คือเรื่องมันมีอยู่ว่า เราเป็นเด็กประเภทที่ขี้เกียจเข้าร่วมกิจกรรม แต่เรื่องการเรียนเราตั้งใจเรียนมากๆเลยค่ะ และตอนนี้อยู่ปวช.แล้วด้วย
ซึ่งวิทยาลัยเราชอบมีกิจกรรมบ่อยๆค่ะ แต่เราก็เลือกที่จะไม่เข้าร่วมเพราะคิดว่าเข้าร่วมไปแล้วก็ไม่มีอะไร อยากกลับบ้านไปทำงานอยู่กับครอบครัวดีกว่าอ่ะคะ แต่พอทำแบบนี้ไปนานๆ ก็เริ่มเป็นเรื่องบ้าง อาจารย์ประจำห้องก็ถึงขั้นโทรตาม(ซึ่งโทรมาทีไรก็ถึงบ้านแล้วทุกที)
และพอคุณแม่รู้เรื่องว่าเราเป็นพวกขี้เกียจเข้าร่วมกิจกรรมทุกอย่าง แม่ก็บอกว่า ความขี้เกียจของเธอมันคือนรกที่เป็นอยู่ของเธอ เราก็เลยคิดหลายๆรอบแล้วว่าควรแก้ไขยังไง แต่พอคิดไปหลายๆวัน ก็เกิดอาการวิตกจริตขั้นหนักเลยค่ะ
คือมีอยู่วันนึง เราไม่อยู่กิจกรรมถ่ายภาพแล้วเพื่อนก็ตาม บางคนก็ด่า แต่เราก็ขอโทษเพื่อนๆในห้องแล้ว แต่เพื่อนๆในห้องก็ด่า จนเราคิดหนักแล้วก็กลัว ร้องไห้ทั้งวัน แล้วก็คิดตลอดเวลาจนจิตอ่อนไปหมดเลยค่ะ
และนี่คือเหตุผลที่แม่บอกว่า ความขี้เกียจคือนรกของเรา
แล้วเราควรทำยังไงดีคะ ความขี้เกียจในการเข้าร่วมกิจกรรมของเรามันไม่ยอมหายไปเลย เราแก้ไขเรื่องแบบนี้ไม่ได้เลยค่ะ ควรทำยังไงดีคะ?