สวัสดีค่ะ ตามหัวข้อเลยค่ะ คือ.. เรามีเพื่อนอยู่กลุ่ม1 ในกลุ่มของเรามีกัน7คน ไปไหนไปด้วยกันตลอด ขนาดอยู่คนละห้อง สมัยเรียนจะเข้าห้องน้ำยังแชทบอกให้ไปพร้อมกัน เวลาเพื่อนคนใดคนหนึ่งมีปัญหา เราชอบอาสาช่วยค่ะ มีอะไรช่วยได้เราช่วยหมด ต้องขับรถไปใต้ลงเหนือเราพาไปได้หมด จะร้องไห้เราก็คอนปลอบคอยดูแล เพราะยังไงก็เพื่อน, จนกลุ่มเริ่มแตกๆกันไป เหลิอ4คน คนแรกชื่อย่อว่า .ซ และ .ม , .จ , และเราเอง เราก็ยังทำแบบเดิมทุกอย่างค่ะ ปลอบใจเพื่อนเวลาเพื่อนเศร้า คอยรับฟังปัญหา สร้างเสียงหัวเราะเวลาเพื่อนๆไม่ยิ้ม . อยู่มาวันหนึ่ง เรามีปัญหาหนักมาก มีปัญหาที่แก้ไม่ตก เครียดมาก เราเริ่มต้องการระบายและหาที่พึ่ง, สิ่งที่เราได้จากเพื่อนๆ มันคือสิ่งที่เราทั้งอึ้ง ทั้งโมโห ทั้งเสียใจ ไม่มีใครอยากรับฟังเลย คนที่สนิทที่สุด ก็บอกปัดๆว่าปัญหาเรา เขาไม่อยากยุ่งอะไรด้วย อีกคนก็พูดเหมิอนรำคาญ แต่คำพูดที่ทำเราอึ้งกว่านั้นคือ " เราคือตัวปัญหา ทำตัวเองให้เป็นภาระคนอื่น " •_• ตอนนั้นร้องไห้แรงมาก รู้สึกว่า สิ่งที่เราทำเพื่อเพื่อนๆไป มันไม่มีค่าอะไรเลย สิ่งที่ได้กลับมา มันเท่ากับ 0 ตอนนี้เริ่มไม่รู้ ว่าเราจะเอายังไงต่อ มันเป็นคำพูดที่แรงมาก เวลาเพื่อนล้ม เราไม่เคยมองผ่าน แต่เวลาเราล้ม เพื่อนนี่ขยี้เลย 55555 เราไม่รู้ว่าจะมองหน้าพวกนั้นยังไง จะกลับไปยิ้มให้ ก็คงดูโง่เกินไป ที่เวลาเรามี เพื่อนอยู่ครบ พอจม แม้แต่เงาก็ไม่เห็น คบมาหลายปี ตัดสินคนไม่ได้จริงๆ ถ้าเป็นทุกคนจะทำยังไงต่อไปคะ?? ไม่รู้จะไปต่อยังไงจริงๆ เห้อออ