ขอที่ระบายหน่อยครับ ขอเล่าประวัติส่วนตัวคร่าวๆก่อนนะ ผมเกิดในครอบครัวที่ฐานะยากจน  
พ่อแม่ ตาสียายสา ไม่ได้มีสมบัติอะไร แต่พ่อแม่ไม่เคยให้อด มีพี่น้อง2คนไม่เอาไหน ส่วนตัวผมพอเริ่มโตก็เหมือนวัยรุ่นทั่วไป ดื่ม-เที่ยว ติด ผญ. ติดเพื่อน หลงถูกหลงผิดบ้าง เรียนจบเต็มที่แค่ ปวช.
ทุกวันนี้ผมเป็นมนุษย์เงินเดือนครับ หักหนี้หักสิน เหลือบ้างไม่เหลือบ้าง แบ่งให้ที่บ้านบ้างค่าน้ำค่าไฟ ที่เหลือก็เปย์ความสุขให้ตัวนิดหน่อย ถ้าเมื่อไหร่ไม่พอใช้ก็ขอพ่อแม่ เป็นแบบนี้มาตลอด จนวันนึงตัวผมเองรู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงครับ
แม่ผมเริ่มปวดขาครับเดินกะเพก ไปหาหมอก็ไม่หาย
พ่อผมก็แก่มากทำงานไม่ค่อยไหว ติดเหล้าด้วย ตัวผมเองก็อายุ25แล้วไม่นานก็คงจะเลยช่วงวัยรุ่น เวลามันผ่านไปไวมาก เห็นเพื่อนฝูงเขาได้ดิบได้ดีก็อิจฉา ส่วนตัวผมก็ยังคงไม่มีอะไร ไม่มีความก้าวหน้าในชีวิต ลูปเดิมๆ ด้วยภาระ ก็ยังคงเป็นมนุษย์เงินเดือนต่อไปวันๆ  แล้วมองไม่เห็นว่าจะมีทางไหนที่จะทำให้ชีวิตและครอบครัวดีขึ้น ผมก็หวังว่าสักวันจะเป็นความภูมิใจของพ่อของแม่ผมบ้าง อยากประสบความสำเร็จ อยากมีความมั่นคงในชีวิต อยากให้พ่อแม่สบายแค่นี้ครับ ช่วงนี้คิดมากและหดหู่จริงๆ อยู่เงียบๆคนเดียวจะรู้สึกแย่ตลอด ผมควรจะใช้ชีวิตต่อไปยังไง ขอผู้มีประสบการณ์ผ่านร้อนผ่านหนาว มาแชร์ข้อคิดหรือความรู้สึก และมาให้กำลังใจหน่อยครับ