กระทู้ขอระบายหน่อยค่ะ ปัจจุบันเราเรียนอยู่ปี 4 เทอม  1 ของมหาลัยเล็กๆแห่งหนึ่ง แถมขาหักอีกด้วย อาจเพราะขาเราหักเดินไม่สะดวกชีวิตเราเลยต้องพบกับความเสียใจ เราเป็นคนที่มีผลการเรียนดีที่สุดในโปรแกรมปีของเราซึ่งรวมหลายเซก แต่ทำไมเราถึงโดดเดี่ยวมาก เพื่อนส่วนมากก็ทักมาถามแต่เรื่องงานๆบางคนเข้าหาเราก็แค่เรื่องนี้อาจเพราะเราเดินไม่ได้เราก็ต้องยอมแต่เมื่อถึงจุดๆหนึ่งที่เราก็แค่มนุษย์คนนึงที่มีรัก โลภ โกรธ หลง เป็นธรรมดาเราก็ลองพูดว่าเราปวดหัว ซึ่งก็คือเราปวดหัวจริงๆแต่ปกติเราจะไม่บอกใครครั้งนี้ขอทำตามใจตัวเองผลตอบรับคือลบลบมาก เราเหมือนคนไม่มีกลุ่มเพื่อนสนิทอ่ะ
        คือเรามีเพื่อนคนนึงที่ค่อยรับส่งไปเรียนเนาะแต่เราก็ตอบแทนเค้าตลอดทั้งค่าน้ำมัน ทั้งช่วยเรื่องงานบ้างแต่เหมือนเค้าไม่พอใจอยากได้เพิ่มตลอดทุกครั้ง  เราเข้าใจธรรมชาติของมนุษย์พยายามไม่ใช้ไม่รบกวนเค้ามาก ใครๆคิดว่าเราสนิทกันแต่ไม่เลยทุกครั้งที่มีเพื่อนรับเราไปนั้นนี้เราก็ชวนเค้าเสมอแต่เค้าไม่ชวนเรา เวลามีงานที่ต้องถ่ายเอกสารก็ไม่นึกถึงเรา เราแค่น้อยใจค่ะมีอะไรเราก็พยายามช่วยเค้าเพราะเราอยู่ในสภาพแบบนี้ มันก็มีหลายคนที่คิดว่าชีวิตเรามีกลุ่มเรียบร้อยแต่ความจริงคือไม่มีเลย  เราก็พูดคุยได้กับทุกคนนะแต่เราไม่มีกลุ่มไม่มีเพื่อนสนิทเลย ชีวิตโดดเดี่ยวมีแต่คนคิดอยากเป็นคู่แข่งทางการเรียนกับเรา เราก็เหนื่อยแล้วล่ะ บางครั้งเราก็พูดออกไปตรงๆไม่ได้ทำได้เพียงแค่เก็บวัน วันทุกวันเราโดดเดี่ยวคนที่แต่ก่อนเราขาหักเคยสนิทกันเคยไปไหนมาไหนด้วยกันพอเราขาหักก็ตีตัวออกห่างเข้าใจใครจะอยากดูคนขาหัก แต่เราก็ดูแลตัวเองได้อยู่หรอกอีก 9 วันเราก็จะเดินเป็นปกติได้ขอชีวิตเราอย่าแย่ลง ท้อใจ เราไม่มีใครให้ระบายชีวิตเรานี้😂😂😂😂😂😂😂😂😂😂😂😂😂😂😂😂😂😂😂😂😂😂😂😂