เวลาฝนฟ้าคะนอง แสงสว่างวาบจากฟากฟ้า ตามด้วยเสียงอสุนีบาตเปรี้ยงปร้าง ผมมองดูด้วยความสนใจ ไม่เคยสะดุ้งกลัวเลย มีแต่ความชื่นชมกับพลังงานอันมหาศาลของธรรมชาติ

นึกถึงเรื่องเล่าปรัมปรา ว่าด้วยยักษ์นามรามสูร ไล่เอาขวานฟาดฟัน นางเมขลา แล้วรู้สึกแปลกใจ

ยักษ์นามรามสูร น่าจะเป็นยักษ์นักรบ มีขวานเป็นอาวุธ คงมีความเชี่ยวชาญอยู่กับอาวุธคู่มือของตน กับแค่นางรำ อย่างนางเมขลา ที่วันๆเอาแต่ร่ายรำ ขับร้อง ประโคมดนตรี ไม่น่าเชี่ยวชาญการต่อสู้ หลบหลีกอาวุธ ทำไมถึงมีความคล่องแคล่ว หลอกล่อ รามสูร อยู่ได้ตั้งนาน ทหารชำนาญอาวุธ กับนางรำ ไม่น่าจะยืดเยื้อยาวนานขนาดนี้ หรือว่ารามสูร ไม่ได้เอาจริง แค่หยอกเล่นกับนางเมขลา เท่านั้น ถ้ารามสูรเอาจริง ขวานที่ออกไป คงผ่าอกนางเมขลา เป็นสองซีกไปแล้วก็เป็นได้

หรือเรื่องราวเป็นอย่างไร ขอให้ผู้รู้ช่วยวิเคราะห์ วิจารณ์ กันให้ทราบด้วย ขอขอบคุณครับ