เราเคยคิดอยู่เสมอว่า ถ้าการรับรู้แล้วมันเจ็บปวด การไม่ต้องรู้อะไรเลยอาจดีซะกว่า

แต่เมื่อวันนึงที่เราตัดสินใจที่จะไม่รับรู้อีกต่อไป
เราพบว่ามันมีคำๆนึงขึ้นมาแทนที่

I've never known that...

ฉันจะไม่มีวันที่จะได้รู้ และนั่นก็สาสมแล้วกับการที่ฉันตัดสินใจ
การหนีจากสิ่งหนึ่ง ก็ต้องยอมรับต่อผลจากการวิ่งหนีสิ่งนั้น ซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า ทั้งยังคิดตลอดว่า

‘ถ้าวันนั้น ฉันไม่เลือกทำแบบนั้น ก็คงดีหรอก’
‘ถ้าวันนั้น ฉันทำตัวดีกว่านั้น เพราะรู้ในวันนี้ว่าจะไม่มีโอกาสอีกแล้ว ก็คงดีหรอก’
‘ถ้าวันนั้น ฉันเก็บทุกสิ่งทุกอย่างไว้กับตัวทั้งหมด ไม่พูด หรือบอกความรู้สึกออกไปเลย ก็คงดี อย่างน้อย มันก็คงไม่เป็นแบบวันนี้’
และ ‘ถ้าวันนั้น ฉันเสแสร้งได้เนียนๆ ถ้าไม่ตั้งคำถามออกไป ก็คงดี’
และถ้าหากรู้ว่าจะเป็นการพบกันครั้งสุดท้าย หรือบทสนทนาสุดท้าย ฉันคงไม่พูดแบบนั้น
ไม่สงสัยแบบนั้น ไม่ทำร้ายคนอื่นแบบนั้น และไม่เอาแต่พูดเรื่องแย่ๆอย่างนั้นหรอก