก็อยากอยู่ จะไปทั้งๆ แบบนี้ได้ไง เดี๋ยวก็สร้างความลำบากให้คนอื่น
จนในวันหนึ่งก็คิดว่าไม่ไหวแล้ว ถ้าไม่มีใครมาช่วยต้องหยุดตัวเองไม่ได้แน่ๆ คือวันๆ คิดแต่อยากฆ่าตัวตาย อยากเป็นอิสระจากทุกอย่าง ไม่อยากถูกผูกมัดด้วยใครอีกแล้ว ก็เลยตัดสินใจบอกครู อยากพบจิตแพทย์ไม่ไหวแล้วจริงๆ
พอได้พบ จากที่ไม่เคยคิดจะพูดเรื่องที่อยู่หัวเราที่ผ่านมาเราก็พูดให้หมอฟังอย่างง่ายดาย พูดไปก็ร้องไป ร้องไห้ตลอดเลยตอนพบหมอ ทีนี้หมอก็บอกว่าเออ เราก็ผ่านอะไรมามากเลยนะ หนูเข้มแข็งมากที่อดทนมาได้ หมอก็พูดๆ ไป แล้วก็บอกว่าเราเป็นโรคซึมเศร้า มันเกิดมาจากความเครียดความกดดันต่างๆ ทำให้สารเคมีในสมองไม่เท่ากัน หมอบอกว่า ไม่ต้องกลัวโรคนี้มันหายได้นะครับ แล้วหมอก็ให้ยาแล้วก็นัดมาพบให้ยาเป็นระยะๆ
รักษามาได้สามเดือน ก็รู้สึกว่าดีขึ้นมาก แต่เรื่องมันมีอยู่ว่าแถวบ้านเราลือกันว่าเราเป็นบ้า เป็นโรคประสาท คือความจริงไม่รู้เรื่องเพราะพักรักษาตัวอยู่ที่บ้านน้าซึ่งอยู่คนละจังหวัด แต่เพื่อนสนิทเราโทรมาบอกว่าเขาเล่ากันทั้งตำบลว่าเราเป็นบ้า แต่งเรื่องสารพัดจนแม้แต่ตัวเราที่ถูกเล่ายังทึ่งว่าไปขุดเอามาจากไหน มันก็ขำๆ หน่วงๆ อ่ะ เพิ่งเคยเจอฤทธิ์ข่าวลือเป็นครั้งแรก ก็ไม่ได้สนใจอะไรมาก
ทีนี้พอได้กลับมาอยู่บ้าน เพื่อนบ้านที่ก็ไม่ได้สนิทสนมอะไรนักก็พากันมองด้วยสายตาแปลกๆ ไม่พูดไม่จาอะไรทั้งนั้น เออ เราก็รู้สึกนะเว้ย แต่ทำอะไรไม่ได้
แล้วทีนี้แม่เราก็มักจะพูดพูดประมาณว่าอย่าเป็นบ้า ถ้าเดินแก้ผ้าโทงแบบนั้นไม่ไหวนะ พูดแบบนี้หลายครั้ง มีครั้งล่าสุดด่าเราแบบไร้เหตุผลมาก ด่าทั้งๆ ที่ไม่ผิดอะไร เป็นธรรมดาไหมที่จะโกรธ เราก็เงียบ ไม่กินมันแล้วข้าว ไปอาบน้ำดีกว่า อยู่ในห้องน้ำก็ได้ยินแม่พูดกับน้องว่า 'มันโกรธเหรอ? เรื่องแค่นี้ก็โกรธเนี่ยนะ ว่ามันจะเป็นแล้วไหม แม่ว่ามันใกล้บ้าแล้วล่ะ" แล้วก็หัวเราะขำ คือได้ยินแล้วเสียใจมากนะ ก็เลยตะโกนบอกเขาไปว่า 'พูดว่าบ้าบ้ามากๆ เดี๋ยวก็เป็นบ้าขึ้นมาจริงๆ หรอก" พูดเหมือนตลกนะแต่ไม่เลยสักนิด คือคนที่รู้ว่าเราเป็นอะไร คนที่ไปหาหมอด้วยกันกับเราพูดแบบนี้ มันไม่อยากคิดอะไรหรอกแต่มันเสียใจจริงๆ ก็แอบร้องไห้ในห้องน้ำเป็นชั่วโมง อยากกรี๊ดระบายอารมณ์ แต่ก็ทำได้แค่กัดหยิกตัวเองเงียบๆ พยายามให้ระบายออกมาให้มากที่สุด เขาก็รู้นะว่าเราร้องไห้ แต่เขาก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เฉยๆ เจ็บไหม เจ็บดิ เจ็บมากๆ ด้วย คนเป็นพันเป็นหมื่นมาว่าเรายังไม่เท่าคนที่เรารักพูด
