การเริ่มต้นของชีวิตทำได้เมื่ออายุเท่าไหร่ ??????
ส่วนตัวเป็๋นคนจังหวัดเชียงใหม่ ฐานะปานกลาง แม่ค้าขาย พ่อรับเหมาก่อสร้างทั่วไป ทำงานส่งตัวเองเรียนจนได้ปริญญามา 1 ใบ ตามแสตป ทำงานเรียนแต่งงาน มีลูก แต่ไม่ได้จบตามนั้น เพราะหลังแต่งงาน ต้องปรับตัวเข้ากับแม่ของสามี คนรอบข้างของเขา ด้วยฐานะที่เขามีมากกว่า จึงทำให้เราอยู่แบบเจียมตัว ชีวิตแต่งงานก็ราบเรียบเป็นเส้นตรง เพราะคนที่ทำงานนอกบ้านกลับเป็นเรา ตัวสามี ได้ทำงานอะไร เพราะแม่ของเขาไม่อยากให้ลูกเขาลำบาก เลยหาอาชีพให้ลูก เริ่มจากการทำร้านเกม เพราะความชอบของลูกเขา ต่อมาด้วยความเจริญของโลก ร้านเกมก็ต้องปิดไป ร้านเช่าหนังสือก็เกิดขั้นมา ตามความชอบของลูกเขา แต่ด้วยเศรษฐกิจที่ไม่คล่องตัว ร้านหนังสือเช่าก็ต้องปิดไป ร้านขายของชำ ก็เกิดขึ้นมา ซึ่งล้วนแล้วแต่เพราะความชอบของลูก ชีวิตการแต่งงานก็ ราบเรียบ การมีลูกจึงถูกกำหนดโดยแม่สามี ต่อมาแม่ฝ่ายแม่ของเราเกิดป่วยหนักต้องรับการรักษาอย่างต่อเนื่อง ทำให้เราต้องหารายได้พิเศษหลายๆ อย่างเพื่อให้ได้เงินเพื่อรักษาแม่ มันจึงเกิดเป็นหนี้สินจากการกู้ยืม ทำให้ต้องขยันมากขึ้นกว่าเดิม แต่ก็ยังไม่เพียงพอกับค่าใช้จ่ายในแต่ละอาทิตย์ ซึ่งรายจ่ายอาทิตย์ละ 5,000 บาท ทำให้เกิดการสะดุด ขึ้นถึงแม้ว่าจะหมุนเวียนหาช่องทางค้าขายหรือทำอะไรมากกว่าเดิม ก็ยังไม่มีอะไรดีขึ้น แล้ววันนั้นก็มาถึง วันที่มีจดหมายทวงเงินจากสถาบันการเงิน และมันก็เป็นจุดแตกหัก แม่ขอสามีเรียกเราเป็นคุยพร้อมๆ กับสามี บอกเราว่าทำให้เขาเสียชื่อเสียง เสียหน้า (เพียงเพราะผิดนัดชำระแค่ 1 ครั้ง) ซึ่งเราได้คุยกับสถาบันการเงินแล้ว ว่าจะขอชำระช้าจากเดิม ความในใจจึงพร่างพรูออกมา แม่สามีต่อว่าสารพัด บอกว่าตั้งแต่มาอยู่บ้านนี้ ไม่เคยทำประโยชน์อะไรให้ (10 ปีที่แต่งงาน) ตลอดเวลาที่เราอยู่ บ้านเขาอะไรเราก็ทำ สร้างรั้ว สร้างห้องเก็บของ ต่อห้องครัว ทำโรงรถ (หมดไปประมาณ 3-4 แสนบาท) ไม่เคยที่แม้จะงอมืองอเท้า แต่ความดีเหล่านี้ ไม่มีในหัวเขาเลย เขาจะมองเห็นแค่ความผิดเพียงครั้งเดียว แม่สามีเขาบอกว่าเราเห็นแก่ตัว เอาแต่พ่อกับแม่ หลังจากเหตุการณ์นั้น บรรยากาศในบ้านเริ่มขุ่นมัว บ้านเริ่มไม่เป็นบ้าน