ขณะเขียนนี้ตี 2 ครึ่ง สามีหอบหมอนกับผ้าห่มไปนอนนอกห้อง ที่มาคือเมื่อตอนค่ำทะเลาะกันด้วยเรื่องเล็กน้อยค่ะ เราไม่ได้ใช้คำหยาบคาย แต่คงใช้น้ำเสียงต่างจากปกติ จู่ๆ เขาก็ขึ้นมึ-กูและด่าเราว่าไอ้สั-ว์ เกิดมาเราไม่เคยถูกพูดด้วยคำทำนองนี้เลย สักพักเขาบอกว่าอยากจบและขอโทษ แต่ก็หอบของไปนอนข้างนอกและไลน์บอกลูกที่อยู่หอว่าพรุ่งนี้ยกเลิกที่เรานัดกันไว้ เรากำลังชั่งใจว่าควรเลิกกันเลยไหม อยู่ต่อก็เหมือนคนไร้ค่า แต่ก็เสียดายหลายสิบปีที่อยู่ด้วยกัน (จะไม่ได้ใช้สวัสดิการและบำนาญของเขาในอนาคตด้วยแม้ว่าปัจจุบันเราจะทำงานได้เงินมากกว่าอยู่) ที่สำคัญสงสารลูกที่จากเมื่อวานซืนยังเจอกัน 3 คน ทุกสัปดาห์กินข้าวด้วยกันอย่างมีความสุข ก็จะกลายเป็นไม่มี 3 คนแล้ว สามีมาจากครอบครัวที่พ่อแม่หย่าร้าง เราจะทำให้ลูกเป็นอย่างนั้นและเป็นปมต่อไปเลยเหรอ เราทราบว่าต้องตัดสินใจเอง ลึกๆ คือไม่อยากเลิก แต่หยุดนึกถึงคำที่ถูกด่าไม่ได้ ก่อนหน้านี้สามีเล่ามาเป็นเดือนว่าลูกน้องแย่มาก โกรธ แต่ก็ยังไม่ได้มึ-กูกับลูกน้อง อย่างนี้คือเขาเห็นเราต่ำกว่าลูกน้องมากใช่ไหม นอนไม่หลับ พรุ่งนี้จัดกระเป๋าแยกกันอยู่ดีไหม แต่ก็แอบห่วงว่าพอเขาไปทำงานแล้วจะระเบิดใส่ที่ทำงาน ทำไงดีคะ ช่วยคิดหน่อย🙏 บอกว่าเราอีโก้สูงเกินไปก็ได้