แล้วพ่อ คนนี้ก็จะชอบพูดเล่นๆ บอกน้องประมาณว่า อย่าเล่นโทรศัพท์ อย่าหมกมุ่น เดี๋ยวก็เป็นบ้าแบบพี่หรอก คือพูดแบบนี้บ่อยมากจนจำได้
แล้ววันนี้ก็เจอลุงแก่แถวบ้านคนหนึ่ง ก็ก็พูดออกมาตรงๆ เลย 'เอ้า ไหนเขาว่าเป็นบ้าไม่ใช่เหรอ ไหนเขาจะพาไปศรีธัญญา' เออ แกพูดแบบนี้จริงๆ เลย เราก็เถียงไปว่าไม่ได้เป็นบ้า แค่เป็นโรคซึมเศร้า แกก็เถียงว่ามันก็เหมือนๆ กันนั่นแหละ อาการเดียวกัน เราก็เถียงว่าไม่ได้บ้า แกก็บอกว่าบ้า คือโกรธมาก เสียใจมาก แล้วพ่อแบบก็เหมือนจะเห็นด้วย
พอตาลุงนั่นกลับไปเราก็ถามพ่อตรงๆ พ่อคิดว่าเค้าบ้าเหรอ? รู้ไหม พ่อตอบว่าอะไร พ่อยิ้มๆ แล้วบอกว่ามันก็เป็นอาการแรกเริ่มไง ถ้าไม่รักษามันก็จะเป็นพ่อเคยเห็น เราก็บอกว่า เราดูเหมือนคนบ้าเหรอ พ่อก็ถามว่า แล้วคิดมากไหม เออเราก็ว่าใช่ พ่อบอกเห็นไหม ก็นั่นแหละ คิดมากเกินไป'
เออแฮะ...เออ ก็ร้องไห้ไง จะทำอะไรได้ ขนาดพ่อแท้ๆ
ยังคิดแบบนี้ ชีวิตมันสิ้นหวังละ ฮ่าๆๆๆๆ ตอนนี้ก็เริ่มไม่มั่นใจละ หรือที่พวกเขาพูดจะเป็นเรื่องจริง
เสียใจ...เสียใจมากเลย...ร้องไห้ไม่หยุดเลย
เป็นโรคซึมเศร้าแล้วคนหาว่าเป็นบ้า
จนในวันหนึ่งก็คิดว่าไม่ไหวแล้ว ถ้าไม่มีใครมาช่วยต้องหยุดตัวเองไม่ได้แน่ๆ คือวันๆ คิดแต่อยากฆ่าตัวตาย อยากเป็นอิสระจากทุกอย่าง ไม่อยากถูกผูกมัดด้วยใครอีกแล้ว ก็เลยตัดสินใจบอกครู อยากพบจิตแพทย์ไม่ไหวแล้วจริงๆ
พอได้พบ จากที่ไม่เคยคิดจะพูดเรื่องที่อยู่หัวเราที่ผ่านมาเราก็พูดให้หมอฟังอย่างง่ายดาย พูดไปก็ร้องไป ร้องไห้ตลอดเลยตอนพบหมอ ทีนี้หมอก็บอกว่าเออ เราก็ผ่านอะไรมามากเลยนะ หนูเข้มแข็งมากที่อดทนมาได้ หมอก็พูดๆ ไป แล้วก็บอกว่าเราเป็นโรคซึมเศร้า มันเกิดมาจากความเครียดความกดดันต่างๆ ทำให้สารเคมีในสมองไม่เท่ากัน หมอบอกว่า ไม่ต้องกลัวโรคนี้มันหายได้นะครับ แล้วหมอก็ให้ยาแล้วก็นัดมาพบให้ยาเป็นระยะๆ
รักษามาได้สามเดือน ก็รู้สึกว่าดีขึ้นมาก แต่เรื่องมันมีอยู่ว่าแถวบ้านเราลือกันว่าเราเป็นบ้า เป็นโรคประสาท คือความจริงไม่รู้เรื่องเพราะพักรักษาตัวอยู่ที่บ้านน้าซึ่งอยู่คนละจังหวัด แต่เพื่อนสนิทเราโทรมาบอกว่าเขาเล่ากันทั้งตำบลว่าเราเป็นบ้า แต่งเรื่องสารพัดจนแม้แต่ตัวเราที่ถูกเล่ายังทึ่งว่าไปขุดเอามาจากไหน มันก็ขำๆ หน่วงๆ อ่ะ เพิ่งเคยเจอฤทธิ์ข่าวลือเป็นครั้งแรก ก็ไม่ได้สนใจอะไรมาก