ทำให้เราเลือกที่จะเงียบ งดการปะทะ เพื่อความสงบของบ้าน แต่กลับไม่เป็นแบบนั้น ...... แล้ววันนี้ก็มาถึงวันที่สามีมาขอเลิกกับเรา เท่าที่สังเกตุคำพูดก็ทำให้มั่นใจว่าแม่เขาเขียนบทมาแน่นอน มันจึงจบด้วยการหย่าร้าง ลูกอยู่กับเขาเพราะเราไม่อยากให้มาลำบากกับเรา เพราะเรามาอาศัยเขาอยู่ เราต้องอยู่บ้านเช่า มีภาระของแม่ แต่เราก็ยังติดต่อลูกได้ คุยได้ ซึ่งเขาก็เข้าใจ และยอมรับได้ การเริ่มต้นนับ 1 ใหม่จึงเริ่มขึ้น ต่อไปนี้ชีวิตจะเป็นยังไง เราก็คงต้องสู้ต่อไป อย่างน้อยเรามีอาชีพ มีงานที่ทำอยู่ ปัจจุบัน เราทำงาน 2 ที่ (1) ทำงานประจำ ตั้งแต่ 08.00-16.00น. (2)ทำงานร้านเหล้า ตั้งแต่ 18.00-00.00 น. ทำตัวให้ยุ่ง ทำงานให้เยอะเข้าไว้ จะได้ไม่มีเวลาไปคิดเรื่องอื่น เมื่อออกมายืนด้วยตัวเองทำให้มองกลับไปทำให้เราสงสารอดีตสามีที่ต้องอยู่ในคำสั่งของแม่เขาต่อไป ...... แต่จะทำยังไงได้ในเมื่อเป็นสิ่งที่เขาเลือกเอง และไม่กล้าแม้แต่จะก้าวออกมาสร้างครอบครัวเอง สำหรับความรักครั้งต่อไป......คงอีกไกลเพราะในใจมันไม่ต้องการคนที่จะมาทำร้ายเราอีก รู้สึกสงสารตัวเอง
ชีวิตลิขิตเอง
ส่วนตัวเป็๋นคนจังหวัดเชียงใหม่ ฐานะปานกลาง แม่ค้าขาย พ่อรับเหมาก่อสร้างทั่วไป ทำงานส่งตัวเองเรียนจนได้ปริญญามา 1 ใบ ตามแสตป ทำงานเรียนแต่งงาน มีลูก แต่ไม่ได้จบตามนั้น เพราะหลังแต่งงาน ต้องปรับตัวเข้ากับแม่ของสามี คนรอบข้างของเขา ด้วยฐานะที่เขามีมากกว่า จึงทำให้เราอยู่แบบเจียมตัว ชีวิตแต่งงานก็ราบเรียบเป็นเส้นตรง เพราะคนที่ทำงานนอกบ้านกลับเป็นเรา ตัวสามี ได้ทำงานอะไร เพราะแม่ของเขาไม่อยากให้ลูกเขาลำบาก เลยหาอาชีพให้ลูก เริ่มจากการทำร้านเกม เพราะความชอบของลูกเขา ต่อมาด้วยความเจริญของโลก ร้านเกมก็ต้องปิดไป ร้านเช่าหนังสือก็เกิดขั้นมา ตามความชอบของลูกเขา แต่ด้วยเศรษฐกิจที่ไม่คล่องตัว ร้านหนังสือเช่าก็ต้องปิดไป ร้านขายของชำ ก็เกิดขึ้นมา ซึ่งล้วนแล้วแต่เพราะความชอบของลูก ชีวิตการแต่งงานก็ ราบเรียบ การมีลูกจึงถูกกำหนดโดยแม่สามี ต่อมาแม่ฝ่ายแม่ของเราเกิดป่วยหนักต้องรับการรักษาอย่างต่อเนื่อง ทำให้เราต้องหารายได้พิเศษหลายๆ อย่างเพื่อให้ได้เงินเพื่อรักษาแม่ มันจึงเกิดเป็นหนี้สินจากการกู้ยืม