แต่ก่อนแม่ก็ขี้หงุดหงิดค่ะค่อนข้างเอาแต่ใจ (ไม่ใช่เรารู้สึกคนเดียวทั้งพ่อทั้งป้าน้าลุงบลาๆ) จนไม่มีใครกล้าแหยม แต่หลังๆมานี่รู้สึกจะเกรี้ยวกราดเกิน
บางครั้งเราก็ตกใจ มันต้องโมโหขนาดนั้นเลยหรอ เรื่องนิดเดียวเองอ่ะ ยกตัวอย่างเช่น
1.น้องไม่ใช่น้องแท้นะเอาขนมที่แม่ซื้อมาไปกิน แม่ก็โกรธเพราะซื้อมาแบ่งตามจำนวนคนแล้วเท่าๆกัน แต่น้องหยิบไปกิน 2 อัน คือส่วนของเราแต่เราบอกน้องไปแล้วว่ากินไปเหอะพี่ไม่ชอบกินอันนี้ แม่ก็โอ้โห้ด่าปรี๊ดๆๆๆๆ บอกจะไม่ซื้อมาแบ่งน้องกินอีกแล้ว เราก็อธิบายจนเหนื่อย

2.แม่ใช่พ่อไปซื้อของ พ่อซื้อมาผิด แม่ก็ด่า ด่าแบบหยาบคายต่อหน้าลูกน้องเลยอ่ะ ทำไมต้องขนาดนั้น มันแค่เรื่องเข้าใจผิด

3.พ่อแม่พาตากับยายไปต่างจังหวัด3วัน เอาหลานไปด้วยซึ่งเป็นลูกน้าเรา เอาหลานไปส่งไว้บ้านย่า น้าเราไม่รู้ว่าพ่อแม่จะกลับวันไหนจะได้เอาลูกติดรถกลับกรุงเทพด้วยเลยโทรถามตา ตาก็พูดไม่รู้เรื่อง5555 เลยขอร้องให้เราโทรถามพ่อ
เราก็โทรหาพ่อแต่แม่รับ แม่ตะโกนเลยนะ แบบ ึง โทรมาทำไม ไม่รู้ไปโมโหอะไรมา เราก็อธิบาย ได้ยินพ่อคอยปรามอยู่ในสายด้วย สรุปก็ไลน์ไปถามพ่อทีหลัง
พ่อบอกว่าที่แม่โมโหคือแม่ไม่สบายแล้วลูกโทรมากวน เราโทรไปตอนบ่ายโมงกว่าๆ กะเวลาแล้วคิดว่าคงไม่ได้นอนกันอยู่อ่ะ

ตอนนี้เราไม่ค่อยอยากคุยกับแม่เลย เอาตรงๆคือโกรธนิดหน่อย เพื่อนแนะนำว่าให้พาไปหาหมอ ทายไว้เลยว่าแม่คงไม่ยอม คงคิดว่าเราหาว่าแม่บ้า เสียเวลาทำมาหากิน เครียดมาก เวลาเห็นพ่อแม่ทะเลาะกันก็เครียด มีคนทะเลาะกันในบ้านคนงานเค้าก็ไม่ค่อยสบายใจ ทำยังไงดีคะ