เมขลาล่อแก้วแวววูบวาบ   มณีแลบแปลบปลาบฉาบม่านหลัว
แมกเมฆหมอกหลอกลุกขมุกขมัว   ด้วยเกรงกลัวรามสูรตระกูลยักษ์

พยับเมฆเสกเค้าเงาหมอกหม่น   เหล่าอัปสรซุกซนร่นตั้งหลัก
เทพเทวาเหิรหาวราวหลบพักตร์   กริ่งเกรงศักดาเดชอาเพศเยือน

ทั้งดาราหว่าไหวไข้เร้นหลุบ   จันทร์เจ้าหุบตัวหงองอเคียวเหมือน
แก้วเก็จพรายแพรวพราวราวดวงเดือน    อำพรางเพื่อนหลังเมฆเสกมาบัง

ผลุบโผล่ผ่านพาลเห็นเช่นนั้นแล้ว   ขว้างขวานแก้ววัชระอสูรขลัง
เสียงโครมครืนตื่นไหวไปทั่ววัง   พิมานพังย่อยยับสุดอัปรี

อสูรวาดฟาดฟันสนั่นหล้า   พสุธาลุกไหม้สัตว์ไหวหนี
ทั่วสวรรค์ยันโลกามิกล้าตี   เกรงฤทธีขวานเพชรแลเวทย์มนต์

นางมณีเมขลาท้าเยาะเย้ย   "เหม่ เหม่ เหวย ต้องตาย" หมายขวานก่น
แสงแก้ววับจับตาพร่าลืมตน   ฟาดขวานชนหน้าแข้งแล่งตัวตาย