เราจบปี 1 กำลังจะขึ้นปี 2 ในระหว่างที่เรียนช่วงปี 1 มันมีความรู้สึกท้อแท้ขึ้นมา เรามีอะไรชอบเก็บไว้คนเดียว เรียนไปบางวิชารู้สึกอึดอัด ทำไมเราไม่รู้เรื่อง ตามไม่ทันเพื่อนเขา เรื่องเกรดที่รอดมาได้เพราะอาจารย์ช่วย เรารู้สึกเหนื่อย ไม่อยากเรียนแล้ว ไม่กล้าบอกแม่ด้วย หลายๆครั้งที่เราเคยคิดว่าเป็นภาระให้คนอื่น เคยคิดสั้นแต่มองว่าแม่จะรู้สึกยังไง เหมือนเราสร้างกำแพงขึ้น อย่างวันนี้หรือวันอื่นๆที่กลับมาร้องไห้เพราะคำพูดคนอื่น เรารู้ว่าจุดประสงค์เขาต้องการเห็นเราสู้ ตอบโต้ ตอบรับคำท้าทายของเขาได้ แต่เราทำไม่ได้ ระหว่างที่ปิดเทอมเราทำเรื่องย้ายคณะไปนิติศาสตร์ ตอนแรกเราตื่นเต้นมากเลย รู้สึกพร้อมมากแต่พอเจอสัมภาษณ์เข้าไป ทำมห้เรากลับไปเป็นเหมือนตอนเรียน คือ รู้สึกเหนื่อย น้ำตาไหลอยู่เป็นชั่วโมงจนเผลอหลับไปแปปนึ่ง ตื่นมาก็ไหลต่อ เราพยายามจะหยุดให้ได้ก็ได้แปปเดียว เรารู้ว่ามีคนลำบากกว่าเรา แต่ไม่รู้ตนเองเป็นอะไร ชอบคิดมากไปเอง ไม่ค่อยพูดกับใคร กลัวแม่ผิดหวัง เรามีความรู้สึกไม่อยากเรียนแล้ว แม่เราเขาทำงานหนักจนเราเราเคยตั้งฝันไว้ว่า จะทำงานหาเงินมาให้แม่ใช้ แต่ตอนนี้ไม่มีฝันนั้นอีกแล้ว เราท้อเกินที่คิดเหมือนขังตนเองไว้กับความคิดไม่รู้จะออกไปยังไง

ช่วยแนะนำหน่อย