เรื่องเกิดจากแม่เราแม่เราไม่เคยพูดดีด้วยกับคนในบ้านเวลาเราถามพ่อถามแม่จะพูดด้วยน้ำเสียงรำคาญโมโห ตามด้วยบางครั้งด่าต่างๆนาๆอยากจะพูดคุยกับแม่ก็กลัวแม่จะด่าเราเลยเลือกที่จะเงียบแม่จะได้สบายใจมากกว่ าจนบ้างครั้งคิดเลยว่าแม่เกลียดเราแน่ๆไม่งั้นแม่ไม่ทำแบบนี้หรอก ปกติแต่ละวันเราจะทำงานแทนแม่ แล้วเราให้แม่พักผ่อน ไปเดินเลยตลาดคุยกับเพื่อน จะทำให้แม่อารมร์ดีคุยกับคนอื่นน้ำเสียงดีเรียกเพื่อนๆแทนชื่อด้วยว่าตัวเองๆยิ้มแย้มทุกทีที่คุยกับคนอื่นอารมณ์ดีตลอดจนเข้ามาในบ้านเห็นหน้าเรากับพ่อก็เริ่มอารมไม่ดีจนเรางงว่าเราทำไรให้เวลาจะพูดกับแม่ยิ้มให้เพื่อแม่จะดีขึ้น แล้วก็กลับกลายเป็นทำให้อารมณ์ไม่ดี ด่าเราอย่างเช่น มันกวนตีนกูเข้าทุกวัน ระวังไว้ กูและบางทีเราเป็นคนขี้ลืม สั่งเราทำงานอยู่7-8อย่าง พอเราลืมอย่างนึงแม่นะไม่เคยบอกว่าอืมลืมไม่เป็นไรเอาทำ แต่เรากลับได้คำนี้มาแทนเช่น กูบอกให้ทำไม่เคยสนใจอย่าให้กูขึ้นนะอย่างงุ้นอย่างงี้จนเราอึง ว่าแค่ลืมเอาผักออกจากตู้เย็นจะโดนด่าขนาดนี้ จนทุกวันนี้เราเศร้ามาเราไม่กล้าพูดด้วย จนเราเบื่อว่าทำมั้ยทำตามคำสั่งทุกอย่างที่บอกทำทุกอย่างจนกว่าจะถูกใจ เราคิดว่าแม่คงเกลียดเรากับพ่อมาก จนเราเบื่อชีวิตเราเจอแบบนี้มา5-6ปีแล้ว เราเบื่อจนไม่อยากอยู่เราพยายามหาเงินใช้หนี้แต่ยิ่งเราพยายามเท่าไร มันมีแต่แย่ลง แถมแม่ไปเล่นแชร์จนต้องกู้มาจ่าย เราท้อ ท้อมาก หาเท่าไรก็ไม่เคยพอ เราพยายามแล้ว เราเหนื่อยเราท้อที่จะต้องอยู่แบบไม่หมดหนี้เราก็เคยคิดวว่าถ้าเราตายไปก็คงสบายกว่านี้แต่เราก็ทิ้งให้พ่อกับแม่ลำบากไม่ได้ เราหาได้เท่าไรแต่ละวันเราก็ให้แม่หมด วันไหนให้หน่อยก็ว่าขายทั้งวันได้แค่นี้เหรอ ทุกๆครั้งที่เราเจอคำนี้เราน้ำตาเกือบไหล เราทำงานตั้งแต่ตี5จน4-5โมงเย็น กลับมาก็เอาเงินให้ เหนื่อยจังขอระบายออกทางนี้หน่อยนะคะเราจะพยายามสู้จนกว่าเราจะไม่ไหวจริงๆ