ตอนนี้มีเรื่องมากมายอยู่ในหัว เบื่องาน เบื่อคน เบื่อครอบครัว เบื่อตัวเอง

งานก็ซ้ำซาก ทำไปไม่มีจบสิ้น ทุกคนที่ทำก็จะบอกแค่เพื่อคนเจ็บคนป่วย(ทำงานร.พ.สายการบริการ)กับคนก็มีปัญหานิดๆหน่อยๆเพิ่มขึ้นทุกวันๆจะลาก็ไม่ได้เรามีงานที่ต้องทำคนเดียวไม่มีคนแทนยังจำข่าวกันได้เนอะที่มีประกาศไม่รับลูกจ้างกรมการแพทย์เพิ่มนะแล้วงานเราใช้แรง แผนกมีแต่ผู้หญิง เราผู้คนเดียวก็ต้องแบกไป

มีปัญหาจะบอกจะระบายกะใครก็กลายเป็นลุงขี้บ่น มองเรื่องเราเป็นเรื่องตลกไร้สาระ มันก็จริงนะที่คนว่าเรื่องเราไม่จำเป็นต้องบอกใครเพราะส่วนมากมีคนแค่2แบบคืออยากเผือกกับสมน้ำหน้า ไม่มีคนคิดช่วยหรอก
บางทีแค่ตั้งใจอยากจะทำอะไรมันก็จะล่ม เช่นตั้งใจตื่นเช้า วันไหนกะจะเช้า วันนั้นสาย อย่างวันนี้หยุดกะใกล้ๆเที่ยงไปเลย ไปบ่าย3นั้น
อยากจะทำดีกะคนสักคน พยายามดีด้วยแล้วไปๆมาๆกลายเป็นเราเข้าไปในชีวิตเขาโดยที่เขาไม่ต้องการสุดท้ายเกลียดเราอีก ยิ่งทำดีด้วยก็ยิ่งเกลียดเพิ่ม

กับที่บ้านก็ไม่รู้สึกแบบต้องรักต้องผูกพันธ์ คือญาติพี่น้องบางโมเม้นมันแบบ เฮ้อ เยอะไปมั้ย

แล้วเราก็คิดมากคิดลบ จิตตกลงเรื่อย ไม่อยากเป็นแบบนี้หรอก แต่มันเป็นไปเอง สภาพจิตเข้าใจเองว่าแย่ลง จะว่าซึมเศร้าก็ไม่ได้เราประเมินตัวเองไม่เป็นแต่รู้ตัวว่าจิตใจความคิดสติเราไม่เหมือนเดิมแล้ว

มีใครให้คำแนะนำเราได้บ้างหรือถึงขั้นต้องปรึกษาจิตแพทย์แล้ว