ทีนี้พอได้กลับมาอยู่บ้าน เพื่อนบ้านที่ก็ไม่ได้สนิทสนมอะไรนักก็พากันมองด้วยสายตาแปลกๆ ไม่พูดไม่จาอะไรทั้งนั้น เออ เราก็รู้สึกนะเว้ย แต่ทำอะไรไม่ได้
แล้วทีนี้แม่เราก็มักจะพูดพูดประมาณว่าอย่าเป็นบ้า ถ้าเดินแก้ผ้าโทงแบบนั้นไม่ไหวนะ พูดแบบนี้หลายครั้ง มีครั้งล่าสุดด่าเราแบบไร้เหตุผลมาก ด่าทั้งๆ ที่ไม่ผิดอะไร เป็นธรรมดาไหมที่จะโกรธ เราก็เงียบ ไม่กินมันแล้วข้าว ไปอาบน้ำดีกว่า อยู่ในห้องน้ำก็ได้ยินแม่พูดกับน้องว่า 'มันโกรธเหรอ? เรื่องแค่นี้ก็โกรธเนี่ยนะ ว่ามันจะเป็นแล้วไหม แม่ว่ามันใกล้บ้าแล้วล่ะ" แล้วก็หัวเราะขำ คือได้ยินแล้วเสียใจมากนะ ก็เลยตะโกนบอกเขาไปว่า 'พูดว่าบ้าบ้ามากๆ เดี๋ยวก็เป็นบ้าขึ้นมาจริงๆ หรอก" พูดเหมือนตลกนะแต่ไม่เลยสักนิด คือคนที่รู้ว่าเราเป็นอะไร คนที่ไปหาหมอด้วยกันกับเราพูดแบบนี้ มันไม่อยากคิดอะไรหรอกแต่มันเสียใจจริงๆ ก็แอบร้องไห้ในห้องน้ำเป็นชั่วโมง อยากกรี๊ดระบายอารมณ์ แต่ก็ทำได้แค่กัดหยิกตัวเองเงียบๆ พยายามให้ระบายออกมาให้มากที่สุด เขาก็รู้นะว่าเราร้องไห้ แต่เขาก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เฉยๆ เจ็บไหม เจ็บดิ เจ็บมากๆ ด้วย คนเป็นพันเป็นหมื่นมาว่าเรายังไม่เท่าคนที่เรารักพูด
แล้วพ่อ คนนี้ก็จะชอบพูดเล่นๆ บอกน้องประมาณว่า อย่าเล่นโทรศัพท์ อย่าหมกมุ่น เดี๋ยวก็เป็นบ้าแบบพี่หรอก คือพูดแบบนี้บ่อยมากจนจำได้
แล้ววันนี้ก็เจอลุงแก่แถวบ้านคนหนึ่ง ก็ก็พูดออกมาตรงๆ เลย 'เอ้า ไหนเขาว่าเป็นบ้าไม่ใช่เหรอ ไหนเขาจะพาไปศรีธัญญา' เออ แกพูดแบบนี้จริงๆ เลย เราก็เถียงไปว่าไม่ได้เป็นบ้า แค่เป็นโรคซึมเศร้า แกก็เถียงว่ามันก็เหมือนๆ กันนั่นแหละ อาการเดียวกัน เราก็เถียงว่าไม่ได้บ้า แกก็บอกว่าบ้า คือโกรธมาก เสียใจมาก แล้วพ่อแบบก็เหมือนจะเห็นด้วย
พอตาลุงนั่นกลับไปเราก็ถามพ่อตรงๆ พ่อคิดว่าเค้าบ้าเหรอ? รู้ไหม พ่อตอบว่าอะไร พ่อยิ้มๆ แล้วบอกว่ามันก็เป็นอาการแรกเริ่มไง ถ้าไม่รักษามันก็จะเป็นพ่อเคยเห็น เราก็บอกว่า เราดูเหมือนคนบ้าเหรอ พ่อก็ถามว่า แล้วคิดมากไหม เออเราก็ว่าใช่ พ่อบอกเห็นไหม ก็นั่นแหละ คิดมากเกินไป'
เออแฮะ...เออ ก็ร้องไห้ไง จะทำอะไรได้ ขนาดพ่อแท้ๆ
เสียใจ...เสียใจมากเลย...ร้องไห้ไม่หยุดเลย