ทำให้ต้องขยันมากขึ้นกว่าเดิม แต่ก็ยังไม่เพียงพอกับค่าใช้จ่ายในแต่ละอาทิตย์ ซึ่งรายจ่ายอาทิตย์ละ 5,000 บาท ทำให้เกิดการสะดุด ขึ้นถึงแม้ว่าจะหมุนเวียนหาช่องทางค้าขายหรือทำอะไรมากกว่าเดิม ก็ยังไม่มีอะไรดีขึ้น แล้ววันนั้นก็มาถึง วันที่มีจดหมายทวงเงินจากสถาบันการเงิน และมันก็เป็นจุดแตกหัก แม่ขอสามีเรียกเราเป็นคุยพร้อมๆ กับสามี บอกเราว่าทำให้เขาเสียชื่อเสียง เสียหน้า (เพียงเพราะผิดนัดชำระแค่ 1 ครั้ง) ซึ่งเราได้คุยกับสถาบันการเงินแล้ว ว่าจะขอชำระช้าจากเดิม ความในใจจึงพร่างพรูออกมา แม่สามีต่อว่าสารพัด บอกว่าตั้งแต่มาอยู่บ้านนี้ ไม่เคยทำประโยชน์อะไรให้ (10 ปีที่แต่งงาน) ตลอดเวลาที่เราอยู่ บ้านเขาอะไรเราก็ทำ สร้างรั้ว สร้างห้องเก็บของ ต่อห้องครัว ทำโรงรถ (หมดไปประมาณ 3-4 แสนบาท) ไม่เคยที่แม้จะงอมืองอเท้า แต่ความดีเหล่านี้ ไม่มีในหัวเขาเลย เขาจะมองเห็นแค่ความผิดเพียงครั้งเดียว แม่สามีเขาบอกว่าเราเห็นแก่ตัว เอาแต่พ่อกับแม่ หลังจากเหตุการณ์นั้น บรรยากาศในบ้านเริ่มขุ่นมัว บ้านเริ่มไม่เป็นบ้าน ทำให้เราเลือกที่จะเงียบ งดการปะทะ เพื่อความสงบของบ้าน แต่กลับไม่เป็นแบบนั้น ...... แล้ววันนี้ก็มาถึงวันที่สามีมาขอเลิกกับเรา เท่าที่สังเกตุคำพูดก็ทำให้มั่นใจว่าแม่เขาเขียนบทมาแน่นอน มันจึงจบด้วยการหย่าร้าง ลูกอยู่กับเขาเพราะเราไม่อยากให้มาลำบากกับเรา เพราะเรามาอาศัยเขาอยู่ เราต้องอยู่บ้านเช่า มีภาระของแม่ แต่เราก็ยังติดต่อลูกได้ คุยได้ ซึ่งเขาก็เข้าใจ และยอมรับได้ การเริ่มต้นนับ 1 ใหม่จึงเริ่มขึ้น ต่อไปนี้ชีวิตจะเป็นยังไง เราก็คงต้องสู้ต่อไป อย่างน้อยเรามีอาชีพ มีงานที่ทำอยู่ ปัจจุบัน เราทำงาน 2 ที่ (1) ทำงานประจำ ตั้งแต่ 08.00-16.00น. (2)ทำงานร้านเหล้า ตั้งแต่ 18.00-00.00 น. ทำตัวให้ยุ่ง ทำงานให้เยอะเข้าไว้ จะได้ไม่มีเวลาไปคิดเรื่องอื่น เมื่อออกมายืนด้วยตัวเองทำให้มองกลับไปทำให้เราสงสารอดีตสามีที่ต้องอยู่ในคำสั่งของแม่เขาต่อไป ...... แต่จะทำยังไงได้ในเมื่อเป็นสิ่งที่เขาเลือกเอง และไม่กล้าแม้แต่จะก้าวออกมาสร้างครอบครัวเอง สำหรับความรักครั้งต่อไป......คงอีกไกลเพราะในใจมันไม่ต้องการคนที่จะมาทำร้ายเราอีก รู้สึกสงสารตัวเอง